- 10 Haziran 2012
- 2.199
- 247
- 113
Babannesinin kardeşinin torunuyla ya da başka bir dıdısının dıdısıyla kendi öz kuzeni gibi samimiyse ya da köylüsünün bilmem nesinin cenazesi olunca sanki birinci-ikinci dereceden biri vefat etmiş gibi bir hareketlenme,toplanma,telefonlaşma vb artık her neyse oluyorsa; kalabalık ortamı,yöresel yemekler yapıp sofralar kurmayı,kurulmuş yere gitmeyi,bol dedikoduyu filan seviyorlarsa ha bir de tanımadıkları bir kişi,haber almadıkları bir olay yoksa acayip bir iletişim halindelerse; malesef aynılar canımacaba beni bekleyen hayatın ön tanıtımı mı bunişanlımın ailesi deli gibi tutar sever birbirini. bense akrabayı senede bir belki iki kez görürüm. sülalecek ayaklansalar ufak çaplarda bir ülke fethedebilirler
İşte buna saygı duyarım ama mesela eşin de senin tam tersin olsaydı sana uysun diye zorlar mıydın? Eşim gibi mi yapardın ya da eşinden ne beklerdin?
Yeri geliyor, annemin bile gelmesini istemiyorum ben.eşimde öyle soğuk insanlarız biz.sosyal ortamlardan pek hoşlanmıyoruz.siz bu kadar özverili olduğunuz halde size böyle bir cümle kurması bir şeyleri biriktirmiş gibi geldi bana.ne istediğini iyice anlarsanız ona göre bir şeyler yapabilirsiniz aslında.Merhaba kızlar,direk konuya gireceğim. Bizim samimi olduğumuz bir arkadaş grubumuzdan 7-8 senelik evli bir çift boşanıyor, üzerimize düşen görevi yaptığımızı düşünüyorum,ne kadar barıştırmaya çalışsak da durum çok ciddi. Hepimiz çok üzülüyoruz ama yapacak bir şey yok. Eşimle bununla alakalı dün ufak bir tartışmamız oldu.
Bu çiftten boşanmak isteyen taraf kadın. Benim okul arkadaşım; boşanmak istemeyen,barışmaya uğraşan ama sonunda kabullenen eşi de eşimin akrabası. Ve bu sülalenin ne kadar kalabalık olduğunu,içli dışlı olduklarını,çok zorlandığımı filan konularımda belki 100 kere yazmışımdır. Dün eşimle baya dertleşmişler, karısının yüzünden akrabalardan koptuğunu,kapısına gelen gidenin giderek azaldığını,görüştüğü kişilerin kısıtlandığını filan söylemiş.
Eşim bana bunları anlattı ve biz tartıştık. Çünkü bizim durum da aynen böyleymiş! İçimden "Sana ne kadar aşık olsam da ailenle ilgili kavga ettiğimizde ben de boşanmayı istiyorum. Kadın haklı"demek geldi ama demedim. Benim ne suçum var acaba diye konunun üzerine gittim,çalışıyorum ona rağmen ara sıra da olsa gelen akrabalar oluyor biz gidiyoruz.Arkadaşlarımızla görüşüyoruz,biz ailece çıkıyoruz vb. Bayramda ev anababa günüydü,özel durumlar olunca mevlüte kaç tane akrabası geliyor,yani nedir bu akrabadan koparmak?Ben mi bize gelmeyin diyorum? Bunun daha fazlası nasıl olabilir ki,köyde yaşamıyoruz oradaki gibi samimiyet olsun,herkes haftada bir kaç kez birbirinin evine girip çıksın arasın sorsun.Siz böyle misiniz mesela kızlar? Eşimi ilk evlendiğimiz zamanlar hergün ama hergün arayıp çağırıyorlardı, bana göre gereğinden fazla sosyal. Bir arkadaşı arar,bir yere çağırır; bir abisi annesi çağırır. Bir kuzeni çağırır. Yemin ederim telefonu 900lü hatlar gibiydi,gene öyle ama eskisi kadar değil. Yani bu iyi bir şey mi de çevresinde bu kadar akraba istiyor? Sizce ben bundan sonra ne yapmalıyım, ne istiyorsan onu yap dedim ama...
Birbirinizi tamamlamışsınız işte ne güzel.Yeri geliyor, annemin bile gelmesini istemiyorum ben.eşimde öyle soğuk insanlarız biz.sosyal ortamlardan pek hoşlanmıyoruz.siz bu kadar özverili olduğunuz halde size böyle bir cümle kurması bir şeyleri biriktirmiş gibi geldi bana.ne istediğini iyice anlarsanız ona göre bir şeyler yapabilirsiniz aslında.
