Arkadaşlar iyi akşamlar,
Öncelikle konuyu dini bir şey olarak değil de,
Kişisel bir savaş olarak görmenizi istiyorum.
35yaşımdayım ve 17 yıldır başörtülüyüm.
Üniversitede başörtülü okudum, hani kapıda aç-çıkınca kapat usulü..
Göreve başladım, aynı şekilde aç-kapat..
Evet zorlu ve çelişkili bir süreçti..
Ancak o zamanlar hiç aklımdan açılmak düşüncesi geçmedi. Böyleydim ve böyle olmayı seviyordum..
Sonra bazı sıkıntılı şeyler yaşadım.
eşimin kurumunda tüm eşler açık saçlıydı ve dışlandık açık açık..
Buna benzer tuhaf şeyler..
Bu nedenle Başörtülü olmasam belki böyle olmazdı diye diye başörtüsüne karşı olumsuz yargı geliştirmeye başladım.
son 3 yıldır işe giderken her sabah istemeye istemeye takıp gittim. Ve başörtüsünü çıkarmak benim için zor bir şeyi başarmak gibi geldi.
Sonra yoğun sancılı düşüncelerin, ve bir de psikolojik terapinin ardından dün işe açık gittim. Çarşıya açık çıktım geldim bu gün de..
Ama kendimi mutlu hşssedemedim.
yani o zor şeyi başarmış, aşmış, artık mutlu birisi gibi hissedemedim.
Ağladım. Sanki zorla açılmışım gibi..
Bu 2 günün ardından şimdi sabah iş başörtümle gitmeye karar verdim. Ama emin değilim. Son 2 yılki düşüncelere bir daha saplanıp kalmak da istemiyorum, ama şu anki ruh halimle başörtülü fotolarıma bakıp üzülüyorum.
yani insanların dedikleri -diyecekleri için değil: kendim ne istiyorum onun kararsızlığı..
Yoksa hiç kimsenin ne düşündüğü beni etkilemeyecek daha önce olduğu gibi..
benzer bir süreç yaşayan oldu mu aranızda.. nasıl hissetmeliyim?
Şimdi inanır mısınız, hayata başörtülü devam etmek zormuş da onu başarmalıymışım gibi geliyor.
Ruh sağlığım hiç iyi değil anlayacağınız.
Anlayışlı yorum yaparsanız mutlu olurum..
Öncelikle konuyu dini bir şey olarak değil de,
Kişisel bir savaş olarak görmenizi istiyorum.
35yaşımdayım ve 17 yıldır başörtülüyüm.
Üniversitede başörtülü okudum, hani kapıda aç-çıkınca kapat usulü..
Göreve başladım, aynı şekilde aç-kapat..
Evet zorlu ve çelişkili bir süreçti..
Ancak o zamanlar hiç aklımdan açılmak düşüncesi geçmedi. Böyleydim ve böyle olmayı seviyordum..
Sonra bazı sıkıntılı şeyler yaşadım.
eşimin kurumunda tüm eşler açık saçlıydı ve dışlandık açık açık..
Buna benzer tuhaf şeyler..
Bu nedenle Başörtülü olmasam belki böyle olmazdı diye diye başörtüsüne karşı olumsuz yargı geliştirmeye başladım.
son 3 yıldır işe giderken her sabah istemeye istemeye takıp gittim. Ve başörtüsünü çıkarmak benim için zor bir şeyi başarmak gibi geldi.
Sonra yoğun sancılı düşüncelerin, ve bir de psikolojik terapinin ardından dün işe açık gittim. Çarşıya açık çıktım geldim bu gün de..
Ama kendimi mutlu hşssedemedim.
yani o zor şeyi başarmış, aşmış, artık mutlu birisi gibi hissedemedim.
Ağladım. Sanki zorla açılmışım gibi..
Bu 2 günün ardından şimdi sabah iş başörtümle gitmeye karar verdim. Ama emin değilim. Son 2 yılki düşüncelere bir daha saplanıp kalmak da istemiyorum, ama şu anki ruh halimle başörtülü fotolarıma bakıp üzülüyorum.
yani insanların dedikleri -diyecekleri için değil: kendim ne istiyorum onun kararsızlığı..
Yoksa hiç kimsenin ne düşündüğü beni etkilemeyecek daha önce olduğu gibi..
benzer bir süreç yaşayan oldu mu aranızda.. nasıl hissetmeliyim?
Şimdi inanır mısınız, hayata başörtülü devam etmek zormuş da onu başarmalıymışım gibi geliyor.
Ruh sağlığım hiç iyi değil anlayacağınız.
Anlayışlı yorum yaparsanız mutlu olurum..