muamma

ladylena

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
2 Temmuz 2019
1.305
1.246
Merhaba arkadaşlar. İlişkimde 3. yılımızdayım. Ben 22 sevgilim 23 yaşında.
İlişkimizin ilk ayları çok iyiydi, doğru insanı bulduğumu düşünüyordum. Birbirimize olan tavrımız, sevgimiz, saygımız vs... her şey olması gerektiği gibiydi.
5. ayımıza kadar her şey güzeldi fakat eski sevgilisi tam bir psikopattı. Yapılabilecek her türlü pisliği yapmaya çalıştı. Ben izin vermedim. Onun yüzünden benden önceki tanıştığı kişilerle sevgili olamamış. Ben kendimi ve onu korudum resmen ve onu bu beladan kurtardım. 5. ayımızdan sonraysa yaşadığı maddi sıkıntılardan dolayı hayatı kotuye gidiyordu bana karşı tavrı bozuldu mutsuzlugu yuzunden. Hiç mantığıma uymayacak şekilde ve zıt davranmaya başladı. Hem bunları yaşamak, hem onun bozulan tavrı beni o dönem çok yıprattı ve üzerine maddi, ailevi sıkıntılarım eklenince psikolojim bozulmaya başladı.
Psikolojimin bozuk olduğu dönem ona karşı çok sert, acımasız ve duygusuz davranıyordum. Düzeltmek için çok kez konuştuk, uğraştık. Birbirimize her şeyin eskisi gibi iyi olacağına dair sözler verdik. O sözünü tutmayınca bende tutmuyordum. Dahada üstüne gittim her konuda. Abartılarım oldu. Bir süre dayanabildi sonrasında ayrılık yaşadık. Hatalarımın farkına vardım ve psikolojik yardım almaya ikna oldum. İlaç tedavisine başladığımı söyleyince barıştık. Her şeyin düzeleceğine, eskisi gibi olabileceğimize dair bir umuttu bu bizim için.

Eskiye kıyasla ben daha iyiyim fakat onda yarattığım tahribat geçmek bilmiyor. Elimden gelen her şeyi yaptım hatalarımın telafisi için uğraştım, gönlünü hoş tutmaya çalıştım. Fakat en ufak olayı büyüten, hatasını kabul etmeyen, kıran, kırdığında gönül almayı bilmeyen, kırdığını kabul etmeyen kısacası verdiği sözleri tutmayan birisi var hala benim karşımda. Onun hiç mi hatası olmadı sanki, elbet oldu fakat ben kindar biri değilim kolay affederim ve kolay unuturum. O ise unutmaz her fırsatta gözüme batırır, ısıtıp önüme koyar. Diyeceksiniz neden hala daha birliktesiniz, ilişkiniz çekilmez hal almış vs...
Bu zamana kadar ona hiç konduramadım aslında, hep her şey için kendimi suçladım. Onu çok seviyorum fakat artık o kadar yoruldumki uzaklaşmaya başladım ister istemez. Görmem gerekeni iyisiyle kötüsüyle görmek için kafa yordum. Beni sevdiğini hissediyorum, yan yana geldiğimizde kavga, tartışma olmadığı sürece hala çok iyiyiz ilgimizi şefkatimizi sevgimizi sunuyoruz birbirimize. Benim için en önemli olan şey sadakattir bir ilişkide. Bana o güveni verdi. Zor oldu ama kazandı güvenimi. Tek bir kusurunu görmedim. Bu sebeplede ona minnetle bağlıyım. O kadar yıpratan, yoran şeyler yaşadık ama bu yüzden birbirimizi bırakamıyoruzdur belkide çünkü çok sadığız birbirimize.

Bu ilişkide ben, sevgilimin eskisinin yaptığı şeylerin faturasını ödeyen kişi oldum gibi geliyor bazen. sütten ağzı yanan yoğurdu üfleyerek yer misali. Hiç ona oldugu gibi toleranslı olmadı bana. Ona oldugu kadar destekte oldugunu sanmıyorum bana.
Bence benim psikolojimin bozuk olduğu dönemde yaşattıklarım bunlar ve buraya yazamadığım yüzlerce sorunumun yansıması / dışa vurumuydu. Bu şekilde gerçekleşmesi benim hatam olduğu içinde düzeltmek için elimden geleni yaptım ve yapıyorum ama elde var sıfır.