Yerinizde olsam, kendi şartlarımızı öne sürerim.bizim de bir hayatımız olduğunu fazla samimiyetin illaki laçkalaşacağını olayları yanlış anladığını bir kadın ile bir erkeğin farklı olayları değerlendireceğini anlatırdım.Birbirinizi tamamlamışsınız işte ne güzel.
Eşimin akrabalarıyla çok samimi olmuyormuşum soğukmuşum,yüz bulup biz size geliyoruz diyemiyorlarmış
Ailesiyle sık görüşmüyormuşum
Eşimi çağırdıkları zaman surat asıyormuşum
Birbirimizi sık sık aramıyormuşuz,yarın öbür gün bi durum olsa arayıp dertleşecek yardımlaşacak kadar samimi olduğumuz kim varmış vb...
Merhaba kızlar,direk konuya gireceğim. Bizim samimi olduğumuz bir arkadaş grubumuzdan 7-8 senelik evli bir çift boşanıyor, üzerimize düşen görevi yaptığımızı düşünüyorum,ne kadar barıştırmaya çalışsak da durum çok ciddi. Hepimiz çok üzülüyoruz ama yapacak bir şey yok. Eşimle bununla alakalı dün ufak bir tartışmamız oldu.
Bu çiftten boşanmak isteyen taraf kadın. Benim okul arkadaşım; boşanmak istemeyen,barışmaya uğraşan ama sonunda kabullenen eşi de eşimin akrabası. Ve bu sülalenin ne kadar kalabalık olduğunu,içli dışlı olduklarını,çok zorlandığımı filan konularımda belki 100 kere yazmışımdır. Dün eşimle baya dertleşmişler, karısının yüzünden akrabalardan koptuğunu,kapısına gelen gidenin giderek azaldığını,görüştüğü kişilerin kısıtlandığını filan söylemiş.
Eşim bana bunları anlattı ve biz tartıştık. Çünkü bizim durum da aynen böyleymiş! İçimden "Sana ne kadar aşık olsam da ailenle ilgili kavga ettiğimizde ben de boşanmayı istiyorum. Kadın haklı"demek geldi ama demedim. Benim ne suçum var acaba diye konunun üzerine gittim,çalışıyorum ona rağmen ara sıra da olsa gelen akrabalar oluyor biz gidiyoruz.Arkadaşlarımızla görüşüyoruz,biz ailece çıkıyoruz vb. Bayramda ev anababa günüydü,özel durumlar olunca mevlüte kaç tane akrabası geliyor,yani nedir bu akrabadan koparmak?Ben mi bize gelmeyin diyorum? Bunun daha fazlası nasıl olabilir ki,köyde yaşamıyoruz oradaki gibi samimiyet olsun,herkes haftada bir kaç kez birbirinin evine girip çıksın arasın sorsun.Siz böyle misiniz mesela kızlar? Eşimi ilk evlendiğimiz zamanlar hergün ama hergün arayıp çağırıyorlardı, bana göre gereğinden fazla sosyal. Bir arkadaşı arar,bir yere çağırır; bir abisi annesi çağırır. Bir kuzeni çağırır. Yemin ederim telefonu 900lü hatlar gibiydi,gene öyle ama eskisi kadar değil. Yani bu iyi bir şey mi de çevresinde bu kadar akraba istiyor? Sizce ben bundan sonra ne yapmalıyım, ne istiyorsan onu yap dedim ama...
Merhaba kızlar,direk konuya gireceğim. Bizim samimi olduğumuz bir arkadaş grubumuzdan 7-8 senelik evli bir çift boşanıyor, üzerimize düşen görevi yaptığımızı düşünüyorum,ne kadar barıştırmaya çalışsak da durum çok ciddi. Hepimiz çok üzülüyoruz ama yapacak bir şey yok. Eşimle bununla alakalı dün ufak bir tartışmamız oldu.
Bu çiftten boşanmak isteyen taraf kadın. Benim okul arkadaşım; boşanmak istemeyen,barışmaya uğraşan ama sonunda kabullenen eşi de eşimin akrabası. Ve bu sülalenin ne kadar kalabalık olduğunu,içli dışlı olduklarını,çok zorlandığımı filan konularımda belki 100 kere yazmışımdır. Dün eşimle baya dertleşmişler, karısının yüzünden akrabalardan koptuğunu,kapısına gelen gidenin giderek azaldığını,görüştüğü kişilerin kısıtlandığını filan söylemiş.
