Gitmeyi dusunuyorum bende umarim faydasi olurda kurtulurum
Gitmeyi dusunuyorum bende umarim faydasi olurda kurtulurumTüm bunlar anksiyete belirtisi.Sevdiklerine birsey olacak korkusuyla senaryolar yazıp bu korkularla yasamak yaşam kalitesini cok düşürür. Psikiyatristen destek almalisiniz.
Tovbe et esime ben beddua ettim sonra cok gecmedi trafik kazasi yapti cok korkunc bisey agzimizdan cikanlara dikkat etmemiz lazimBide bugun istemeden beddua ettimtutacak diye korkuyorum
Bende oyle yapmayi düşünüyorum umarim faydasi olurEvet o yüzden olabilir.
Büyük ihtimalle Anksiyete başlangıcı olabilir. Bir uzmandan yardım almanızı öneririm. Çünkü bu tür şeyler katlanarak çoğalıyor.
Bende oyle oldugunu düşünüyorum ama ben kizima duseceksin yaklasma etme derken kv ve gormcem ocu gibi bakiyo yani benim kadar cevremde okadar kontrol eden birinin olmadgni dusunuyolar bendemi sorun var acaba diyorum kendimi korkutuyorum bu sefer
Gecen hafta araba carpti dilim kopsunTovbe et esime ben beddua ettim sonra cok gecmedi trafik kazasi yapti cok korkunc bisey agzimizdan cikanlara dikkat etmemiz lazim
Dua okusanız bol bol. Allah yardımcınız olsun. Zor olır sizin için böyleMerhabalar. Benim cok fazla kaygilarim var. Ozellikle cocugum olduktan sonra basladi. Babam ve anneme bisey olacak diye hastalik acisindan cok korkuyorum. Kardesim araba kullanirken yolda basina bisey gelir diye endişeleniyorum. Cocugum 3bucuk yasinda evde kapi baca pencere ne varsa kilitliyorum biz uyurken kapidan cikar balkona cikar duser yada camdan bakar acar duser allah korusun pencere kiliti taktirdik. Yada birine misafrlige gidince kizim oynarken cam balkon acikmi degilmi kontrol ederim yonelmesin diye. Yada balkonda otursun oynasin diye cocugumu dedesi babane hala babasi dahil guvenip emanet edemiyorum bakmazlar cocuga cocuk duseblr diye. Babam cocugu alip evin yakinindaki parka goturuyo donene kadar kafayi yiyorm dusunceyle ya biriyle lafa dalarsa cocuk kaybolursa diye. Bunlar genel korkularim surekli bende olan kafamda kurdugum seyler yuregim sizliyor ya bigun gercek olursa diye bunu yasayan varmi bu hastalikmi hastaliksa tedavisi nasil bu dusuncelerimden kurtulmak istiyorum cok kotu bisey smdiden tesekkur ederim
Aynenn bnde tam böyleym hep bi tedrginlik icinde. Umarim zamnla azalir benmdeAnnelik böyle bir şey zaten. Fazlasıyla artıp, sizi durduk yere hüzünlere gark edecek, kafanızda kurdurup kurdurup sürekli huzursuzluğa sebep olacak, çocuğu sıkacak kadar ensesine yapışık hale sokacak derecede ilerlemediği müddetçe, yavaş yavaş aşıp her duruma alışacaksınız. Pencere-kapı kontrolleri bitecek bu kez okul önlerinde çocuk beklemeler başlayacak filan :) Alışana kadar, kavrayana kadar bu süreçler hep yaşanacak.
Ben kendimde yaşadığım şeyleri anlatayım, kendinize pay biçin:
Oğlum doğduğunda, pusetsiz hiçbir yere taşıyamıyordum, arabaya puseti yerleştirmekten bahsetmiyorum, bebek kucağımda merdiven inip çıkamıyordum "Ya düşersem, bebek elimden fırlarsa, merdivene kafası gelir kırılırsa, ölürse" diye; aylarca çocuğu, dışarıda, pusetinden başka hiçbir şekilde taşımadım-taşıtmadım.
