7 yıllık evliyim. Bu sürede eşimle hep gezip tozduk sürekli tatillere gittik çok rahattık ve özellikle ben çocuk istemedim ta ki eşim isteyene kadar. Benim hiç isteğim olmamasına rağmen eşimin baba olma hakkını elinden alamam ona bu haksızlığı yapamam diye planlı bi şekilde hamile kaldım. Çok rahat bi hamilelik geçirdim eşim de ailesi de hep destek oldular tek sıkıntım hamileliğim boyunca ‘artık eskisi gibi rahat olamayacağım’ düşüncesiydi. Zor olacağını biliyodum kendimi hazırlamıştım buna. Kendi isteğimle sezaryen oldum. Şuan lohusalığımın 28. Günü. Çocukla bağ kuramamaktan korkuyordum ama öyle olmadı. Oğluma bağlandım ona bişi olmasından çok korkuyorum sürekli diken üstündeyim uyurken bile kusar diye arkamı dönüp yatamıyorum. Ama lohusalığı da dibine kadar yaşıyorum. Eşim çok destek oluyor ne yemek ne ev işi hiçbirini yaptırmıyor hepsini yapıyor sağolsun ailelerimizde hep destek oluyor. Ama bütün bunlara rağmen alışamıyorum çocuklu hayata. Oğlum 28 günlük olmasına rağmen uykuyu sevmiyor sürekli emmek istiyor benden başkasıyla durmuyor. Bense uykusuzluğa tahammül edemeyen sıkıntıya gelemeyen bir insanım. İştahım tamamen kesildi uykusuzluk yorgunluk durmayan bir bebek yetersizlik hissi vs vs derken aynaya baktığımda çok farklı birini görüyorum ve kabullenemiyorum. Aklımda hep keşke çocuk yapmasaydım düşüncesi dolaşıyor sonra oğluma bakıp vicdan azabı duyuyorum. Dışarda bir hayat var ve ben 4 duvar arasında bu hayatı kaçırıyorum gibi hissediyorum. Artık hiç rahat olamayacağım hiç uyuyamayacağım dışarı çıkamayacağım gibi geliyor. Eski günlerimi ve eski beni çok özlüyorum. 40 ın çıkınca geçer diyorlar ama ona bile umudum yok. Bunları hisseden var mı aranızda? Yoksa bende mi sorun var..