Boguluyorum sanki. gecen sene dun dogum yapmistim. dogum sonrasi kendimi toplamam cok uzun zaman aldi. annemin yanimda olmamasi,bebegimin huzursuz olmasi,emzirmeyi becerememem,acemligim... derken buyuk bi depresyona girdim. bebegimi sevmedigimi ona bakamadigimi dusunuyodum. neden iyice düşünüp anne olmadim diye kendime kiziyodum. bu depresyon bana 27 kilo verdirecek kadar agir gecti. bebegim 3.ayinda daha rahat bi bebek oldu. bende 5.aydan sonra kendimi daha iyi hissetmeye baslamistim. bebegime daha iyi bakiyodum. hala iyi baktığımı dusunuyorum. ama bikac haftadir yine icimde o kotu duygular. gecmeyen skinti. hic biseye yetememe hissi. yalnizliktan o kadar bunaliyorum ki. esimin ailesiyle problemlerimiz hala duzelmedi dogumdan sonra. hep adim atip sonra bana gelinmemesinden yoruldum. dusunuyorum sonra e herkes yalniz bi benmiyim. kizim buyuyene kadar boyle diyorum. ama bazen yenik dusuyorum
evim giris kat. inanilmaz derecede karanlık. karanlikta beni cok bunaltiyo. vel hasili kelam lohusa depresyonunun yil donumu geldi sanirim
evim giris kat. inanilmaz derecede karanlık. karanlikta beni cok bunaltiyo. vel hasili kelam lohusa depresyonunun yil donumu geldi sanirim
