Bildiğim kadarıyla mallara şerh koydurulabiliniyor. Yani ben tüm malımı bir çocuğuma bırakayım diyemiyorlar. Yada adam gidip 2 evini iki oğlunun üstüne yapıyor diyelim kızlar bu durumda hakkını almak için dava açabiliyorlar. Çünkü bariz bir miras kaçırma olayı var. Ama tabii uğraşmak lazım. Benim şu an hiç enerjim yok bunlara.Babandan bu şekilde hak talep edemezsin malesef baba sağ olduğu için şuan hiç bir hakkın yok..zaten muhtemelen vefat etmeden öncede kilifina uydurup erkek kardeşlerine devreder mallarını genelde hep aynı senaryo..
Çatır çatır alacaksın hakkını tabii ki.Merhaba. Çook uzun bir aradan sonra yine dönüp dolaşıp buraya geldim. Hemen konuya girmek istiyorum.
Kısaca geçmişimden bahsetmem gerekirse; çok zor ve sevgisiz, eziyetlerle dolu bir çocukluk geçirdim. Çok başarılı olduğum halde ve deli gibi istememe rağmen okutulmadım. Daha dünyanın, kendimin farkına varamadan da zorla evlendirildim. Bu evlilikte de çok çok sorunlar yaşadım. Şu anki konu ise uzun zamandır aklımı kurcalıyor. Babamın mensup olduğu gelenekler dolayısıyla kız çocuğuna miras verilmez. Şimdiye kadar kıza miras bırakıldığı görülmüş şey değil. Ve yukarıda da bahsettiğim gibi ben hayatı ailesinin eliyle mahfedilmiş bir kız çocuğuyum. Bu duruma baş kaldırıp miras hakkımı almak istiyorum. Ama dediğim gibi bu görülmüş şey değil. Babam ilk gençliğinden beri malını mülkünü oğullarına kalıcak diye biriktirdi. Kimsenin aklında kızlara miras bırakma gibi bir fikir yok. Eğer eşit paylaştırılsa en az 100 binlik hakkım var.
eğer ki bana sineğin kanadı kadar değer verselerdi, dayağı eziyeti geçtim, hiç olmazsa okumama izin verip beni çocuk yaşta ellere bırakmasalardı bu konuyu aklımdan bile geçirmezdim, ama hem hayatımı mahfedip hem de bir çöp gibi kenara atmaları çok zoruma gidiyor.
2000lerin o meşhur soğuklarında sırtımda kırmızı bir hırkayla halk ekmek sıralarında bekleten bu anne baba, şimdi gelinleri için bilmem hangi markalardan pardesüler, bilmem kaç binlik kıyafetler alıyorlarmış. Benim gün yüzü görmediğim evi onun için dizayn ediyorlarmış. Ben kıskanç bir insan değilim. Ama içim kanıyor. Yıllarca eziyetini çektiğim, dayağını yediğim, lokması bile utana sıkıla boğazımdan geçen bu insanlar beni bir paçavra gibi atıp başka bir kıza tüm emeklerini feda ediyor. Hak mıdır, Allah katında müstehak mıdır?
Şimdi size soru. Yüzyıllardır devam eden bu aptal geleneğe uyup kenara çekilmek mi yoksa herkesin ağzına sakız olmayı kabullenip, erkek kardeşlerimin düşmanlığına hedef olup, belki daha da kötü ihtimallere hazırlıklı olup miras istemek mi?
Küçük bir not: önceki konularıma bakıp "ee sen eşinden iyilikle sevgiyle bahsetmişsin" demeyin. Ben yakın bir zamana kadar kendi gerçeklerimle yüzleşemeyecek kadar korkak ve küçüktüm, delirmemek için kendimi herşey çok normal, herşey çok yolunda diye kandırıyordum.
Allah yardımcınız olsun canım bende senin gibiyim benim ailem bana kötü davranmadı iyiydik ancak evlendikten sonra herşey değişti ben dış kapının dış mandali gelin evin biricik kızı oldu asla kıskanç değilim rabbim iyi etsin ama hor görülmek ve karşı taraf in yanımda yapılması insanı yerin dibine sokuyor bence kesinlikle hakkını al emin ol şimdi o baktıkları gelinler yarın hastalıkta yüzlerine bile bakmayabaklar. Biz de ana baba deyip yüzleri eğilmesin deyip bakacağız o yüzden asla hakkını bırakma tabiki gelin de yiyecek ama senin öz ve öz babasının malını sen niye kullanmıyorsun kul hakkı bu ahirette azabı büyükMerhaba. Çook uzun bir aradan sonra yine dönüp dolaşıp buraya geldim. Hemen konuya girmek istiyorum.
Kısaca geçmişimden bahsetmem gerekirse; çok zor ve sevgisiz, eziyetlerle dolu bir çocukluk geçirdim. Çok başarılı olduğum halde ve deli gibi istememe rağmen okutulmadım. Daha dünyanın, kendimin farkına varamadan da zorla evlendirildim. Bu evlilikte de çok çok sorunlar yaşadım. Şu anki konu ise uzun zamandır aklımı kurcalıyor. Babamın mensup olduğu gelenekler dolayısıyla kız çocuğuna miras verilmez. Şimdiye kadar kıza miras bırakıldığı görülmüş şey değil. Ve yukarıda da bahsettiğim gibi ben hayatı ailesinin eliyle mahfedilmiş bir kız çocuğuyum. Bu duruma baş kaldırıp miras hakkımı almak istiyorum. Ama dediğim gibi bu görülmüş şey değil. Babam ilk gençliğinden beri malını mülkünü oğullarına kalıcak diye biriktirdi. Kimsenin aklında kızlara miras bırakma gibi bir fikir yok. Eğer eşit paylaştırılsa en az 100 binlik hakkım var.
eğer ki bana sineğin kanadı kadar değer verselerdi, dayağı eziyeti geçtim, hiç olmazsa okumama izin verip beni çocuk yaşta ellere bırakmasalardı bu konuyu aklımdan bile geçirmezdim, ama hem hayatımı mahfedip hem de bir çöp gibi kenara atmaları çok zoruma gidiyor.
