:) Sanırım en iyisinde bile ufacık bir kv damarı oluyor.
Şu bir gerçek ki kvm kötü biri değil Allah için, oyun bilmez, fitne fücur bilmez, uyumludur, yardımseverdir.
Ama huyu kadının, güm pat çat konuşur lafının nereye gideceğini bilmeden, umursamaz, bir tutam da emrivaki huyu vardır.
Eşimle nişanlıyız henüz, kv annemle tanıdık işte.
Bi gün oturuyoruz beraber, bi arkadaşı daha vardıannemin, toplamda 4-5 kişi filanızdır.
Annemin arkadaşı henüz üni.yi bitirmekte olan oğlu üzerine konuşurken ideal gelininde olması gereken özellikleri filan sıralamaya başladı muhabbetine (Oğlu mikemmel(!) olduğu için tabiysi, gelini de mikemmel olmalı). O sırada annem de mutfağa geçmişti.
Gayri ihtiyari benim kv de "Ahh ah, hiç öyle hayaller kurma, benim gönlüm de oğlum için neler isterdi" dedi.
Yanında ben varım. Hiçbir şey demeyip içeri gittimdi.
Ama bir yerden sonra lafımı sakınmamaya karar verdim, bazı düşüncesiz konuşmalarının cevabını alıyor ve susuyor.
Mesela:
Yeni evliydik, oğluma iyi bakamamışsın laflarını dolamıştı diline.
Bir dedi, iki dedi... Birinde yine "Oğlum çok zayıflamış, iyi bakamamışsın" dedi.
Ben de "Belki yaş itibariyle sizden geçmiş olabilir, ama normal bi evliliğin ilk günlerini bi düşün, oğlun neden kilo alamıyor olabilir acaba" filan demiştim.
Utanıp susmuştu.
Tavsiyem biriktirmeyin, gerektiği yerde, gereken kibarlıkta lafınızı söyleyin.
Haddini aşarsa da nişanlınızın kulağına katın ufaktan. Şikayet edercesine değil, kırıldığınızı vurgulayarak ve "Ben de lafımı sakınmayacağım böyle giderse, haberin olsun" diyerek.