Uzun bir yazı olacak, baştan uyarayım ona göre okumak istemeyenler şimdiden çıkabilir. Noktaya virgüle boşluğa çok dikkat edebileceğimi sanmıyorum, yazdıklarımda çok hata olabilir. Zira gözlerimde yaşlar varken görüşüm çok net değil. Kusurum olursa şimdiden affola. Nerden başlasam da bilemiyorum dağınık bir yazı olacak galiba. Daha çok kendim için yazıyorum çünkü bana benden başka hiç kimse yardım edemez. Şu yazıyı yazarken birşey olsa ve ben buharlaşıp havaya karışsam keşke. Yok olsam.
Gerizekalının tekiyim ben, aciz, beceriksiz, kimseye kendine bile faydası olmayan. Ruhum ben. Ruh gibiyim. Bu dünyada benden daha gamsız, benden daha isteksiz, benden daha tembel bir insan daha yok. Kime sorsanız benim hakkımda o bir ruh derler. Kimseye verdiğim birşey yok, çocuklarıma kocama bir faydam olmadığı gibi onlara engelim her konuda. Çocuklara sözümü geçiremiyorum, kuralım sistemim düzenim yok. Ben dürtülmesem 1 sene boyunca yattığım yerden kalkmam, telefon, kitap şeklinde hayatımı yaşarım. Her yaptığım tepkiyle dir. 12 yıllık evlilik hayatım boyunca kocama, evime, çocuklarıma onları mutlu edecek, içimden gelerek tek bir şey yapmamışımdır. Tepkiyle yapıldığı zaman da 3 gün sürer. Hep söz veririm, kandırırım, düzeleceğim derim bu verdiğim sözler 3 gün sürer. Daha sonra eski halime dönerim. Senelerce kocamı kandırdım ben. Değişeceğim dedim hep dalga geçtim onunla... Kocam benim yüzümden alkolik oldu. Hergün 8 bira içmeye başladı. Son 4 günde 60 tane bira içti. Eskiden bu kadar içmiyordu. Ve bugün kredim tükendi artık. İnandırıcılığı kalmadı. Artık gitmem lazım. Giderken de çocukların bakıcısı nı düşünmeli ve ayarlamalyım. Çünkü ben gidince annem bakamaz artık. Bu yazdıklarım benim düşüncelerim değil. Kocamın bana söyledikleri. Ve ben gecenin bu saati üzerimde montla oturuyorum. Ne zaman sokağa atılacağım diye. En son 1 saat süre vermişti. Sonunda sürükleyerek atarım diye. Acıdı galiba. Ve ben 40 yaşında ki eğitimli, işi gücü olan kadın düşünüp duruyorum. Ne yapacağım? Ameliyatlı ve karnımda hala dikişlerim varken. Belki de olmasa çoktan atmıştı beni. Bu sefer arabanın yedek anahtarını da aldı. Girip araba da uyuma şansım da yok geçen seferki gibi. Beni tutan şey, hatalıyım ben diye kendimi suçlayıp durmam mı acaba? Bilemiyorum...Her seferinde ben bu adamı mutlu edemiyorum haklı mı diyorum... Düzelirsem her şey çok mükemmel olur diyorum. Düzelemiyorum. Lanet olsun aynıyım hala... Hatalıyım ben ondan mı gidemiyorum. Ben neden gidemiyorum.