32 yaşında 2.5 yaşında bir anneyim. Maddi manevi sıkıntılardan dolayı çocuğuma bir kardeş istiyorduk ama henüz hazır olmadığımız için 3-4 sene sonra istiyorduk ve bu yüzden doktor kontrollerime giderek spiralle korunuyorduk ama bir hafta önce hamile olduğumu öğrendim. Çok zorlu bir hayat geçiriyoruz çok fazla borcumuz var. Eşimin kimsesi yok anne babası çok küçükken vefat etmiş ve bu yaşa kendi çalışarak gelmiş. 6 yıllık evliyiz ve evlenirken de kendi ailemden desteği kabul etmediği için herşeyi kendimiz yaparak evlendik nihayetinde daha evlenirken borçla evlendik. Çocuğuma kreşe vermek istemedik ve bu yaşa kadar sıfır destekle kendimiz getirdik. Evet bu yapmamız gereken ama bu süreçte çok zorlandım hem sağlık açısından zorlu şeyler geçirdik hem maddi olarak bu yüzden çocuğum kreşe verip işe başlamaya hazırlığındaydık. Çünkü eşim artık tek başına idare edemiyor İzmir’de yaşıyoruz eşim her sabah işe Manisa’ya gidip geliyor. İki bankadan borçlarımızı ödeyemediğimiz için icralığız. Kızım doğduktan 7 ay sonra da işsiz kaldı ve çok zor günler geçirdikBende artık psikolojik olarak çok yıprandım ve işe başladım.Bu sebeplerden eşim her kararda arkandayım dedi ama ben baş edemeyeceğimiz için 4.5 haftalıkken öğrendikten 3 gün sonra kürtaj oldum. Çok zor karar verdim bir kaç gün daha beklesem belki aldıramayacaktım… ağlaya ağlaya karar verdim ağlaya ağlaya operasyon geçirdim. Üzerinden 1 ay geçti psikolojik destekte alıyorum ama durumu aşamıyorum. Mantık olarak doğru yaptığımızı düşünüyorum ama vicdanım… sanki bir daha birşey eskisi gibi olmayacak bir daha bebeğim olmayacak… insanlar nasıl korunurken hamile kalıyor ve bebeklerine kıyar der dururdum. Şimdi aynı durumu yaşıyorum. Kızımın eline diken batsa kendimi yer dururdum ben nasıl anneyim diye Şimdi mecburi sebeplerden yapmış olsam da aşamıyorum kendime gelemiyorum toparlanamıyorum… kendi isteği ile bebeğinden vazgeçip tekrar anne olanlar var mı geçecek mi bu pişmanlık vicdan azabı…