Koluma faça atıyorum istemeden

-stargirl- .!.:

Bir insan bulunduğu ortamdan bu kadar mı hoşnut olamaz allahım dört duvar arasındayım çok mutsuzum babam dünyanın en sinirli adamı olabilir evde abur cubur kalmamış diyorum bana bağırıyor sinirli olduğu kadar cimri babannem dünyada bana etmediği hakaret yoktur zayıfım diye saçlarım ince telli diye telefona baktığım ber dakika için herkesin içinde bile olsa o kadar iğrenç ve küçümseyici sözler söyler ki bana duymazlıktan gel diyebilirsiniz ama OLMUYO İŞTE böyle iğrenç bir ortamda öğretmenlerim de ev hayatımı bilmeden bana gram ilgi göstermeden sadece yargılıyorlar bilmiyorlar ki hiçbir şeyi belli ediyorum sormuyorlar yarın iki sınavım var ben ağlamaktan çalışamadım anca hakaret laf yiyorum biri de sormuyo nasılsın diye hiç mi bi insanın gözünde değerim yok

Genişletmek için tıkla...

-stargirl- .!.:

Ablalarım merhaba ben 17 yaşındayım. Babamla kalıyorum, annem bizimle görüşmüyor. Hayatım iğrenç iğrenç ötesi. Babannem sinir köpü ve onunla kalıyoruz. Bana hakaretler ediyor. Babam da öyle,beni zorla istemediğim bir bölümde okutturacak. Çok da sinirli biri ayrıca. Hiç mutlu değilim evde. Aslında okulda da mutlu değilim. Öğretmenlerim hep derslerinde başarılı iyi öğrencileri ya da kendileriyle sohbet kurma çabasında olan yalakaları seviyor.

Hiçbir yerde beni anlayan biri yok. İçime atmayı sevmiyorum. Dertlerim paylaşılınca da azalmıyor. Eve gidiyorum ve her şey iğrençleşiyor işte. Derslerim de kötü. Ailem beni hiç hiç hiç anlamıyor. Şimdi çoğunuz ergenlik falan dersiniz ama aşk acısı gibi bir sebepten kendini kesecek kadar salak bir kız değilim. Kendimi kesmiyorum da sadece cok derin olmayan izler atıyorum işte. Yaparken rahatlıyorum. Ilerde pişman olurum biliyorum ama durduramıyorum.

Sizce nasıl bunu bırakabilirim?Evde çok doluyorum sinirimi nasıl atabilirim. Eskiden hüngür hüngür ağlar rahatlardım ama artık ağlayamıyorum bile.

Genişletmek için tıkla...

-stargirl- .!.:

Ablalarım merhaba ben 17 yaşındayım. Babamla kalıyorum, annem bizimle görüşmüyor. Hayatım iğrenç iğrenç ötesi. Babannem sinir köpü ve onunla kalıyoruz. Bana hakaretler ediyor. Babam da öyle,beni zorla istemediğim bir bölümde okutturacak. Çok da sinirli biri ayrıca. Hiç mutlu değilim evde. Aslında okulda da mutlu değilim. Öğretmenlerim hep derslerinde başarılı iyi öğrencileri ya da kendileriyle sohbet kurma çabasında olan yalakaları seviyor.

Hiçbir yerde beni anlayan biri yok. İçime atmayı sevmiyorum. Dertlerim paylaşılınca da azalmıyor. Eve gidiyorum ve her şey iğrençleşiyor işte. Derslerim de kötü. Ailem beni hiç hiç hiç anlamıyor. Şimdi çoğunuz ergenlik falan dersiniz ama aşk acısı gibi bir sebepten kendini kesecek kadar salak bir kız değilim. Kendimi kesmiyorum da sadece cok derin olmayan izler atıyorum işte. Yaparken rahatlıyorum. Ilerde pişman olurum biliyorum ama durduramıyorum.

Sizce nasıl bunu bırakabilirim?Evde çok doluyorum sinirimi nasıl atabilirim. Eskiden hüngür hüngür ağlar rahatlardım ama artık ağlayamıyorum bile.

Genişletmek için tıkla...