- 27 Mart 2014
- 928
- 1.090
- 133
- Konu Sahibi book thief
-
- #1
Nereden baslasam nasil anlatsam gercekten bilemiyorum, biraz uzun olabilir. Her gun tekrar tekrar yasiyorum bunlari. Nasil atlatacagimi bilemiyorum.
20 Haziran'da sezaryenle dogum yaptim, kizim kilolu dogdu, sutum yoktu bu nedenle mama verdiler. Anne-bebek dostu bir hastaneydi surekli gelip emzirmeye tesvik ettiler ve benimle beraber denediler, kizim tutamiyordu bir turlu silikon ucla tutuyordu bazen. Annem ve ablam da yardimci oluyordu. Cikista annemde kalacaktim bu nedenle dogumdan once bebegimin besigine kadar goturmustuk. Taburcu olmaya yakin ablamla annem tartismaya basladi, ve ben de kendimi tartismanin ortasinda buldum ve katildim ne yazik ki. Hepimizin kalbi kirildi bu tartismada ama sanirim en cok benim. Annem tartismanin sonunda "benim evim musait degil" dedi ve gitti. Neye ugradigimi sasirdim, sanirim soktan hic aglamadim. Esime planlarda degisiklik oldu eve gidecegiz dedim ve eve geldik, esimle babam esyalarimizi almaya gittiler ve elleri bos donduler, annem kapiyi acmadigi icin. Aksam babam getirdi esyalari. Ablam yemek vs yapti ve evine gitti. Kaldik esimle bas basa, iki tecrubesiz. Cikarken sarilik degeri yukseliyor demislerdi mama vermemiz gerekiyordu, hala sutum yoktu. Zaten nasil olacakti ki ne emzirmeyi biliyordum ne de psikolojim iyiydi, tek yaptigim surekli aglamakti. Kendimi yetersiz hissettigim yetmiyormus gibi, annem tarafindan terk edilmis caresiz birakilmis hissediyordum. Annem hic aramadi, ne beni sormaya ne de kizimi. Kayinvalide geldi sozde yardima, butun gun oturdu ve saatlerce sut sagmami izledi, bebegim her agladiginda ac bu cocuk dedi, bayramda herkese sutumun olmadigini ilan etti. Kendimi prenses gibi hissedecegim zamanda basima gelenlere inanamiyordum. Kendi agrimi gormezden gelip bebegime bakmaya calisiyordum esimle beraber, ama hep hastanedeki sahne kafamda donuyordu. Gece gunduz agliyordum, babam geliyordu ablam geliyordu onlar da halime agliyorlardi. Kendimi hic bu kadar aciz hissetmemistim.
Bayramin ilk gunu ablam anneme gidelim dedi bebegimle beraber. O kadar kirilmistim ki hic gitmek istemedim, ama ayni zamanda beni sevdigini soylesin diye de deli gibi gitmek istedim. Annem tarafindan umursanmiyor olma ihtimali beni kahrediyordu. Ve kalktim gittim, hepimiz oturduk agladik. Annem odayi bize hazirladigi gibi tuttugunu soyledi, gitmeyin kalin dedi. Ama esim de haliyle cok kirilmisti ve kendisiyle konusmam gerekiyordu once. Eve geldim konustuk, gitmeye karar verdik. Esim de bayram donusu ise donecegi icin daha iyi olacagini dusundu. Ertesi gun gittik annemlere, ama kac gun kendime gelemedim. Siginti gibi hissediyordum, beni sevmiyormus gibi geliyordu. 3 hafta kadar kaldim ve aramiz eskisinden daha iyi su an. Ama ben bu yasadiklarimin etkisinden kurtulamiyorum, surekli kafamda donuyor yasadiklarim ve hep agliyorum. Annemi surekli yanimda istiyorum, esim de cok uzuluyor bu duruma. Annem ne zaman istersen gel kal diyor o konuda problem yok. Kendi kendime de kizima yetebilmeliyim diye de gitmiyorum. Bu evden tasinmak istiyorum, ev bakiyoruz. Surekli kollarimda kizim aglayarak caresizce hastaneden donusum geliyor aklima. Ben bunlari nasil unutacagim? Lohusalik bitince bu durumdan kurtulur muyum acaba? 40imizin cikmasina birkac gun kaldi, artik bu kotu psikolojiden kurtulmak istiyorum.