Eşim bana bunları anlattı ve biz tartıştık. Çünkü bizim durum da aynen böyleymiş! İçimden "Sana ne kadar aşık olsam da ailenle ilgili kavga ettiğimizde ben de boşanmayı istiyorum. Kadın haklı"demek geldi ama demedim. Benim ne suçum var acaba diye konunun üzerine gittim,çalışıyorum ona rağmen ara sıra da olsa gelen akrabalar oluyor biz gidiyoruz.Arkadaşlarımızla görüşüyoruz,biz ailece çıkıyoruz vb. Bayramda ev anababa günüydü,özel durumlar olunca mevlüte kaç tane akrabası geliyor,yani nedir bu akrabadan koparmak?Ben mi bize gelmeyin diyorum? Bunun daha fazlası nasıl olabilir ki,köyde yaşamıyoruz oradaki gibi samimiyet olsun,herkes haftada bir kaç kez birbirinin evine girip çıksın arasın sorsun.Siz böyle misiniz mesela kızlar? Eşimi ilk evlendiğimiz zamanlar hergün ama hergün arayıp çağırıyorlardı, bana göre gereğinden fazla sosyal. Bir arkadaşı arar,bir yere çağırır; bir abisi annesi çağırır. Bir kuzeni çağırır. Yemin ederim telefonu 900lü hatlar gibiydi,gene öyle ama eskisi kadar değil. Yani bu iyi bir şey mi de çevresinde bu kadar akraba istiyor? Sizce ben bundan sonra ne yapmalıyım, ne istiyorsan onu yap dedim ama...
Arada bir kavga ya da tatsızlık olmadıysa normal durumunuz
Hayat şartları ağır eskisi kadar rahat gezemiyor insanlar
Mesela ben çalıştığım için genelde hafta içi akşam falan gelmez pek akrabalar sağolsunlar düşünceliler
Eskiden geniş aileler , çok içli dışlı görüşmeler vardı ama şimdi koşullar buna izin vermiyor maalesef
Yüz vermiyormuşmuşta bilmem ne de .Çalışan kadının zamanı zaten az.Birde gidip Allahın günü misafirlemi uğraşacak.Dışarıdan söylemesi kolay.Erkek için hava hoş.Otursun yemeğini yesin çayını kahvesini içsin muhabbetini etsin.Ohh ne ala.
Cümlen çok doğru,konunun özeti tam da bu ve artık gına geldi akrabalarının bahsi geçtiğinde tartışmaktan. Tartışıyoruz; sonra unutuyor mu, tartıştığımız konuya benim kadar önem mi vermiyor bilmiyorum hiçbirşey olmamış gibi canım cicim devam ediyor. Bir de şöyle bir şey de var,ben bu aralar çok tahammülsüzüm.İşten geliyoruz eşim aşırı neşeli,konuşuyor konuşuyor bir şeyler anlatıyor muhabbet ediyor ya da arabada bir yere giderken filan. Ben de "ya ne çok konuştu sussa artık"diye içimden geçiriyorum. Normal değilim yani.O istediği hayatı yaşayacak potansiyel fazlasıyla var çok enerjik hoş sohbet. Çok konuşmayı,muhabbeti,kalabalığı seven biri olsaydım keşke;ben dinginliği,sessizliği,kafa dinlemeyi seviyorumAma işte eşi bunu koşulların getirdiği bir şey olarak düşünmekten çok konu sahibinin yavaş yavaş akrabalarından kendisini koparması olarak algılamış.
özelse paylaşmayın. karadenizliler mi acaba eşinizBabannesinin kardeşinin torunuyla ya da başka bir dıdısının dıdısıyla kendi öz kuzeni gibi samimiyse ya da köylüsünün bilmem nesinin cenazesi olunca sanki birinci-ikinci dereceden biri vefat etmiş gibi bir hareketlenme,toplanma,telefonlaşma vb artık her neyse oluyorsa; kalabalık ortamı,yöresel yemekler yapıp sofralar kurmayı,kurulmuş yere gitmeyi,bol dedikoduyu filan seviyorlarsa ha bir de tanımadıkları bir kişi,haber almadıkları bir olay yoksa acayip bir iletişim halindelerse; malesef aynılar canım
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?