Hala daha tik halindedir, tüm pencere, dış kapı ve oda kapılarının (çocuk ve bizim oda kapısı hariç) kilitli olduğundan emin olmadan-kontrol etmeden uykuya dalamam "Ya çocuk benden önce uyanırsa, ya mutfağa girer bir şey alırsa, bir yere tırmanır düşerse vb." diye. (Oğlum 2 ay sonra 3 yaşını dolduracak)
Kesinlikle babama ve eşime tek başlarına emanet edemiyordum, erkekler biz kadınlar kadar tetikte ve farkında değil, iyi bakamazlar diye. Anneme bırakırken bile 34543349 kere tembihliyor, yarım saate bir arıyor, çocuğun durumunu soruyordum.
Çocuğum 11 aylıkken, eşimle baş başa, doktorumun tavsiyesi üzerine bir tatil planı yaptık. (Çocuktan, çocuklu hayattan biraz uzaklaşıp dinlenmem ve saplantı gibi çocuk bakımı-güvenliğini abartmamam, biraz rahatlamam için), 7 gece 8 günlük tatilimizin 4. günü dolmadan ve ödemeyi 8 günlük yapmamıza rağmen, tatili yarıda bırakıp "Ben çocuğumu özledim, bensiz ne yapıyordur" diye geri döndüm. Yine gün içinde zilyon kere annemi arayıp, yemeğini uykusunu, kaç kere sçtığını filan soruyordum, whtsppten 2-3 saatte bir fotoğraf/video istiyordum.
Oğlumla birlikte, maaile araba yolculuğuna çıktığımızda, 90 ile gidilecek yolu 80-70 ile götürüyordum, eşim araç sollarken mecburen hızlanmak zorunda kaldığında bile, elimi ayağımı dişimi sıkmaktan bir hal oluyordum.
Daha hiçbir toplu taşıma-otobüs vb. tecrübem olmadı çocukla, otobüs ani fren yapar da çocuk elimden, kucağımdan, yanımdan fırlarsa diye kesinlikle oğlumu otobüs yolculuğuna çıkaramıyorum, hususi araba ile anca işte.
Kaldırımda yanımda yürürken, kesinlikle iç taraftan yürütüyorum, araçların geçtiği tarafta asla bulundurmamaya dikkat ediyorum, sağ kaldırımda isek çocuk sağımda, sol kaldırımda isek çocuk solumda olmak zorundadır yani, araba ile arasında mutlaka ben olmalıyımdır.
Çocuk kesinlikle arkamdan yürüyemez, mutlaka gözümün önünde olmalıdır, göz hapsimde olmalı ve takip edebileceğim mesafede kalmalıdır.
Daha sayabilirim :))
Bu halimin artmaması için mümkün olduğunca annemle paslaşarak götürüyorum, çünkü bu tedirgin enerji çocuğa geçerse, onun özgüveninden çalarım, farkındayım.
İlk yürümeye başladığı zaman, kendimi tutmak için resmen sırtımdan ter iniyordu "Her düşünce koşma Gangsta, kötülük ediyorsun" diye, bir koştum, iki koştum, üçüncüye koşmadım. Şimdi sokakta (Tabi araçların olmadığı büyük meydanlarda) biraz önümden koşsa düşse, dizi parçalanıp kanasa, yaldır yaldır yavrusunu şahin kapmış Fatma Girik gibi koşmuyorum misal. Alışıyorsunuz git gide. Çok sıkmayın kendinizi, bunun çocuğunuza da zarar olacağını düşünüp rahatlamaya çalışın, önlemini alın, gerisini bırakın.
