- 12 Haziran 2016
- 2.109
- 829
- 27
- Konu Sahibi kumral_quzeli
- #1
Eşim beni anlamaya çalışmıyor.
Ne desem boş yemin ediyorum.
Lohusalıktan dolayı, sürekli bişeyleri kafama takıyorum, küçücük bişeyde hemen duygulanıp ağlıyorum. Bu durumun geçici olduğunu biliyorum ama eşim de bildiği halde beni anlamıyor, anlamaya çalışmıyor..??
Bu sabaha karşı saat 06.26'da benim Minnakım "ıhhh, ıhhh!!" dedi, baktım, ama tekrar geriye uyudu. Eşim de yanımda "Ayağa kalk, öyle bak" diye bağırdı. Bende "geriye uyudu" dedim, tekrar uyuyacaktım. Aradan 10-15 dk tekrar geçti tekrar bi ıkınır gibi oldu, baktım tekrar uyudu. Eşim tekrar "Ayağa kalk" diye bağırınca, cevap vermedim, çünkü bağırması çok zoruma gitti, o an kendimi ağlamamak için zor tuttum, ve ağlamadım. Her neyse uyudum, sabah saat 09.12 bebeğim tekrar "ıhhh!!!" dedi, hemen baktım bezine, bişey yapmamış. Bende emzirdim yatırdım, fakat eşimin bundan haberi yok sanırım.. Bebeğimi yatırdıktan sonra, bazen tekrar uyanır bu yüzden bende yatağa uzandım ama kulağım hep bebeğimde, dediğim gibi de "ıhhh!!" dedi, fakat geriye uyudu. Eşim "Kaaaallllkkk" diye bi bağırdı ama inanır mısınız, çocuk yerinden zıpladı. "Uyudu" dedim. Tekrar yatağa uzandım. Çocuk 5-10 dk tekrar ıkınır gibi oldu, ama bu sefer bakmadım Allah var, çünkü geriye uyuyacağını tahmin ettim. Dediğim gibi de geriye uyudu, fakat eşim olacak o manda kılıklı öküz yumruğu ile iki kez sırtıma "küt, küt" diye vurdu, "Kalk diyorum sana, kalk" diye çok bağırdı, cevap vermedim sonra kalktım, bebeğimi alıp öbür odaya gideceğim, üstüme üstüme yürüdü ve bu son yaptığı beni çok sinirlendirdi, bende yatakta ki yastığı ona fırlattım, "çocuk uyuyor, yeter artık, biraz halden anla, ben bakarım çocuğuma, ne diye ikide bir vurup duruyorsun, ben bu çocuğunun annesiyim annesi, insan evladını bilir, halinden anlar, seni öldürürüm, manyak" diye baya bağırınca KV aşağıdan sesimizi duymuş, hemen geldi yukarıya. Oğluna epey bi kızdı, ama benim çok kalbim kırıldı.
Ama aslında kırıldığım nokta bu da değil
Aşağıya mutfağa kahvaltı yapmaya inecek, ama arkamdan atıp, tutuyor. İnanır mısınız, atıp tutuyor ama laflarına inanılacak gibi değil...
"Bebek ağlıyor sabah'a kadar, ama o yatıyor" demiş.
- Yazık, şu küçücük el kadar şey ağlarken, sen nasıl içine sindirip de yatabileceksin? Bu söylediği lafın hiç bi tutar yeri var mı? Allah'ınızı severseniz ???
"Anan akşama kadar seviyor, bana fırsat vermiyor !" demişim...
- Ya gözünüzü seveyim!! Lohusalıktan dolayı çok saçma sapan düşünceler içerisindeyim, bebeğimi benden ayıracaklar diye çok korkuyorum, ama çocuğunuzun sevildiğini görseniz mutlu olmayacak mısınız?
"Bakamayacağı çocuğu doğurmasaydı o zaman??" demiş.
- Siz böyle bi laftan sonra bir daha çocuk yapar mısınız? Bu artık benim ilk ve son çocuğum olacak? Söylenen laflar arasında en çok bu zoruma gitti.
"Çocuğuma bakmayacağım!" demişim.
İnsan hiç evladına bakmaz mı? Özelikle ben?? Annesiz büyümüş bi insan olarak, çocuğumu nasıl annesiz koyabilirim. Vicdanım hiç el verir mi buna? Nasıl kıyıp ta bırakacaksın ufacık şeyi?? Annesizliğin sıkıntısını, yokluğunu, hasretini yıllarca çektim, şimdi kendi evladımı böyle bişeyle sınamak ne kadar doğru olur?
Lohusa olabilirim, ama aklımı kaybetmedim? Hala mantıklı düşünebiliyorum??
Bana teselli verin kızlar!!
Ya da yanlış mı düşünüyorum ?
Akıl verin bana?
Abartıyor muyum yoksa?
Büyütüyor muyum?
