Genel anlamda çok rahat bir insan olmama rağmen çocuğum olduğunda resmen kontrol manyağı olmuştum. Aynı sizin gibi kimseye bırakamıyordum, dedesi parka götürse yüz kere arıyordum, gelene kadar kafamadan milyon tane berbat senaryo geçiyordu ama frenledim kendimi. Cam pencere konusunda hala hassasım gerçi ama olması gereken bu diye düşünüyorum.
valla normal değil.. hatta aşırı itici ve o kişiden soğutucu bi durum...
Biri bana sürekli onu öyle yap bunu şöyle et dese ciddi kızarım...
Ki bazen eşim mudahale eder bırakırım herşeyi bundan sonra sen yemek yapacaksın ben yiycem derim...
Geçen adam çorabını şöyle giy öyle olmaz dedi kilotlu çorapla boğacaktım işe geç kalmasak
Yeterli önlemi alın gerisi Allah'a tevekkül...
Olacağı varsa fanusa da koysanız olur zaten...
Annelerde olur bu tür endişeler ama günlük hayatınızı artık olumsuz etkiliyorsa sürekli endişeliyseniz vs hastalık boyutunda demektir...
haberlerden gazetelerden uzak durun...
bir de bi uzmana derdinizi anlatın...
anksiyete bozukluğu başlangıcı tanısı alırsınız büyük ihtimalle...
Bende de var bunların hepsi... Çocuğumu Kimseye emanet edemiyorum, okula servisle gidiyor bin şey kuruyorum kafamda, yüzme kursuna gönderiyorum beş dakika geç getirseler çıldırıyorum, eşime bile emanet ederken kırk kere tembihliyorum. Ve çok abarttığımı biliyorum
Ayni durumdayim esim cok kiziyo ben babasiyim senin kadar dikkat ederim diyo ama bazen gozlemliyorum telefona bakarken cocugu farketmeyecek diye basbasa birakmak istemiyorum
Genel anlamda çok rahat bir insan olmama rağmen çocuğum olduğunda resmen kontrol manyağı olmuştum. Aynı sizin gibi kimseye bırakamıyordum, dedesi parka götürse yüz kere arıyordum, gelene kadar kafamadan milyon tane berbat senaryo geçiyordu ama frenledim kendimi. Cam pencere konusunda hala hassasım gerçi ama olması gereken bu diye düşünüyorum.