Luhusalık çok zordur.İnsan normalde hiç sinirlenmeyeceği şeylere sinirlenir,üzülmeyeceği şeylere fazlasıyla üzülür,hassaslaşır,kırılganlaşır..Lohusalık bambaşka bi vücut iklimidir..Zamanı vardır,bir sabah bir uyanırsınız,geçip gitmiştir o kasırgalı iklim..Normale döner tüm azalarınız..
İşte tamda bu yüzden,sakın ola kendinizi üzmeyin,yıpratmayın..Bu bir süreç.
Bebeğinizi güle güle koklaya koklaya büyütün..Kimseyi takmayın kafanıza..Bebeğinize odaklanın..
Zamanı geldiğinde göreceksiniz ve o zaman daha iyi anlayacaksınız kimse için kendinizi yıpratmaya "değmediğine"
Ve eşinizde sanırım eve gelen o minik prensese alışmaya çalışıyor,dahası onu belki kendisi bile farkedemedi henuz ama yadırgıyor.Biraz zaman verin eşinize.
Bebekli hayat zordur,helede eve ilk geldiği günlerde daha da zordur.."Zaman" sihirli kelime,inanın bana..