Lohusa depresyonu yaşayanlar nasıl atlattınız?

Momofthecats .!.:

Seni çok iyi anlıyorum. 4 aylık anneyim ben de. İlk ay aynı duyguları hissettim. Sana verebileceğim en iyi tavsiye eve kapatma kendini. Ben cam kenarında bebeğim kucağımda geçen arabaları izleyip “kim bilir nereye gidiyorlar, ben artık hiçbir yere gidemeyeceğim, hayatım bitti” diye düşünüyordum sürekli. Bebeğimle dışarı çıkmaya da korkuyordum tek başıma ya ağlarsa susturamazsam diye. Sonra bir gün canıma tak etti aldım bebeğimi çıktım dışarı. O gün benim için her şey değişti. Halbuki en yakındaki markete gidip geldim ama kendimi daha normal hissetmeye başladım o günden sonra. Yavaş yavaş hedefi uzattım derken şimdi her gün yürüyüşe gidiyoruz 1-2 saat dolaşıyoruz. Tek balına dışarı çıkmak için henüz erken olabilir 10 günlük bebekle ama evimin etrafında bile birkaç tur atsan iyi gelir emin ol.

Genişletmek için tıkla...

Şu an nasıl hissediyorsunuz siz?

birbaktim .!.:

Tavsiyelerini zevk, olumlu, yapıcı yorumlarınıza ihtiyacım var 1 haftalık lohusayım bitik haldeyim psikolojik olarak.

Genişletmek için tıkla...

3 ay önce ben de sezeryan oldum psikolojik olarak bedenen Ruhen her türlü çok yıprandım emin ol 3 ayın sonunda bebeğinin sana gülerek baktığını görünce her şeyi unutacaksın

lohusa depresyonunu lütfen hafife almayın. yanınızdakilerden yardım isteyin. sizi bebekle yalnız bırakmamaları gerektiğini söyleyin. gerekirse doktora gidin. bu psikolojik değil hormonal bir durum. ilaç kullanmanız gerekiyorsa kullanın. ilerlemeden önleminizi alın.

sorunuza gelecek olursak ben yaşamadım sanırım emin değilim. ama bebeğimle bağ kurmam zaman aldı. hamileyken başlamıştı duruma yabancılaşmam. doğumdan sonra da bir süre başkasının çocuğuna bakıyormuşum gibi geliyordu. o dönemler çok zaman geçmemesine rağmen flu. hatırlayamıyorum. işler ne zaman değişti bilmiyorum. ama hala düşündükçe kendimi kötü hissediyorum. bebeğime haksızlık yapmışım gibi geliyor.

geçecek diyebilirim ama. geçiyor yani. kendiliğinden de geçebilir, profesyonel yardımla da. sonra bebeğinizle bağınız öyle kuvvetli oluyor ki, sevgiden delirecek gibi oluyorsunuz. ama burayı okuyup kafası karışık olan annelere söylüyorum. lütfen doğum sonrası yardım istemekten çekinmeyin. yardım edenler de genelde bebeğe odaklı oluyor, kendiniz için de isteyin muhakkak.

birbaktim .!.:

Şu an nasıl hissediyorsunuz siz?

Genişletmek için tıkla...

Bebekli hayata artık tamamiyle alıştım diyebilirim. Biraz daha kısıtlı bir hayat tabiki ama ilk zamanlardaki duygularımı düşününce çok şükür bugüne diyorum :) siz de alışacaksınız merak etmeyin. Sadece zor anlarda hep “bu zor günler geçecek” diye kendinize hatırlatın :)