7 yıllık evliyim. Bu sürede eşimle hep gezip tozduk sürekli tatillere gittik çok rahattık ve özellikle ben çocuk istemedim ta ki eşim isteyene kadar. Benim hiç isteğim olmamasına rağmen eşimin baba olma hakkını elinden alamam ona bu haksızlığı yapamam diye planlı bi şekilde hamile kaldım. Çok rahat bi hamilelik geçirdim eşim de ailesi de hep destek oldular tek sıkıntım hamileliğim boyunca ‘artık eskisi gibi rahat olamayacağım’ düşüncesiydi. Zor olacağını biliyodum kendimi hazırlamıştım buna. Kendi isteğimle sezaryen oldum. Şuan lohusalığımın 28. Günü. Çocukla bağ kuramamaktan korkuyordum ama öyle olmadı. Oğluma bağlandım ona bişi olmasından çok korkuyorum sürekli diken üstündeyim uyurken bile kusar diye arkamı dönüp yatamıyorum. Ama lohusalığı da dibine kadar yaşıyorum. Eşim çok destek oluyor ne yemek ne ev işi hiçbirini yaptırmıyor hepsini yapıyor sağolsun ailelerimizde hep destek oluyor. Ama bütün bunlara rağmen alışamıyorum çocuklu hayata. Oğlum 28 günlük olmasına rağmen uykuyu sevmiyor sürekli emmek istiyor benden başkasıyla durmuyor. Bense uykusuzluğa tahammül edemeyen sıkıntıya gelemeyen bir insanım. İştahım tamamen kesildi uykusuzluk yorgunluk durmayan bir bebek yetersizlik hissi vs vs derken aynaya baktığımda çok farklı birini görüyorum ve kabullenemiyorum. Aklımda hep keşke çocuk yapmasaydım düşüncesi dolaşıyor sonra oğluma bakıp vicdan azabı duyuyorum. Dışarda bir hayat var ve ben 4 duvar arasında bu hayatı kaçırıyorum gibi hissediyorum. Artık hiç rahat olamayacağım hiç uyuyamayacağım dışarı çıkamayacağım gibi geliyor. Eski günlerimi ve eski beni çok özlüyorum. 40 ın çıkınca geçer diyorlar ama ona bile umudum yok. Bunları hisseden var mı aranızda? Yoksa bende mi sorun var..
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Lohusa depresyonu
- Konu Sahibi drytr
- Başlangıç Tarihi
- 10 Aralık 2017
- 2.232
- 8.609
- 158
- 35
Çoğunu yaşadım yazdıklarınızın. Daha kolaylaşıyor, daha keyifli hale geliyor ve daha çok adapte oluyorsunuz. 40 diye sınır koymayn daha çok yeni çünkü. Ben 3.ayda epey toparladım daha sosyal ve aktifim bebeğimle daha güzel vakit geçirebiliyorum. Bazı şeyler geçici ve süreç güzel ilerliyor. Tünelin sonunda ışık var yani:)
Evet 40 diye sınırlamadım kendimi ama sanki hiç düzelmeyecek bu süreç hiç bitmeyecek gibi geliyor umarım o ışığı bende görürüm.
