Aslında zamana da ihtiyaç vardı sanırım, belki benim yaptıklarım da kısmen etkiledi.
Ben çok fazla söyleniyordum, söylenmeyi bıraktım. Bunu eşimi eve bağlamak için değil, artık kendimi sürekli bu şekilde görmekten sıkıldığım için yaptım. Zira ondan umudumu kesmiştim aslında kendi işimi kendim görüyordum.
Örneğin işten gelip nasılsın diye sorduğunda ne kadar yorulduğumu anlatmaktan vazgeçtim, çünkü zaten bir işe yaramıyordu, iyiyim dedim geçtim. Gün içinde de aynı şekilde. Ama benden bir şey yapmamı istediğinde yorgun olduğum için yapamayacağımı söyledim( buna özel durumlar da dahil, bundan şikayet ediyordu sürekli, ben de aslında ben de seni özlüyorum ama gerçekten halim kalmıyor, keşke bu kadar çok işim olmasa ) gibi taktikler ürettim.
Belki sürekli dır dır eden ben çok iticiydim bilmiyorum, bunu kestikten sonra zamanla evde daha çok kalmaya başladığını fark ettim. Ondan beklentilerimi de laf sokarak değil( bence laf sokmada bir dünya markasıyım ) daha sakin ifade etmeye başladım.
Sonra dediğim gibi belki de bu bir süreçti ve atlatıldı çok şükür. Şu an bu anlamda bir sıkıntım kalmadı, darısı size