20 Haziran'da sezaryenle dogum yaptim, kizim kilolu dogdu, sutum yoktu bu nedenle mama verdiler. Anne-bebek dostu bir hastaneydi surekli gelip emzirmeye tesvik ettiler ve benimle beraber denediler, kizim tutamiyordu bir turlu silikon ucla tutuyordu bazen. Annem ve ablam da yardimci oluyordu. Cikista annemde kalacaktim bu nedenle dogumdan once bebegimin besigine kadar goturmustuk. Taburcu olmaya yakin ablamla annem tartismaya basladi, ve ben de kendimi tartismanin ortasinda buldum ve katildim ne yazik ki. Hepimizin kalbi kirildi bu tartismada ama sanirim en cok benim. Annem tartismanin sonunda "benim evim musait degil" dedi ve gitti. Neye ugradigimi sasirdim, sanirim soktan hic aglamadim. Esime planlarda degisiklik oldu eve gidecegiz dedim ve eve geldik, esimle babam esyalarimizi almaya gittiler ve elleri bos donduler, annem kapiyi acmadigi icin. Aksam babam getirdi esyalari. Ablam yemek vs yapti ve evine gitti. Kaldik esimle bas basa, iki tecrubesiz. Cikarken sarilik degeri yukseliyor demislerdi mama vermemiz gerekiyordu, hala sutum yoktu. Zaten nasil olacakti ki ne emzirmeyi biliyordum ne de psikolojim iyiydi, tek yaptigim surekli aglamakti. Kendimi yetersiz hissettigim yetmiyormus gibi, annem tarafindan terk edilmis caresiz birakilmis hissediyordum. Annem hic aramadi, ne beni sormaya ne de kizimi. Kayinvalide geldi sozde yardima, butun gun oturdu ve saatlerce sut sagmami izledi, bebegim her agladiginda ac bu cocuk dedi, bayramda herkese sutumun olmadigini ilan etti. Kendimi prenses gibi hissedecegim zamanda basima gelenlere inanamiyordum. Kendi agrimi gormezden gelip bebegime bakmaya calisiyordum esimle beraber, ama hep hastanedeki sahne kafamda donuyordu. Gece gunduz agliyordum, babam geliyordu ablam geliyordu onlar da halime agliyorlardi. Kendimi hic bu kadar aciz hissetmemistim.
Bayramin ilk gunu ablam anneme gidelim dedi bebegimle beraber. O kadar kirilmistim ki hic gitmek istemedim, ama ayni zamanda beni sevdigini soylesin diye de deli gibi gitmek istedim. Annem tarafindan umursanmiyor olma ihtimali beni kahrediyordu. Ve kalktim gittim, hepimiz oturduk agladik. Annem odayi bize hazirladigi gibi tuttugunu soyledi, gitmeyin kalin dedi. Ama esim de haliyle cok kirilmisti ve kendisiyle konusmam gerekiyordu once. Eve geldim konustuk, gitmeye karar verdik. Esim de bayram donusu ise donecegi icin daha iyi olacagini dusundu. Ertesi gun gittik annemlere, ama kac gun kendime gelemedim. Siginti gibi hissediyordum, beni sevmiyormus gibi geliyordu. 3 hafta kadar kaldim ve aramiz eskisinden daha iyi su an. Ama ben bu yasadiklarimin etkisinden kurtulamiyorum, surekli kafamda donuyor yasadiklarim ve hep agliyorum. Annemi surekli yanimda istiyorum, esim de cok uzuluyor bu duruma. Annem ne zaman istersen gel kal diyor o konuda problem yok. Kendi kendime de kizima yetebilmeliyim diye de gitmiyorum. Bu evden tasinmak istiyorum, ev bakiyoruz. Surekli kollarimda kizim aglayarak caresizce hastaneden donusum geliyor aklima. Ben bunlari nasil unutacagim? Lohusalik bitince bu durumdan kurtulur muyum acaba? 40imizin cikmasina birkac gun kaldi, artik bu kotu psikolojiden kurtulmak istiyorum.