- 6 Mart 2024
- 12.413
- 10.894
- 218
- 29
valla bi gün bi uyanıyorsunuz bebek son 7-8 saattir hiç uyanmamış
he bu ne zaman olur bilemiyorum. benim ilk 2.5 aylıkken oldu 
6.ayda bozuldu gece boyu meme aramaya başladı ben doğduğu günden beri gece veya gündüz bebek uyuduğu an uyuyorum onunla bu yüzden ilk 10-15 gün hariç bir uyku sorunu yasamadım. 40 günlük olduktan sonra bi kaç saatliğine esime bırakıp dısarı kuaföre, spora veya arkadaslarla buluşmaya çıkıyordum. su an daha rahat tabi. 3-4 saat ayrı durabiliyoruz
he bu ne zaman olur bilemiyorum. benim ilk 2.5 aylıkken oldu 6.ayda bozuldu gece boyu meme aramaya başladı ben doğduğu günden beri gece veya gündüz bebek uyuduğu an uyuyorum onunla bu yüzden ilk 10-15 gün hariç bir uyku sorunu yasamadım. 40 günlük olduktan sonra bi kaç saatliğine esime bırakıp dısarı kuaföre, spora veya arkadaslarla buluşmaya çıkıyordum. su an daha rahat tabi. 3-4 saat ayrı durabiliyoruzBende o uyuyunca uyumaya çalışıyorum ama genelde memede uyuyo ve yerine koyunca uyanıyor en uzun uykusu yarım saat.valla bi gün bi uyanıyorsunuz bebek son 7-8 saattir hiç uyanmamış
Bugün çıktık dışarı biraz yürüyüş yaptık ama eve gelirken yine ağlama krizlerine girdim. Her şeyi kısıtlı yapmak beni çok yoruyor. Özgürlüğüm tamamen elimden alınmış gibi hissediyorum
- 4 Ekim 2023
- 23
- 32
- 8
- 34
16 aylık kızım var. gez toz ye iç yat bir 8 senelik birlikteliğin 3. evlilik yılında kızımı kucağıma aldım. lohusa depresyonu mu bilmem adını ama o özgürlük elimden gitti istediğin gibi istediğin şekilde diye birşey olmaması durumu ara ara canımı çok sıkar. ama kolaylaşıyor ne zaman mı? bence yürümeye başladıktan sonra. yani yaşından sonra. hatta kızımsız (işe gelmek harici) kendime zaman ayıracağım varsa da ayırmıyorum. çünkü artık tepkileri anlam kazandı birlikte olduğumuzda mutlu oluşu beni bireysel yapacağım herşeyden daha çok mutlu ediyor. ve artık geçen sene bugüne bakıyorum tlf albümden. ve diyorum zaman geçiyor. o dünyayı ben anneliği öğreniyorum. zor olacağını biliyordum; artık bilmiyor bildiğimden daha zorunu yaşıyorum. özlüyorum bazen deli gibi eski günlerimi. sonra diyorum ki (kendi adıma) birgün çocuk sahibi olmayı isteyecektim bunu şimdi yaşamasaydım ilerde birgün yaşayacaktım. daha kötüsünü hissedecektim iyisi olmayacaktı. (yaş,kafa kaldırması vs. ) kabul ediyorum sonra. ben artık anneyim. eski bireysel özgür günlerin yasını tutarak değil gelecekteki biz; 3 kişilik yada anne kız gezeceğimiz eğleneceğimiz günlerin hayalini kuruyorum, heyecanlanıyorum, sabırsızlanıyorum. herşey gibi bu sürecinde bir adaptasyon süreci var. daha çok yeni annesiniz. alışacak, daima öğrenecek ve daha güçlü hissedeceksiniz.
- 6 Mart 2024
- 12.413
- 10.894
- 218
- 29
biraz büyüdükten sonra yatarak emzirebilirsiniz. siz emzirdikten sonra esiniz pışpışlayarak uyutsun. hem daha uzun uyur hem de meme-uyku ilişkisi kurmamış olur
Teşekkür ederim. Umarım alışırım ama o eski günlerin özlemi şimdiden canımı yakıyo. İnşallah gün gelir sizin gibi düşünürüm bende
- 27 Ağustos 2019
- 433
- 321
- 103
- 38
Kimsenin çocuğu bebek kalmıyor ki. Hayatınız bitmedi. Gittikçe size daha az ihtiyaç duyacak. Büyüyecek. Artık ailecek gezecek, hayatınızı yaşayacaksınız. Eskisinden de güzel olacak her şey. Bu dönemi bebeğinize ayırdığınızı düşünün. Mahrum kaldığınız şeylere değil bebeğinizin güzelliklerine odaklanmaya çalışın. Bunun geçici bir dönem olduğunu, bir gün onun bu halini özleyeceğinizi unutmayın. Şu an hormonlarınızdan dolayı zorlanmanız çok normal. Ama bundan sonraki hayatınız belki eskisinden çok daha güzel olacak
