- 10 Haziran 2017
- 792
- 1.202
- 113
- 31
- Konu Sahibi whitesneaker
- #1
Selamlar herkese,
Ben 32 yaşındayım 3 senedir evliyim. Eşimi çok seviyorum evliliğimde mutluyum. Çok uzun zamandır birlikte olmamıza rağmen benim beklentimin çok üzerinde bir eş oldu. Çok şükür.
Diyeceksiniz ki dert bunun neresinde. Benim ailem de pek çok aile gibi görücü usulü evlenmiş birbirini tanımadan. Birbirlerini bir gün sevdiler mi hiç sanmıyorum. Ben çok hatırlamıyorum ama şiddet, küfür, parasızlık çok yaşanmış evliliklerinde. Şimdi ise bunlar yok ama ben o sevgisizliği hissederek büyüdüm. Hiç hatırlamıyorum benimle oyun oynadıklarını. Babam hiç bir doğum günümde iyi ki doğdun dememiştir. Sorsanız belki şimdi tarihi bile bilemeyebilirler. Çok fazla şiddete uğramadım onlar tarafından ama istismar yalnızca fiziksel bir şey değil. Psikolojik istismar çok yaşadım. Bununla ilgili de pek çok travmam var. Kendimi asla yeterli hissedememek, sürekli onaylanma ihtiyacı hissetmek, çevremdeki herkese çok çok ince düşünceli davranmak.. Bunların hepsinin onaylanmak ve kabul görmek için olduğunu biliyorum.
Eşimle evlilikle alakalı bu yargıları kırdım ve aştım. Şimdi ise yaş geçiyor. Çocuk fikrini kariyer ve maddiyat bahaneleri ile erteliyoruz. Ama benim içimde çok büyük bir korku var. Benim çocuğum benim gbi yaşasın hissetsin istemiyorum. Yalnız başına kafasını yastığa gömüp ağlasın ve sabah kimse anlamasın diye uğraşsın istemiyorum. Çok travmalı geçti benim çocukluğum ve ergenliğim. O bunu yaşasın istemiyorum. Benim öğrendiğim gördüğüm kendime kodladığım ebeveynliğin yanlış olduğunu biliyorum ama ya bilinçaltıma işlemişse ve ben de iyi bir anne olamazsam korkusu yaşıyorum.
Şuan ilk etapta hemen psikolojik destek alamam ama ilerleyen süreçte almak istiyorum. Ama 32 yıllık travmaları aşabilir miyim bilmiyorum.
Yalnızca içimi dökmek istedim.
Ben 32 yaşındayım 3 senedir evliyim. Eşimi çok seviyorum evliliğimde mutluyum. Çok uzun zamandır birlikte olmamıza rağmen benim beklentimin çok üzerinde bir eş oldu. Çok şükür.
Diyeceksiniz ki dert bunun neresinde. Benim ailem de pek çok aile gibi görücü usulü evlenmiş birbirini tanımadan. Birbirlerini bir gün sevdiler mi hiç sanmıyorum. Ben çok hatırlamıyorum ama şiddet, küfür, parasızlık çok yaşanmış evliliklerinde. Şimdi ise bunlar yok ama ben o sevgisizliği hissederek büyüdüm. Hiç hatırlamıyorum benimle oyun oynadıklarını. Babam hiç bir doğum günümde iyi ki doğdun dememiştir. Sorsanız belki şimdi tarihi bile bilemeyebilirler. Çok fazla şiddete uğramadım onlar tarafından ama istismar yalnızca fiziksel bir şey değil. Psikolojik istismar çok yaşadım. Bununla ilgili de pek çok travmam var. Kendimi asla yeterli hissedememek, sürekli onaylanma ihtiyacı hissetmek, çevremdeki herkese çok çok ince düşünceli davranmak.. Bunların hepsinin onaylanmak ve kabul görmek için olduğunu biliyorum.
Eşimle evlilikle alakalı bu yargıları kırdım ve aştım. Şimdi ise yaş geçiyor. Çocuk fikrini kariyer ve maddiyat bahaneleri ile erteliyoruz. Ama benim içimde çok büyük bir korku var. Benim çocuğum benim gbi yaşasın hissetsin istemiyorum. Yalnız başına kafasını yastığa gömüp ağlasın ve sabah kimse anlamasın diye uğraşsın istemiyorum. Çok travmalı geçti benim çocukluğum ve ergenliğim. O bunu yaşasın istemiyorum. Benim öğrendiğim gördüğüm kendime kodladığım ebeveynliğin yanlış olduğunu biliyorum ama ya bilinçaltıma işlemişse ve ben de iyi bir anne olamazsam korkusu yaşıyorum.
Şuan ilk etapta hemen psikolojik destek alamam ama ilerleyen süreçte almak istiyorum. Ama 32 yıllık travmaları aşabilir miyim bilmiyorum.
Yalnızca içimi dökmek istedim.