Insallah tek dilegim onu korkutmamak ve tedrginligimin azalmasi :)Yani tabiki haklisiniz bu kaygilari yasamakta annenin 2degil 4gözü olmali. Iyi yapiyosunuz ama cocuk buyuyuncede bunlari yapmayin lutfen o zaman yapabilirsin diye tesfik edin ki kendine guveni gelsin eger boyle devam ederseniz cocuk kendini hep pasif görür kendine güvenemez vs. Insallah buyuyene kadar gecer bu kaygilariniz :)
Umarim normalizdir :)Bende oyleyimdiryigenime karsi cocuklara karsi. Belki inanmayacaksinz eşime karşi...
Mutfakta biseyler yaparken surekli karisip " onu oyle yapma dokulur , onu oraya koyma düser, ona o kadar yag koyulmaz , neden o tavayi aldin " vs vs vs.
Bana normal geldi.
Aynen bnmde tutunca bidaha dikkat ettimGecen hafta araba carpti dilim kopsun
Sagolun. Okuyorum hep gercekten zor insallah gecicidirDua okusanız bol bol. Allah yardımcınız olsun. Zor olır sizin için böyle
Ben anne değilim ama tam olarak böyleyim. Yatmadan 50 kere kapı cam kontrol ederim. Kedimi 20 dk görmesem birşey oldu zannederim. Polis eşiyim sürekli kafamda eşimden yana felaket senaryoları geçiyor. Bazen yolda takip ediliyormuşum hissi falan geliyor. Sorun sizde değil bende sanırım. Konuyu bana devredin ve uzaklaşın buradan
Annelik böyle bir şey zaten. Fazlasıyla artıp, sizi durduk yere hüzünlere gark edecek, kafanızda kurdurup kurdurup sürekli huzursuzluğa sebep olacak, çocuğu sıkacak kadar ensesine yapışık hale sokacak derecede ilerlemediği müddetçe, yavaş yavaş aşıp her duruma alışacaksınız. Pencere-kapı kontrolleri bitecek bu kez okul önlerinde çocuk beklemeler başlayacak filan :) Alışana kadar, kavrayana kadar bu süreçler hep yaşanacak.
Ben kendimde yaşadığım şeyleri anlatayım, kendinize pay biçin:
Oğlum doğduğunda, pusetsiz hiçbir yere taşıyamıyordum, arabaya puseti yerleştirmekten bahsetmiyorum, bebek kucağımda merdiven inip çıkamıyordum "Ya düşersem, bebek elimden fırlarsa, merdivene kafası gelir kırılırsa, ölürse" diye; aylarca çocuğu, dışarıda, pusetinden başka hiçbir şekilde taşımadım-taşıtmadım.
Hala daha tik halindedir, tüm pencere, dış kapı ve oda kapılarının (çocuk ve bizim oda kapısı hariç) kilitli olduğundan emin olmadan-kontrol etmeden uykuya dalamam "Ya çocuk benden önce uyanırsa, ya mutfağa girer bir şey alırsa, bir yere tırmanır düşerse vb." diye. (Oğlum 2 ay sonra 3 yaşını dolduracak)
Kesinlikle babama ve eşime tek başlarına emanet edemiyordum, erkekler biz kadınlar kadar tetikte ve farkında değil, iyi bakamazlar diye. Anneme bırakırken bile 34543349 kere tembihliyor, yarım saate bir arıyor, çocuğun durumunu soruyordum.
Çocuğum 11 aylıkken, eşimle baş başa, doktorumun tavsiyesi üzerine bir tatil planı yaptık. (Çocuktan, çocuklu hayattan biraz uzaklaşıp dinlenmem ve saplantı gibi çocuk bakımı-güvenliğini abartmamam, biraz rahatlamam için), 7 gece 8 günlük tatilimizin 4. günü dolmadan ve ödemeyi 8 günlük yapmamıza rağmen, tatili yarıda bırakıp "Ben çocuğumu özledim, bensiz ne yapıyordur" diye geri döndüm. Yine gün içinde zilyon kere annemi arayıp, yemeğini uykusunu, kaç kere sçtığını filan soruyordum, whtsppten 2-3 saatte bir fotoğraf/video istiyordum.
