Korkuyorum.

ombreistiyorum .!.:

Öncelikle ne güzel üniversite sonrası ara vermeden bir işe adım atma fırsatı yakalamışsın buna sevinmelisin. Ailenden daha önce hiç ayırlmadığından sana büyük boşluk gelecektir ilk etapta. Evindeki rahatlığı, oturmuş düzenini, ufak bir ihtiyacında dahi anne/baba yardımının geleceğini bilerek yaşıyordun her daim şimdi bir anda bunlara ara vererek yabancı bir çevreye gidiyorsun. Ben de aynılarını yaşadım hala yaşıyorum ama ilk yaşadığım gibi mi oldu hayır, her otobüs kalkışı kalbime dert getirir. Ama işe yaradığını gören ailen ay geçince o kadar seviniyor ki iyi ki bu ayrılık sıkıntısıyla baş edip kendi başıma bir iş becerdim karşılığıyla ailemi sevindirdim diyeceksin. Adım atmadan bilemezsin.

Ve ayrıca şükredecek çok şey var. Şuan sağlıklı olamayıp dışarıda çalışamayan, kendi temel ihtiyaçlarını dahi başkasıyla gerçekleştiren, istediği an kimseye muhtaç olmadan gitmek isteyen ama gidemeyen nice insanlar vardır...

Ve bi de benim gibi mutsuz ailede büyümüş olmak var. Mesela çok uzak kilometrelerden acaba annem ve babam şuan tartışıyor mu? babamın kalbi rahatsızlandı mı? annem veya babam birbirlerine zarar verebilir mi? babama bir şey olsa yetişebilir miyim( çünkü emanet ettiğim kişilere güvenim yok) bu gibi sorular olmadan sadece kendi hayatına odaklanabildiğin için kendini çok şanslı hisset ve öyle yaşa. Bol şanslar dilerim Allah iyi insanlarla karşılaştırsın :)

Genişletmek için tıkla...

8993 .!.:

Hanmadi nasıl gidiyor konunu hortlatmış gibi oldum ama hahah

Genişletmek için tıkla...

hanmadi .!.:

Ay late reply olmuş yine gözümün çiçeği kusura bakma Şuan işimden çok memnunum sevdiğim işi yapıyorum. Ortamım da çok güzel hani yaklaşık 10 erkek arasında tek kadınım ama bana hep özen gösteriyorlar el üstünde tutuyorlar çok şükür hiç biriyle sorunum yok inşallah hiç olmaz. Ama 9-10 saat ayakta kalıyorum ayaklarım bitik durumda çok yorgunum.. Yine de buna da şükür iyiyim psikolojim iyi, ailemi özledim ama o kadar meşgulüm ki çok aklıma gelmiyor lojmana gelip yatıyorum Ha dün çıktım arkadaşımla gezmeye gittim haftaya da içmeye gidicem böyle planlarım da olabiliyor neyse ki Böyle durumlar.. Sen ne yaptın ne aşamadasın bir şeyleri kabul ettirebildin mi çıkıyor musun dışarı? Ahiret sorularım

Genişletmek için tıkla...

hanmadi .!.:

İyi akşamlar herkese.
Kelimenin tam anlamıyla şuan hissettiğim şey korku. Hiçbir şey beni sakinleştiremiyor şuan, bir de burayı deneyeyim dedim. Ağlayarak yazıyorum öncelikle
Yarın gece evimden ayrılıyorum. Başka bir şehre gidiyorum çalışmak için. Öncelikle yaşadığım şehirde istediğim gibi bir kariyer olanağı yok. 22 yaşındayım ve bu yaşıma kadar hep ailemle yaşadım. Onları çok seviyorum. Dünyanın en iyi iki insanı bence. Ama kalabalık içinde özgüven problemim olduğunu düşünüyorum ve ailemle sonsuza kadar yaşayamayacağımı düşünerek böyle bir karar aldım. Kendi ayaklarım üzerinde durarak yaşamaya karar verdim yani...
1 hafta öncesine kadar her şey tamamdı ama 1 haftadır özellikle akşamları çok kötü oluyorum. Bugün sürekli ağladım. Elimde olsa gitmeyeceğim. Yıllarımı geçirdiğim evime bakıp bakıp ağlıyorum. İlk kez ailemden ayrılıyorum ve kim bilir ne kadar süre görüşemeyeceğiz. Evime de aylarca gelemem gibi. Çok korkuyorum. Gittiğimde ne bulacağımı bilmiyorum. Doğru bir karar verdim mi şuan ondan bile emin değilim, tek düşünebildiğim şey gitmek istemediğim. Sonsuza kadar annem ve babamla oturmak istiyorum.
Düşüncelerimi toplayabildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım ama sizce doğru mu yapıyorum? Bunu sormak için de çok geç artık ama bilmiyorum, siz ailenizden kaç yaşında ayrıldınız? Alışılıyor mu gerçekten? Onlara gidip sarılmak istiyorum ama ağladığımı görüp üzülmelerini istemiyorum. Çok saçma bir durumdayım...