2000lerin o meşhur soğuklarında sırtımda kırmızı bir hırkayla halk ekmek sıralarında bekleten bu anne baba, şimdi gelinleri için bilmem hangi markalardan pardesüler, bilmem kaç binlik kıyafetler alıyorlarmış. Benim gün yüzü görmediğim evi onun için dizayn ediyorlarmış. Ben kıskanç bir insan değilim. Ama içim kanıyor. Yıllarca eziyetini çektiğim, dayağını yediğim, lokması bile utana sıkıla boğazımdan geçen bu insanlar beni bir paçavra gibi atıp başka bir kıza tüm emeklerini feda ediyor. Hak mıdır, Allah katında müstehak mıdır?
Şimdi size soru. Yüzyıllardır devam eden bu aptal geleneğe uyup kenara çekilmek mi yoksa herkesin ağzına sakız olmayı kabullenip, erkek kardeşlerimin düşmanlığına hedef olup, belki daha da kötü ihtimallere hazırlıklı olup miras istemek mi?
Küçük bir not: önceki konularıma bakıp "ee sen eşinden iyilikle sevgiyle bahsetmişsin" demeyin. Ben yakın bir zamana kadar kendi gerçeklerimle yüzleşemeyecek kadar korkak ve küçüktüm, delirmemek için kendimi herşey çok normal, herşey çok yolunda diye kandırıyordum.
hiç kimse bu dünyaya kendi isteğiyle gelmedi ama bütün başarısızlıkları ailene mal etmesen...Yani şu yazdıklarımdan çıkarabildiğiniz tek şey bu öyle mi? Nefret ediyorum ve tenezzül etmemeliyim herşey meğersem ne kadar basitmiş(!) hanımefendi ben dünyaya gelmeyi kendim istemedim. Beni bu hayata getirip eziyetten, kalp kırıklığından, gözyaşından başka birşey vermediler. Çok değil sadece eğitim hakkımı verselerdi kuru ekmeğimi yer ayaklarımın üzerinde dururdum. Ama beni ittikleri bu hayatta hergün hiçbir zaman sevmediğim sevmeyeceğim birinin yüzünü görüp yatağına girmek zorundayım. Bunun nasıl birşey olduğunu biliyor musunuz? Bana dünyaları verseler yaptıklarını unutmam ama tenezzül ettiğim şey hem dinen hem vicdanen hem hukuken hakkım.
Ya durduk yere sinirimi bozma ablacım git çatacak başka yer bul. 13 yaşında okuldan alıp 17 yaşında evlendirdiler diyorum, başarısızlığı kendinde ara diyor. Te allam..hiç kimse bu dünyaya kendi isteğiyle gelmedi ama bütün başarısızlıkları ailene mal etmesen...
vardır bi bildikleri...Ya durduk yere sinirimi bozma ablacım git çatacak başka yer bul. 13 yaşında okuldan alıp 17 yaşında evlendirdiler diyorum, başarısızlığı kendinde ara diyor. Te allam..
En azından okutup öğretmen yapmışlar ve eşinizi de kendiniz seçmişsiniz anladığım kadarıyla. Aynı şartlar olsa ben de olduğu gibi bırakırdım sanırımBenim annem de yıllarca kendi ailesinin kız çocuğuna mal ve değer vermemesinden şikayet ederdi. Annesiyle defalarca bu ayrım yüzünden kavga etti. HAtta sırf bu yüzden kendi annesinden nefret ettiğini biliyorum. abim de ben de öğretmenim. Ve her ikimiz de evliyizz. İşe bakın ki annemler Abimin evini alıp verdiler, şimdi araba alacaklar altına. Bana tek kuruş yok. Eşim de arada laf soktu, sanane mal onların dilediğine verir , babane ben mi kazandım o parayı ki talep edeyim dedim. Ama benim gözüm yok, çalışır kazanırım, anneme de nefret duymuyorum napalım anne babasından öyle görmüş, bilinç altına öyle işlemiş. Kendini annesinden çok farklı bir karakter sanıyor kendi hayal aleminde.
Allah seni öyle bir imtihan etsin ki şu yazdıklarını hatırlayıp ağla.vardır bi bildikleri...
Ya sen hastasin galibavardır bi bildikleri...
İnanın ben hakkımı alsam el yemeyecek. Onların mahfettiklerini tamir etmeye çalışıp kendime yeni bir hayat kuracağım. Bakalım ne olacak..Baban malları abilerinin üstüne yapsa bile ileride babanıza birşey olduğunda mirasdan payınız alabiliyorsunuz mal kaçırmaya giriyor. Ve hakkınız sonuna kadar saklı. Her türlü hakkınızı alırsınız. Ben sizin yerinizde olsam çok iyi bir avukat bulur ne hakkım varsa sonuna kadar savaşırdım. Sonuçta ölüm hak miras helal kimse kusura bakmayacak beni düşünmeyen abilerime ben zati düşünmem. Onlarda da el yiyecek sizdede zihniyetleri bozuk insanların.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?