Oğlumla birlikte, maaile araba yolculuğuna çıktığımızda, 90 ile gidilecek yolu 80-70 ile götürüyordum, eşim araç sollarken mecburen hızlanmak zorunda kaldığında bile, elimi ayağımı dişimi sıkmaktan bir hal oluyordum.
Daha hiçbir toplu taşıma-otobüs vb. tecrübem olmadı çocukla, otobüs ani fren yapar da çocuk elimden, kucağımdan, yanımdan fırlarsa diye kesinlikle oğlumu otobüs yolculuğuna çıkaramıyorum, hususi araba ile anca işte.
Kaldırımda yanımda yürürken, kesinlikle iç taraftan yürütüyorum, araçların geçtiği tarafta asla bulundurmamaya dikkat ediyorum, sağ kaldırımda isek çocuk sağımda, sol kaldırımda isek çocuk solumda olmak zorundadır yani, araba ile arasında mutlaka ben olmalıyımdır.
Çocuk kesinlikle arkamdan yürüyemez, mutlaka gözümün önünde olmalıdır, göz hapsimde olmalı ve takip edebileceğim mesafede kalmalıdır.
Daha sayabilirim :))
Bu halimin artmaması için mümkün olduğunca annemle paslaşarak götürüyorum, çünkü bu tedirgin enerji çocuğa geçerse, onun özgüveninden çalarım, farkındayım.
İlk yürümeye başladığı zaman, kendimi tutmak için resmen sırtımdan ter iniyordu "Her düşünce koşma Gangsta, kötülük ediyorsun" diye, bir koştum, iki koştum, üçüncüye koşmadım. Şimdi sokakta (Tabi araçların olmadığı büyük meydanlarda) biraz önümden koşsa düşse, dizi parçalanıp kanasa, yaldır yaldır yavrusunu şahin kapmış Fatma Girik gibi koşmuyorum misal. Alışıyorsunuz git gide. Çok sıkmayın kendinizi, bunun çocuğunuza da zarar olacağını düşünüp rahatlamaya çalışın, önlemini alın, gerisini bırakın.
Merhabalar. Benim cok fazla kaygilarim var. Ozellikle cocugum olduktan sonra basladi. Babam ve anneme bisey olacak diye hastalik acisindan cok korkuyorum. Kardesim araba kullanirken yolda basina bisey gelir diye endişeleniyorum. Cocugum 3bucuk yasinda evde kapi baca pencere ne varsa kilitliyorum biz uyurken kapidan cikar balkona cikar duser yada camdan bakar acar duser allah korusun pencere kiliti taktirdik. Yada birine misafrlige gidince kizim oynarken cam balkon acikmi degilmi kontrol ederim yonelmesin diye. Yada balkonda otursun oynasin diye cocugumu dedesi babane hala babasi dahil guvenip emanet edemiyorum bakmazlar cocuga cocuk duseblr diye. Babam cocugu alip evin yakinindaki parka goturuyo donene kadar kafayi yiyorm dusunceyle ya biriyle lafa dalarsa cocuk kaybolursa diye. Bunlar genel korkularim surekli bende olan kafamda kurdugum seyler yuregim sizliyor ya bigun gercek olursa diye bunu yasayan varmi bu hastalikmi hastaliksa tedavisi nasil bu dusuncelerimden kurtulmak istiyorum cok kotu bisey smdiden tesekkur ederim
valla normal değil.. hatta aşırı itici ve o kişiden soğutucu bi durum...Bende oyleyimdiryigenime karsi cocuklara karsi. Belki inanmayacaksinz eşime karşi...
Mutfakta biseyler yaparken surekli karisip " onu oyle yapma dokulur , onu oraya koyma düser, ona o kadar yag koyulmaz , neden o tavayi aldin " vs vs vs.
Bana normal geldi.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?