Genişletmek için tıkla...

hanmadi .!.:

İyi akşamlar herkese.
Kelimenin tam anlamıyla şuan hissettiğim şey korku. Hiçbir şey beni sakinleştiremiyor şuan, bir de burayı deneyeyim dedim. Ağlayarak yazıyorum öncelikle
Yarın gece evimden ayrılıyorum. Başka bir şehre gidiyorum çalışmak için. Öncelikle yaşadığım şehirde istediğim gibi bir kariyer olanağı yok. 22 yaşındayım ve bu yaşıma kadar hep ailemle yaşadım. Onları çok seviyorum. Dünyanın en iyi iki insanı bence. Ama kalabalık içinde özgüven problemim olduğunu düşünüyorum ve ailemle sonsuza kadar yaşayamayacağımı düşünerek böyle bir karar aldım. Kendi ayaklarım üzerinde durarak yaşamaya karar verdim yani...
1 hafta öncesine kadar her şey tamamdı ama 1 haftadır özellikle akşamları çok kötü oluyorum. Bugün sürekli ağladım. Elimde olsa gitmeyeceğim. Yıllarımı geçirdiğim evime bakıp bakıp ağlıyorum. İlk kez ailemden ayrılıyorum ve kim bilir ne kadar süre görüşemeyeceğiz. Evime de aylarca gelemem gibi. Çok korkuyorum. Gittiğimde ne bulacağımı bilmiyorum. Doğru bir karar verdim mi şuan ondan bile emin değilim, tek düşünebildiğim şey gitmek istemediğim. Sonsuza kadar annem ve babamla oturmak istiyorum.
Düşüncelerimi toplayabildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım ama sizce doğru mu yapıyorum? Bunu sormak için de çok geç artık ama bilmiyorum, siz ailenizden kaç yaşında ayrıldınız? Alışılıyor mu gerçekten? Onlara gidip sarılmak istiyorum ama ağladığımı görüp üzülmelerini istemiyorum. Çok saçma bir durumdayım...

Genişletmek için tıkla...

E_LANORA .!.:

hiç bişey anlamadım
madem üzülüyorsun gitme
gittiğin yerde mutsuz olucaksan gitme

Genişletmek için tıkla...

hanmadi .!.:

İyi akşamlar herkese.
Kelimenin tam anlamıyla şuan hissettiğim şey korku. Hiçbir şey beni sakinleştiremiyor şuan, bir de burayı deneyeyim dedim. Ağlayarak yazıyorum öncelikle
Yarın gece evimden ayrılıyorum. Başka bir şehre gidiyorum çalışmak için. Öncelikle yaşadığım şehirde istediğim gibi bir kariyer olanağı yok. 22 yaşındayım ve bu yaşıma kadar hep ailemle yaşadım. Onları çok seviyorum. Dünyanın en iyi iki insanı bence. Ama kalabalık içinde özgüven problemim olduğunu düşünüyorum ve ailemle sonsuza kadar yaşayamayacağımı düşünerek böyle bir karar aldım. Kendi ayaklarım üzerinde durarak yaşamaya karar verdim yani...
1 hafta öncesine kadar her şey tamamdı ama 1 haftadır özellikle akşamları çok kötü oluyorum. Bugün sürekli ağladım. Elimde olsa gitmeyeceğim. Yıllarımı geçirdiğim evime bakıp bakıp ağlıyorum. İlk kez ailemden ayrılıyorum ve kim bilir ne kadar süre görüşemeyeceğiz. Evime de aylarca gelemem gibi. Çok korkuyorum. Gittiğimde ne bulacağımı bilmiyorum. Doğru bir karar verdim mi şuan ondan bile emin değilim, tek düşünebildiğim şey gitmek istemediğim. Sonsuza kadar annem ve babamla oturmak istiyorum.
Düşüncelerimi toplayabildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım ama sizce doğru mu yapıyorum? Bunu sormak için de çok geç artık ama bilmiyorum, siz ailenizden kaç yaşında ayrıldınız? Alışılıyor mu gerçekten? Onlara gidip sarılmak istiyorum ama ağladığımı görüp üzülmelerini istemiyorum. Çok saçma bir durumdayım...

