Çok istedim gördüğüm şiddet bitsin yeni bir hayata yeni bir şehirde baslayayim o kadar çok istedim ki hep bunun hayalini kurdum o günler geldi biletim hazır bavullarda son ütüyü bekleyen kıyafetler kaldı sadece.. belki bundan 3 5 yıl önce olsa şu an dünyadaki en mutlu insan bendim ama artık öle bir hale geldi ki son halim içler acısı artık bir ezik evet tam olarak bir ezik mutlu olamayan sürekli kendinde kusur arayan bitkin yorgun birine dönüştüm ki eski halimden eser yok eskiden hayalim amacım vardı mutluydum umutluydum ama şimdi sadece yorgunum dedim ya hazır bavullarım diye hiç kimseyi tanımadığım bir yere gidiyorum. Ama bana yapılan onca şey gecmisim yaşadıklarım yorgunum işte kendimi toparlar miyim sizce ne yapmalıyım bile devam eder ve ben böle ölürsem diye çok korkuyorum çünkü asıl beni tanıyorum o mutlu ve heyecanlı bir o kadar da umutluydu. Nasıl duzelicek. Bana zarar veren herkesten uzaklaşıyorum. Ama yapılan haksızlıklar unutur muyum sizce ne yapmalıyım. Zamanla düzelir mi herşey ve ustumde ki eziklik...