Merhabalar..İlk defa konu açıyorum ama zaten benzer konular oldu daha önce forumda. Genelde yazmadan takip ederdim. Derdime gelince; ben 28 yaşında boylu poslu ortalama denecek bir güzelliğe sahip, öğretmen bir bayanım. Hayat bana neden oyunlar oynuyor bilemiyorum, önümü göremiyorum. Üniversite yıllarında bir sevgilim oldu,5 yıl kadar o ilişki devam etti. Ama aileler arasında kültür ve bölge farkı olduğu için ailem hiç istemedi.Ben çok direttim, kabul ettirdim,ama ilişkimiz sanırım bu yıpranmaya dayanamadı,her iki aile de elinden geleni ardına koymayarak bizi ayırdı.O zamanki erkek arkadaşım da arkamda duramadı. İlk ilişkimdi, ilk evlilik hayallerimdi, dünya başıma yıkıldı.
Ben memleketime tayin istedim. Burda yine bir öğretmen beyefendi karşıma çıktı. Dünya iyisi,bir dediğimi iki etmedi,gözümün içine baktı, bana o kadar mutlu günler yaşattı ki anlatamam.Ben zaten ayrılık acısı çekiyordum tanıştığımızda ve iyi geldi bana.Bu ilişkim de 2 yıl devam etti ancak ben bir türlü evlenmeye cesaret edemedim.Sebebine gelince bu bey evlenmiş boşanmış ve bir kızı var.Kızı annesinde kalıyor. ben bazen belki yapabilirim dememe rağmen kızı ve annesini o kadar kıskandım ki..Hatta sevgim arttıkça kabul edememeye başladım oysa ki benim de evlilikten dönen bir ilşkim olmuştu..Sözde anlayışlıydım..Olabilirdi..Ama kalbim öyle diyemedi..
Bu sebeplerden bu ilşkiyi de noktalamaya karar verdim, ama ilk ayrılığımda olduğu gibi içim yanıyor, hatta ikincisini daha çok daha çok sevdim, heryerde onunla anılarım var. Bir süredir görüşmüyoruz ama zor tutuyorum kendimi, çok özledim onu. Yanlış karar almaktan çok korkuyorum. Korktuğum için hiç bir adım atamıyorum.Ne tamam göğüs gererim herşeye sevgim için deyip evlilik adımı atabildim, ne onu bırakabildim..Onu da üzdüm.Ama çok sevdim, sanki bir daha böyle kafa dengim bir insan hiç karşıma çıkmazmış gibi hissediyorum.O da beni çok seviyor, buna da eminim.Sevip sevilirken ayrılmak ne kadar zor..aradı beni, açmadım,dayanmaya çalışıyorum, doğru mu yapıyorum. Bu arada annemle tanıştırdım kendisini ancak boşanmış olduğunu ve çocuğu olduğunu söyleyemedim.Karşı çıkacaklar çünkü,korkuyorum.Sadece gördü.O da karar verip deyip duruyor tepemde. bir de mezhep ayrılığımız var, ben sorun etmesem de ailem sorun eder.Keşke diyorum hep baştan karşılaşsaydık, çok geç karşılaştık. Onun evliliği, benim ilişkim olmadan önce.O zaman çok daha farklı olurdu herşey.
Durumum bu, kalbim yanıyor.Bu gelgitlerimin arasında, bunları yaşarken yaşım geldi 28 e .Ben hala ne yapacağımı bilemiyorum. Nolur bir akıl verin, doğru olan nedir. Herşeyi unutup mantıklı bir ilişki mi, yoksa sevginin peşinden gitmek mi..Ben çok seviyorum..Ama evlenemiyorum bu durumda. Kafayı yemek üzereyim, kendimi çok kötü hissediyorum.Arada bir çocuğun olması hep problem, hep kıskançlık. Hep sorun.Maddi, manevi yıpratıcı, ömür boyu buna katlanılır mı, bilmiyorum.
Aslında ben hatamı biliyorum, kızıyorum kendime, ilşkilerimde hep mantık eksikti,boşa kürek çektim ve bu hale geldim. Fikirlerinizi söyleyin, ben şimdi ne yapmalıyım, hayatımı nasıl toplamalıyım..
Ben memleketime tayin istedim. Burda yine bir öğretmen beyefendi karşıma çıktı. Dünya iyisi,bir dediğimi iki etmedi,gözümün içine baktı, bana o kadar mutlu günler yaşattı ki anlatamam.Ben zaten ayrılık acısı çekiyordum tanıştığımızda ve iyi geldi bana.Bu ilişkim de 2 yıl devam etti ancak ben bir türlü evlenmeye cesaret edemedim.Sebebine gelince bu bey evlenmiş boşanmış ve bir kızı var.Kızı annesinde kalıyor. ben bazen belki yapabilirim dememe rağmen kızı ve annesini o kadar kıskandım ki..Hatta sevgim arttıkça kabul edememeye başladım oysa ki benim de evlilikten dönen bir ilşkim olmuştu..Sözde anlayışlıydım..Olabilirdi..Ama kalbim öyle diyemedi..
Bu sebeplerden bu ilşkiyi de noktalamaya karar verdim, ama ilk ayrılığımda olduğu gibi içim yanıyor, hatta ikincisini daha çok daha çok sevdim, heryerde onunla anılarım var. Bir süredir görüşmüyoruz ama zor tutuyorum kendimi, çok özledim onu. Yanlış karar almaktan çok korkuyorum. Korktuğum için hiç bir adım atamıyorum.Ne tamam göğüs gererim herşeye sevgim için deyip evlilik adımı atabildim, ne onu bırakabildim..Onu da üzdüm.Ama çok sevdim, sanki bir daha böyle kafa dengim bir insan hiç karşıma çıkmazmış gibi hissediyorum.O da beni çok seviyor, buna da eminim.Sevip sevilirken ayrılmak ne kadar zor..aradı beni, açmadım,dayanmaya çalışıyorum, doğru mu yapıyorum. Bu arada annemle tanıştırdım kendisini ancak boşanmış olduğunu ve çocuğu olduğunu söyleyemedim.Karşı çıkacaklar çünkü,korkuyorum.Sadece gördü.O da karar verip deyip duruyor tepemde. bir de mezhep ayrılığımız var, ben sorun etmesem de ailem sorun eder.Keşke diyorum hep baştan karşılaşsaydık, çok geç karşılaştık. Onun evliliği, benim ilişkim olmadan önce.O zaman çok daha farklı olurdu herşey.
Durumum bu, kalbim yanıyor.Bu gelgitlerimin arasında, bunları yaşarken yaşım geldi 28 e .Ben hala ne yapacağımı bilemiyorum. Nolur bir akıl verin, doğru olan nedir. Herşeyi unutup mantıklı bir ilişki mi, yoksa sevginin peşinden gitmek mi..Ben çok seviyorum..Ama evlenemiyorum bu durumda. Kafayı yemek üzereyim, kendimi çok kötü hissediyorum.Arada bir çocuğun olması hep problem, hep kıskançlık. Hep sorun.Maddi, manevi yıpratıcı, ömür boyu buna katlanılır mı, bilmiyorum.
Aslında ben hatamı biliyorum, kızıyorum kendime, ilşkilerimde hep mantık eksikti,boşa kürek çektim ve bu hale geldim. Fikirlerinizi söyleyin, ben şimdi ne yapmalıyım, hayatımı nasıl toplamalıyım..