- 31 Ekim 2017
- 370
- 569
- 23
- 37
- Konu Sahibi Ceylinceylinbjk
- #1
Merhaba herkese
30 yaşındayım fakat anlatacaklarımın bana hissettirdiklerinin yaşıml alakası olduğunu hiç düşünmüyorum. Öylesine belirttim yani tamamen.
30 yaşından sonra deli gibi aşık oldum bildiğiniz platonik. Konumu ve beni hatırlayan çok olacaktır.Aşık olmaya başlayıp karşı tarafa bunu belli edip o işyerinde çalışmaya devam ettikten sonra psikolojim bozuldu. O günden sonra hayatımda herşey değişti sanki reddedilmemiş ama geçiştirilmiş olmak bie yil içerisinde yaşadıklarım gururumu çok incitti. Her sabah insanlardan olumlu guzel iltifatlar yorumlar almak, sürekli plan yapmak, evde depresyona girmek,alışveriş yapmak kitap okumak saç boyatmak hiçbir şey düzeltemedi beni. Aşk bana çok uğramıyor ugrayincada epey kalıyor. Bu yaşadıklarımın hepsi (üzüntü,sevinç, onu sevmeye devam etmek) hepsi benim tercihim. Sacimi boyattım iki kere yandı, şimdi bana aşk acısını bile unutturacak bir durumdalar. Hayatimda ailemden sonra onem verdiğim ikinci sey saclarimdi, simdi fellik fellik kaynakci arıyorum. Modayi sevdiğim icin yakindan takip ediyorum, saclarim kiyafetlerim hep ozenlidir, buda benim ilgi alanim, bana bir nebzede olsa iyi gelen birsey. Saclarimi kaybedince ruhen iyice çöktüm. Sürekli neden bu duruma geldigimi sorguluyorum. İbadet dua caba hic bisey ise yaramiyor, inancli bi insanım ama bu kadar dua nereye gidiyor diyorum bazen. Konunun kopuk kopuk olduğunun farkındayım. Tam olarak ruh halim böyle 1 yıldır. Neden normal bir ruh halim yok diyorum. Kendimi duygularimi hep gecici anlik kontrol ediyorum etsemde evde kendimle bas basa kaldigimda savas veriyorum, bi suru arkadasim var kimseyi goresim yok. Sanki kotu seyler hep benim basima geliyor. Kendimle ilgili söyleyebileceğim şey gerçekten kendini bilen merhametli ve sonsuz empati yapabilen biriyim.Ve bana tedavinin filanda iyi geleceğini sanmıyorum. Bir kaç kere denedim hiçbir faydasını göremedim. Şuan bile bütün enerjinizi çektiğimin farkındayım. Psikoloji,güzellik,bir nebze ruh sagligi gitti son olarak kariyer kaldı. Onuda sevdiğim adam ayni isyerinden olduğu için artık adım atmaması ve benim yorulmuş olmam burdaki çalışma verimimi düşürüyor. (ki bence çok bile burada kalıp dayandım)
Yeni bir is bulup cikayim iyice kafayi yemeyeyim diyorum ama dayanmayıp çıkabilirim. Dua isteyebilirim sizden, cok olumlu yorum beklemiyorum açıkcası çünkü paragraflar bile kopuk,bağlantısız kendimi ifade etmeye bile mecalim yok sanki.
30 yaşındayım fakat anlatacaklarımın bana hissettirdiklerinin yaşıml alakası olduğunu hiç düşünmüyorum. Öylesine belirttim yani tamamen.
30 yaşından sonra deli gibi aşık oldum bildiğiniz platonik. Konumu ve beni hatırlayan çok olacaktır.Aşık olmaya başlayıp karşı tarafa bunu belli edip o işyerinde çalışmaya devam ettikten sonra psikolojim bozuldu. O günden sonra hayatımda herşey değişti sanki reddedilmemiş ama geçiştirilmiş olmak bie yil içerisinde yaşadıklarım gururumu çok incitti. Her sabah insanlardan olumlu guzel iltifatlar yorumlar almak, sürekli plan yapmak, evde depresyona girmek,alışveriş yapmak kitap okumak saç boyatmak hiçbir şey düzeltemedi beni. Aşk bana çok uğramıyor ugrayincada epey kalıyor. Bu yaşadıklarımın hepsi (üzüntü,sevinç, onu sevmeye devam etmek) hepsi benim tercihim. Sacimi boyattım iki kere yandı, şimdi bana aşk acısını bile unutturacak bir durumdalar. Hayatimda ailemden sonra onem verdiğim ikinci sey saclarimdi, simdi fellik fellik kaynakci arıyorum. Modayi sevdiğim icin yakindan takip ediyorum, saclarim kiyafetlerim hep ozenlidir, buda benim ilgi alanim, bana bir nebzede olsa iyi gelen birsey. Saclarimi kaybedince ruhen iyice çöktüm. Sürekli neden bu duruma geldigimi sorguluyorum. İbadet dua caba hic bisey ise yaramiyor, inancli bi insanım ama bu kadar dua nereye gidiyor diyorum bazen. Konunun kopuk kopuk olduğunun farkındayım. Tam olarak ruh halim böyle 1 yıldır. Neden normal bir ruh halim yok diyorum. Kendimi duygularimi hep gecici anlik kontrol ediyorum etsemde evde kendimle bas basa kaldigimda savas veriyorum, bi suru arkadasim var kimseyi goresim yok. Sanki kotu seyler hep benim basima geliyor. Kendimle ilgili söyleyebileceğim şey gerçekten kendini bilen merhametli ve sonsuz empati yapabilen biriyim.Ve bana tedavinin filanda iyi geleceğini sanmıyorum. Bir kaç kere denedim hiçbir faydasını göremedim. Şuan bile bütün enerjinizi çektiğimin farkındayım. Psikoloji,güzellik,bir nebze ruh sagligi gitti son olarak kariyer kaldı. Onuda sevdiğim adam ayni isyerinden olduğu için artık adım atmaması ve benim yorulmuş olmam burdaki çalışma verimimi düşürüyor. (ki bence çok bile burada kalıp dayandım)
Yeni bir is bulup cikayim iyice kafayi yemeyeyim diyorum ama dayanmayıp çıkabilirim. Dua isteyebilirim sizden, cok olumlu yorum beklemiyorum açıkcası çünkü paragraflar bile kopuk,bağlantısız kendimi ifade etmeye bile mecalim yok sanki.
eger bunu istesen bu kadar kotuluk yapmazsin kendine.. zor seven icin zordur unutmak ama.. belkide bu hayirlidir..oyle dusunup kendine sans ver.. olan sana ve saclarina oldu ne yazikki.. karsidaki mi? Belki bunlardan haberi bile yok