Genişletmek için tıkla...

darkmore .!.:

Akilli kiz hanmadim
Sende bu kafa varken karada ölüm yok. ♥♥♥

Genişletmek için tıkla...

sonanda .!.:

Cocuklarimiz ilkokul cagina gelince, ozellikle hic anaokuluna gitmemis ya da krese gitmemis cocuklarda daha sık goruluyor, okulun ilk gunu aglarlar. Cocuk icerde anne disarida...Hatta cocuk okula gitmek istemez, alisamaz bir kac hafta, okulu red eder. Ana kucagindan ilk kopus ilkokul ile baslar. Dahasi anne karnindan ciktigimizda da aglariz dogdugumuzda. Orasi sicaktir cunku, guvenlidir.
Ancak hayat bu malesef...
Seni tebrik ediyorum bu arada cesaretin icin. Kendi kanatlarinla ucmayi ogrenmeye gidiyorsun. Bu seni daha guclu yapacaktir. Bu karari veren biri de her guclukle basa cikabilir inan. Su aglayislarin normal, anne karnindan cikmayi istemeyen bebegin yaptigi gibi. Hayat sana hep guzellikler getirsin melegim. Yolun acik olsun.

Genişletmek için tıkla...

hanmadi .!.:

Ne tatlı yazmışsınız ya bayıldım. Çok doğru.. Çok tesekkur ederim :)
Çoktan geldim de alıştım bile Güzel dileklerinizin bin katı sizin olsun umarım

Genişletmek için tıkla...

sonanda .!.:

Tesekkur ederim. Sen guclu birisin. Herseyin ustesinden gelirsin. Cok mutlu olmani dilerim. Alismana da sevindim. Kocaman opuyorum.

Genişletmek için tıkla...

hanmadi .!.:

İyi akşamlar herkese.
Kelimenin tam anlamıyla şuan hissettiğim şey korku. Hiçbir şey beni sakinleştiremiyor şuan, bir de burayı deneyeyim dedim. Ağlayarak yazıyorum öncelikle
Yarın gece evimden ayrılıyorum. Başka bir şehre gidiyorum çalışmak için. Öncelikle yaşadığım şehirde istediğim gibi bir kariyer olanağı yok. 22 yaşındayım ve bu yaşıma kadar hep ailemle yaşadım. Onları çok seviyorum. Dünyanın en iyi iki insanı bence. Ama kalabalık içinde özgüven problemim olduğunu düşünüyorum ve ailemle sonsuza kadar yaşayamayacağımı düşünerek böyle bir karar aldım. Kendi ayaklarım üzerinde durarak yaşamaya karar verdim yani...
1 hafta öncesine kadar her şey tamamdı ama 1 haftadır özellikle akşamları çok kötü oluyorum. Bugün sürekli ağladım. Elimde olsa gitmeyeceğim. Yıllarımı geçirdiğim evime bakıp bakıp ağlıyorum. İlk kez ailemden ayrılıyorum ve kim bilir ne kadar süre görüşemeyeceğiz. Evime de aylarca gelemem gibi. Çok korkuyorum. Gittiğimde ne bulacağımı bilmiyorum. Doğru bir karar verdim mi şuan ondan bile emin değilim, tek düşünebildiğim şey gitmek istemediğim. Sonsuza kadar annem ve babamla oturmak istiyorum.
Düşüncelerimi toplayabildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım ama sizce doğru mu yapıyorum? Bunu sormak için de çok geç artık ama bilmiyorum, siz ailenizden kaç yaşında ayrıldınız? Alışılıyor mu gerçekten? Onlara gidip sarılmak istiyorum ama ağladığımı görüp üzülmelerini istemiyorum. Çok saçma bir durumdayım...

Genişletmek için tıkla...