- 12 Ocak 2020
- 21
- 9
- 1
- 37
- Konu Sahibi ilbilgekatun
- #1
Merhaba çok kötü yetiştirildim 4 kardeşiz ama bilinen kardeşlikler ile hiç alakası yok. Ablam ve abim tarafından sürekli şiddete maruz kalarak , kalmadığım zamanlarda da onların birbirilerine annemin de zaman zaman onlara en çokta küçük kardeşime şiddet uyguladığına tanık olarak, cehennem gibi bir evde büyüdüm...
Hiç çocukluğumu yaşayamadım, hep dayak hep hakaret hep aşağılanma.. hala daha zaman zaman maruz kalıyorum. Haliyle kardeşler arasında bir sevgi bağı oluşmadı. Hiçbirini uğradığım haksızlıklar yüzünden sevmiyorum onlarında beni ve birbirilerini pek sevdiği söylenemez.. Hepsi birer ruh hastası ve benimde pek sağlıklı olduğum söylenemez ama birine onlar gibi kolay kolay zarar veremem... Mesela hepsi anneme baba karşı aşırı saygısızdır hakaret bazen küfür ederler bağırırlar ben anneme babama öyle davranamam ses tonumu dahi yükseltemem..
Kendimi bildim bileli yaşadığım evde hep kendimi kardeşlerimden korumaya çalışıyorum hiç bir zaman güvende hissedemedim mesela banyodayım saçımı yıkıyorum dışardan ses geliyor bu şerefsiz hala banyoda ne yapıyor bu bir örnek banyoda saçımı yıkadığım için bile "şerefsiz" kelimesine maruz kalarak bunun gibi yüzlerce uğradığım, unutamadığım zulüm var. Kafam darbe aldiğimda genelde şimşekler çakardı o şimşekler düşündükçe yeniden beynimde çakıyor, işittiğim hakaretler kulaklarımda çınlıyor.
Bir biri için canını veren biri yaşasın diye böbreğini veren kardeşler görünce hayattaki en büyük kötülüğü kardeşlerinden görmüş biri olarak ister istemez çok üzülüyorum... Bu boşluk hiç bir zaman dolmayacak... Abim var ama yok ablam var yok dışarıdan bakınca koca bir aileyiz ama içeriden bakınca en büyük düşmanlarınla aynı evi aynı anneyi babayı paylaşıyorsun. Daha kötüsü 30 yıldır içine doğduğu evde en yakınları tarafından çocukluğundan beri hep şiddet görmüş, aşağılanmış biri olarak kendimi çok değersiz hissediyorum.. Özgüvenim sıfır...
İş ve eş konusunda da yüzü gülmemiş biri olarak hala alıp başımı gidememek beni zaman zaman intihara sürüklüyor. Ben ne zaman bi yere ait olacağım ait olamadığım bir ailenin içinde neden yaratıldım hadi yaratıldım neden kanatlanıp uçma fırsatı bulamadım diye sorgulayıp taşıdığım yükü ağır buluyorum... Biyere ait olamadan sevgi göremeden ölüp gitmekten korkuyorum...
Hiç çocukluğumu yaşayamadım, hep dayak hep hakaret hep aşağılanma.. hala daha zaman zaman maruz kalıyorum. Haliyle kardeşler arasında bir sevgi bağı oluşmadı. Hiçbirini uğradığım haksızlıklar yüzünden sevmiyorum onlarında beni ve birbirilerini pek sevdiği söylenemez.. Hepsi birer ruh hastası ve benimde pek sağlıklı olduğum söylenemez ama birine onlar gibi kolay kolay zarar veremem... Mesela hepsi anneme baba karşı aşırı saygısızdır hakaret bazen küfür ederler bağırırlar ben anneme babama öyle davranamam ses tonumu dahi yükseltemem..
Kendimi bildim bileli yaşadığım evde hep kendimi kardeşlerimden korumaya çalışıyorum hiç bir zaman güvende hissedemedim mesela banyodayım saçımı yıkıyorum dışardan ses geliyor bu şerefsiz hala banyoda ne yapıyor bu bir örnek banyoda saçımı yıkadığım için bile "şerefsiz" kelimesine maruz kalarak bunun gibi yüzlerce uğradığım, unutamadığım zulüm var. Kafam darbe aldiğimda genelde şimşekler çakardı o şimşekler düşündükçe yeniden beynimde çakıyor, işittiğim hakaretler kulaklarımda çınlıyor.
Bir biri için canını veren biri yaşasın diye böbreğini veren kardeşler görünce hayattaki en büyük kötülüğü kardeşlerinden görmüş biri olarak ister istemez çok üzülüyorum... Bu boşluk hiç bir zaman dolmayacak... Abim var ama yok ablam var yok dışarıdan bakınca koca bir aileyiz ama içeriden bakınca en büyük düşmanlarınla aynı evi aynı anneyi babayı paylaşıyorsun. Daha kötüsü 30 yıldır içine doğduğu evde en yakınları tarafından çocukluğundan beri hep şiddet görmüş, aşağılanmış biri olarak kendimi çok değersiz hissediyorum.. Özgüvenim sıfır...
İş ve eş konusunda da yüzü gülmemiş biri olarak hala alıp başımı gidememek beni zaman zaman intihara sürüklüyor. Ben ne zaman bi yere ait olacağım ait olamadığım bir ailenin içinde neden yaratıldım hadi yaratıldım neden kanatlanıp uçma fırsatı bulamadım diye sorgulayıp taşıdığım yükü ağır buluyorum... Biyere ait olamadan sevgi göremeden ölüp gitmekten korkuyorum...
hayatınıza son vermek gibi düşünceleri aklınızdan çıkarın önce. Çalışıyorsanız imkanlarınız dahilinde ayrı eve çıkma durumunuz olabilir mi mesela? Sıfırdan bir hayat kursanız kendinize tek başınıza. İlk adım bu olabilir sanki.
Bosanacaktim kimsem yok olsun dedim ben yaparim esim bakti ki yemio aradi barismak istedi actigi davayi kendi cekti.Su hayatta kimseye boyun egmeyeceksin ve ben òldüm bittim demeyeceksin kardesim ölsende ayakta öl seni 1 gun dinlerler 2 gun 3.gun off derler.Sen sana yeteceksin rezil bi hayat istersen onu alirsin ama dik durursan guzel hayatin olabilir
