Bugün konu üstüne konu açıyorum kusura bakmayın.
Arkadaşlar minicik bi bebişim var. 3 ay bile değil henüz.
Ben bebeğimle vakit geçirmekten kaçıyor gibiyim. Mesela dün yerleri süpüreceğiz eşim diyor ki ben süpüreyim, yok diyorum sen bebeği tut ben süpüreyim. Çünkü biraz ara vermek istiyorum. Veya bugün pilav yapacağım, eşim bebişi tutarken ben koşa koşa pilava giriştim. Bebeğim haklı olarak hep kucakta kalmak istiyor, veya memede, ama kollarım kopuyor, uyusun yerine koyayım istiyorum, kucağımdan inince veya mememi çekince uyanıyor bebeğim. bugün tüm uykularını babasının omzunda uyudu yavrum.
Seviyorum hem de çok. Gece her uyandığımda Allah’ıma şükrediyorum onu verdiği için.
Ama mesela dün gece hem aç hem memeyi tutamıyor kafayı sağ sola çeviriyor “aaaa hadi ama artık” diye sesimi yükselttim.
Gözünü açtı, bana baktı ve gülümsedi. Kahroldum. Şu an yazarken bile gözüm doldu
Ben ona kavuşmak için kaç
tüp bebek denemesi yaptım. Kendi kendime kaçar iğne yaptım. Şimdi niye böyleyim?
Ben niye böyleyim?
normali o yani.
