- Konu Sahibi nefeskesen
- #1
sanırım dostlardan yana yuzum gulmuyor...
anlayamıyorum... arkadsım cok zor bır donemden gectı yasadıgı seylerı elımden geldıgınce unutturmaya calıstım motıvasyonu artsın dıye elımden gelenı yaptım.. ki oldu da..
ama sonra gereksiz dedikoduları ve hep aynı ortama gırdıgımız ınsanlarını cekıstırmesınden sonra hıc bır sey olmamaıs gıbı onlarla konusmasından nefret geldı.. gırmemeye calısıyorum.. onceden aldanıyordum bunu okadar duygu somuru halınde yapıyorduki misal ''ben ondan beklerdım ama boyle yaptı dıye cok uzuldum nefeskesen yok soyle yok boyle'' gecen bır baktım okadar arkasından konustugunu kısıyle sarmas dolas kıza kesın bende madem boyle bır kız nıye konusuosunkı ben olsam konusmam dedım ya ben cok merhmetlıyım dedı sonra basladı yıne basladı dedıkodulara ya bıktım nefret geldı..
bırkac kere konuları degıstırdım rahatsız oldugumu bıldıren cumleler kurdum.. Anlamıstır dıye dusundum ama gel gor kı yok... algılayabılecek bır kapasıte olmadıgını daha yenı anladım..
her ınsan bıraz bıraz dedıkodu yapmıstır elbet ama bu cok basıtce mıde bulandırıcı... cok fazla bır arkadsı yok bundan dolayı o zor donemınde elımden geldıgınce yardım ettım... mecburiyetten degıl dostluktan gelen bırsey ...
3 arkadsı var sanırım hepımızle tek tek gorusmek ıstıyor daha rahat dedıkodu yapabılmek ıcın... emınım benımde dedıkodumu cok yapıyor.. cunku bır ınsan onu aramasın baslıo baska bırıne duygu somurusu ıle dedıkoduya, yanı bana hep yakınım dedıklerının hepsını yaptı bırde ustune rıyakarlıkla laf dondurmeye calıstı.. bunaldımmmmm
BAZEN UZULUYORUM KENDIME, YASLANIP YURUDUGUM DOGRULARIMLA YALNIS OMUZLARA BAS KOYDUGUMA... BEN VERDIKCE ISTEYEN VE '' FEDAKARLIK GEREK'' DIYE SINEYE CEKTIGIM İNSANLARLA KESISEN YOLLARIMA... normal ınsan yokmu ya,
herkes neden bu kadar menfaatcı... kadın kadının kurdumudur hep? bıktım hep arkamı sagımı solumu kontrol etmekten.. sabrım tukenmek uzere
nasıl kesebılırım muhabbetı ben? .. her gıttıgı yerde benle gozukmek ıstıyor bahane bulmaktan sıkıldım..
anlayamıyorum... arkadsım cok zor bır donemden gectı yasadıgı seylerı elımden geldıgınce unutturmaya calıstım motıvasyonu artsın dıye elımden gelenı yaptım.. ki oldu da..
ama sonra gereksiz dedikoduları ve hep aynı ortama gırdıgımız ınsanlarını cekıstırmesınden sonra hıc bır sey olmamaıs gıbı onlarla konusmasından nefret geldı.. gırmemeye calısıyorum.. onceden aldanıyordum bunu okadar duygu somuru halınde yapıyorduki misal ''ben ondan beklerdım ama boyle yaptı dıye cok uzuldum nefeskesen yok soyle yok boyle'' gecen bır baktım okadar arkasından konustugunu kısıyle sarmas dolas kıza kesın bende madem boyle bır kız nıye konusuosunkı ben olsam konusmam dedım ya ben cok merhmetlıyım dedı sonra basladı yıne basladı dedıkodulara ya bıktım nefret geldı..
bırkac kere konuları degıstırdım rahatsız oldugumu bıldıren cumleler kurdum.. Anlamıstır dıye dusundum ama gel gor kı yok... algılayabılecek bır kapasıte olmadıgını daha yenı anladım..
her ınsan bıraz bıraz dedıkodu yapmıstır elbet ama bu cok basıtce mıde bulandırıcı... cok fazla bır arkadsı yok bundan dolayı o zor donemınde elımden geldıgınce yardım ettım... mecburiyetten degıl dostluktan gelen bırsey ...
3 arkadsı var sanırım hepımızle tek tek gorusmek ıstıyor daha rahat dedıkodu yapabılmek ıcın... emınım benımde dedıkodumu cok yapıyor.. cunku bır ınsan onu aramasın baslıo baska bırıne duygu somurusu ıle dedıkoduya, yanı bana hep yakınım dedıklerının hepsını yaptı bırde ustune rıyakarlıkla laf dondurmeye calıstı.. bunaldımmmmm
BAZEN UZULUYORUM KENDIME, YASLANIP YURUDUGUM DOGRULARIMLA YALNIS OMUZLARA BAS KOYDUGUMA... BEN VERDIKCE ISTEYEN VE '' FEDAKARLIK GEREK'' DIYE SINEYE CEKTIGIM İNSANLARLA KESISEN YOLLARIMA... normal ınsan yokmu ya,
herkes neden bu kadar menfaatcı... kadın kadının kurdumudur hep? bıktım hep arkamı sagımı solumu kontrol etmekten.. sabrım tukenmek uzere

nasıl kesebılırım muhabbetı ben? .. her gıttıgı yerde benle gozukmek ıstıyor bahane bulmaktan sıkıldım..