Uzun oldu kusura bakmayın. Şimdiden herkese teşekkür ederim
Ne desem boş yemin ediyorum.
Lohusalıktan dolayı, sürekli bişeyleri kafama takıyorum, küçücük bişeyde hemen duygulanıp ağlıyorum. Bu durumun geçici olduğunu biliyorum ama eşim de bildiği halde beni anlamıyor, anlamaya çalışmıyor..??
Bu sabaha karşı saat 06.26'da benim Minnakım "ıhhh, ıhhh!!" dedi, baktım, ama tekrar geriye uyudu. Eşim de yanımda "Ayağa kalk, öyle bak" diye bağırdı. Bende "geriye uyudu" dedim, tekrar uyuyacaktım. Aradan 10-15 dk tekrar geçti tekrar bi ıkınır gibi oldu, baktım tekrar uyudu. Eşim tekrar "Ayağa kalk" diye bağırınca, cevap vermedim, çünkü bağırması çok zoruma gitti, o an kendimi ağlamamak için zor tuttum, ve ağlamadım. Her neyse uyudum, sabah saat 09.12 bebeğim tekrar "ıhhh!!!" dedi, hemen baktım bezine, bişey yapmamış. Bende emzirdim yatırdım, fakat eşimin bundan haberi yok sanırım.. Bebeğimi yatırdıktan sonra, bazen tekrar uyanır bu yüzden bende yatağa uzandım ama kulağım hep bebeğimde, dediğim gibi de "ıhhh!!" dedi, fakat geriye uyudu. Eşim "Kaaaallllkkk" diye bi bağırdı ama inanır mısınız, çocuk yerinden zıpladı. "Uyudu" dedim. Tekrar yatağa uzandım. Çocuk 5-10 dk tekrar ıkınır gibi oldu, ama bu sefer bakmadım Allah var, çünkü geriye uyuyacağını tahmin ettim. Dediğim gibi de geriye uyudu, fakat eşim olacak o manda kılıklı öküz yumruğu ile iki kez sırtıma "küt, küt" diye vurdu, "Kalk diyorum sana, kalk" diye çok bağırdı, cevap vermedim sonra kalktım, bebeğimi alıp öbür odaya gideceğim, üstüme üstüme yürüdü ve bu son yaptığı beni çok sinirlendirdi, bende yatakta ki yastığı ona fırlattım, "çocuk uyuyor, yeter artık, biraz halden anla, ben bakarım çocuğuma, ne diye ikide bir vurup duruyorsun, ben bu çocuğunun annesiyim annesi, insan evladını bilir, halinden anlar, seni öldürürüm, manyak" diye baya bağırınca KV aşağıdan sesimizi duymuş, hemen geldi yukarıya. Oğluna epey bi kızdı, ama benim çok kalbim kırıldı.
Ama aslında kırıldığım nokta bu da değil
Aşağıya mutfağa kahvaltı yapmaya inecek, ama arkamdan atıp, tutuyor. İnanır mısınız, atıp tutuyor ama laflarına inanılacak gibi değil...
"Bebek ağlıyor sabah'a kadar, ama o yatıyor" demiş.
- Yazık, şu küçücük el kadar şey ağlarken, sen nasıl içine sindirip de yatabileceksin? Bu söylediği lafın hiç bi tutar yeri var mı? Allah'ınızı severseniz ???
"Anan akşama kadar seviyor, bana fırsat vermiyor !" demişim...
- Ya gözünüzü seveyim!! Lohusalıktan dolayı çok saçma sapan düşünceler içerisindeyim, bebeğimi benden ayıracaklar diye çok korkuyorum, ama çocuğunuzun sevildiğini görseniz mutlu olmayacak mısınız?
"Bakamayacağı çocuğu doğurmasaydı o zaman??" demiş.
- Siz böyle bi laftan sonra bir daha çocuk yapar mısınız? Bu artık benim ilk ve son çocuğum olacak? Söylenen laflar arasında en çok bu zoruma gitti.
"Çocuğuma bakmayacağım!" demişim.
İnsan hiç evladına bakmaz mı? Özelikle ben?? Annesiz büyümüş bi insan olarak, çocuğumu nasıl annesiz koyabilirim. Vicdanım hiç el verir mi buna? Nasıl kıyıp ta bırakacaksın ufacık şeyi?? Annesizliğin sıkıntısını, yokluğunu, hasretini yıllarca çektim, şimdi kendi evladımı böyle bişeyle sınamak ne kadar doğru olur?
Lohusa olabilirim, ama aklımı kaybetmedim? Hala mantıklı düşünebiliyorum??
Bana teselli verin kızlar!!
Ya da yanlış mı düşünüyorum ?
Akıl verin bana?
Abartıyor muyum yoksa?
Büyütüyor muyum?
Uzun oldu kusura bakmayın. Şimdiden herkese teşekkür ederim
