merhaba,
tüm hayatım boyunca hep ilişkilerde vasat durumlar yaşamıştım. son iki yılda ise bir birlikteliğim oldu. tamamen duygusal, fakat mantığa hiç mi hiç uymayan bir ilişkiydi ve bu durum iyice can yakıcı bir hal aldığı için buna son verip hayatıma yön vermeye karar vermiştim. bu dönemde ailemin ısrarla görüşmemi istediği uzak bir akrabamız vardı. bu kişi ile sadece artık aile baskısı görmemek adına görüşmeyi kabul ettim. reddetsem yine baskı yapacaklardı, bu yüzden umarım o hayır der diye vasat bir halde gittim. dış görünüş olarak fena değildi tavırları hareketleri ile değer verdiğini belli ediyordu. ben artık saçma sapan her şeyden sıyrılmak adına karşımda düzgün efendi birini görünce denemeye karar verdim. o kadar hızlı ilerliyordu ki henüz ne hissettiğimi bile kestiremiyordum. 1,5 ay sonunda evlenme teklif etti. kendimi akışa bırakmıştım ne söylese kabulümdü. nişanlandık. ekimde düğün yapalım dedi ve biz nikah da kıydık. ben nikahtan sonra gerçekler ile yüzleştim ona karşı bir şey hissedemiyordum. bunu farkettiğimde hemen onunla paylaştım. ailem bu konuda çok çok anlayışsız ve sırf onların tepkisinden korktuğum için hemen bitiremedim ona da bunu söyledim. çünkü ailem onun mükemmel olduğunu düşünüyor. nişanlım farklı illerde olmamıza bağladı bu durumu. bir araya gelince düzelir dedi. ama ben sanmıyorum kendimi biliyorum sadece bunu sürece yaymak adına bir araya geldiğimizde düzelir mi diye bir kez daha deneyim diyorum fakat ümitsizim. ne yapacağım konusunda çok çaresizim yaşım 32 bunun vermiş olduğu bir korku da var daha iyi biri artık karşıma çıkmaz düşüncesi de... ama bir yandan da ya sevemezsem ikimize de haksızlık etmiş olurum ve işler daha da ilerlemiş olur. bu arada ekimde düğün istemediğimi bu durumda doğru olmayacağını söyledim ona ve düğünü erteledik. yaptığım yanlıştan dönmek adına cesur adım atıp bitirmeli miyim, yoksa devam edip beni sevdiği için ısınır mıyım? çok derin bir ümitsizlik içindeyim. onu da üzmek istemiyorum kendim de bu duruma düştüğüm için çok üzülüyorum. en az onun kadar ben de kapana kısılmış haldeyim. ikimizi aynı evde düşünüyorum o hiç bir şey yaşamamış ve bir çok olayda benden pasif. bir çocuğa annelik edecekmişim gibi geliyor. oysaki ben daha baskın olsun isterdim. bu yazdıklarımı şımarıklık olarak nitelendirmenizi istemem. derler ya bir anda dilim bağlandı ve kendimi evli buldum. ve inanın evliyim demek bile zoruma gidiyor şu durumda. lütfen bu durumu yaşamış birileri varsa bana yardımcı olsun.
tüm hayatım boyunca hep ilişkilerde vasat durumlar yaşamıştım. son iki yılda ise bir birlikteliğim oldu. tamamen duygusal, fakat mantığa hiç mi hiç uymayan bir ilişkiydi ve bu durum iyice can yakıcı bir hal aldığı için buna son verip hayatıma yön vermeye karar vermiştim. bu dönemde ailemin ısrarla görüşmemi istediği uzak bir akrabamız vardı. bu kişi ile sadece artık aile baskısı görmemek adına görüşmeyi kabul ettim. reddetsem yine baskı yapacaklardı, bu yüzden umarım o hayır der diye vasat bir halde gittim. dış görünüş olarak fena değildi tavırları hareketleri ile değer verdiğini belli ediyordu. ben artık saçma sapan her şeyden sıyrılmak adına karşımda düzgün efendi birini görünce denemeye karar verdim. o kadar hızlı ilerliyordu ki henüz ne hissettiğimi bile kestiremiyordum. 1,5 ay sonunda evlenme teklif etti. kendimi akışa bırakmıştım ne söylese kabulümdü. nişanlandık. ekimde düğün yapalım dedi ve biz nikah da kıydık. ben nikahtan sonra gerçekler ile yüzleştim ona karşı bir şey hissedemiyordum. bunu farkettiğimde hemen onunla paylaştım. ailem bu konuda çok çok anlayışsız ve sırf onların tepkisinden korktuğum için hemen bitiremedim ona da bunu söyledim. çünkü ailem onun mükemmel olduğunu düşünüyor. nişanlım farklı illerde olmamıza bağladı bu durumu. bir araya gelince düzelir dedi. ama ben sanmıyorum kendimi biliyorum sadece bunu sürece yaymak adına bir araya geldiğimizde düzelir mi diye bir kez daha deneyim diyorum fakat ümitsizim. ne yapacağım konusunda çok çaresizim yaşım 32 bunun vermiş olduğu bir korku da var daha iyi biri artık karşıma çıkmaz düşüncesi de... ama bir yandan da ya sevemezsem ikimize de haksızlık etmiş olurum ve işler daha da ilerlemiş olur. bu arada ekimde düğün istemediğimi bu durumda doğru olmayacağını söyledim ona ve düğünü erteledik. yaptığım yanlıştan dönmek adına cesur adım atıp bitirmeli miyim, yoksa devam edip beni sevdiği için ısınır mıyım? çok derin bir ümitsizlik içindeyim. onu da üzmek istemiyorum kendim de bu duruma düştüğüm için çok üzülüyorum. en az onun kadar ben de kapana kısılmış haldeyim. ikimizi aynı evde düşünüyorum o hiç bir şey yaşamamış ve bir çok olayda benden pasif. bir çocuğa annelik edecekmişim gibi geliyor. oysaki ben daha baskın olsun isterdim. bu yazdıklarımı şımarıklık olarak nitelendirmenizi istemem. derler ya bir anda dilim bağlandı ve kendimi evli buldum. ve inanın evliyim demek bile zoruma gidiyor şu durumda. lütfen bu durumu yaşamış birileri varsa bana yardımcı olsun.