Sadece koca ilişki boyunca tek hataları olan kişi benmişim gibi, bir şarta bağlıymışımda eğer benden beklenileni yapmazsam bitirirmiş gibi. Beni kaybetmekten korkmuyor gibi...
Neden ben bu kadar çok çabalarken o beni bir konuda kırsa dahi kırdığını kabul edemiyor. Benim kırılıp kırılamayacağıma bile niye kendisi karar veriyor. Neden sadece benden çaba bekleniyor bu ilişkide. Ben zamanında onu çok kıracak hatalar yaptım diye, benim artık bir şey istemeye hakkım yok mu? veya onun bir şey yapmasına gerek yok mu?

Şu son günlerde yüz yüze görüşmüyoruz. İlk kez mesafe koyma kararı aldım.
Yine trip üstüne trip yiyorum. Neden böyle oldugumu sormadı bile. Sürekli yaptığım şey onun işine gelmiyorsa bedelini ödetiyor. Artık anladımki ancak “yaptığıma” bakıyor “neden”ine değil. Yaptığımda işine gelmeyen bir şeyse önemsiyor. Zira yaptığım iyi şeylerin genelde takdirini pek görmüyorum, iyiniyetimin karşılığında gördüğüm şey sadece nankörlük ve dargınlık.

Bu yaşadıklarımız ilişkinin gidişatı hakkında, bize ne olacağı hakkında bana hiç bir kesinlik veremiyor. Her şey çok belirsiz. Bilmiyorum... Uzun oldu farkındayım ama gerçeken yardımınıza ihtiyacım var. Ben ne yapmalıyım, ne düşünmeliyim. Bu ilişkinin bir geleceği var mı, sevgilime ne yapsam işe yarar nitelikte olur, nasıl beni anlamasını sağlarım. Oturup konuşmakta fayda etmiyor. Onu ve ilişkimizi 3 yılımı emeğimi bir çırpıda silip atmak istemiyorum kurtarmak ve onunla mutlu olmak istiyorum. Okuyan ve yazan herkede şimdiden teşekkür ederim.
 
Son düzenleme:
Arkadaş cılkını çıkartmış. Kendini toplasın böyle nereye kadar. Saçma sapan şeylerle seni kırmaya hakkı yok. Zaten yapabileceğini yapmışsın . Mesafe koymak filan kurtarmaz direk ayar lazım artık derdinizi anlatın ben tükenme noktasına geldim deyip iletişim kurmayın. Onda da bir şey yapmıyorsa yallah deyin, şükredin. Böyle ömür mü geçer hakettiğiniz bu mu ?
 
Merhaba arkadaşlar. İlişkimde 3. yılımızdayım. Ben 22 sevgilim 23 yaşında. Bazı arkadaşlar biliyordur ilişkide 3. yıl sorunsalı diye bir konum vardı çok güzel yorumlar almıştım biraz daha netleşmişti kafamdaki soru işaretleri. Hepinize teşekkür ederim.

İlişkimizin ilk ayları çok iyiydi, doğru insanı bulduğumu düşünüyordum. Her açıdan değerlendirdiğimde birbirimize çok uygun olduğumu görüyordum. Birbirimize olan tavrımız, sevgimiz, saygımız vs... her şey olması gerektiği gibiydi.
5. ayımıza kadar her şey güzeldi fakat eski sevgilisi tam bir psikopattı. Yapılabilecek her türlü pisliği yapmaya çalıştı. Ben izin vermedim. Onun yüzünden benden önceki tanıştığı kişilerle sevgili olamamış. Ben kendimi ve onu korudum resmen ve onu bu beladan kurtardım. 5. ayımızdan sonraysa yaşadığı maddi sıkıntılardan dolayı hayatı kotuye gidiyordu bana karşı tavrı bozuldu mutsuzlugu yuzunden. Hiç mantığıma uymayacak şekilde ve zıt davranmaya başladı. Hem bunları yaşamak, hem onun bozulan tavrı beni o dönem çok yıprattı ve üzerine maddi, ailevi sıkıntılarım eklenince psikolojim bozulmaya başladı.
Psikolojimin bozuk olduğu dönem ona karşı çok sert, acımasız ve duygusuz davranıyordum. Düzeltmek için çok kez konuştuk, uğraştık. Birbirimize her şeyin eskisi gibi iyi olacağına dair sözler verdik. O sözünü tutmayınca bende tutmuyordum. Dahada üstüne gittim her konuda. Abartılarım oldu. Bir süre dayanabildi sonrasında ayrılık yaşadık. Hatalarımın farkına vardım ve psikolojik yardım almaya ikna oldum. Zaten bu yüzden ayrılmıştı, yardım almayı kabul etmiyordum. İlaç tedavisine başladığımı söyleyince barıştık. Her şeyin düzeleceğine, eskisi gibi olabileceğimize dair bir umuttu bu bizim için.

Eskiye kıyasla ben daha iyiyim fakat onda yarattığım tahribat geçmek bilmiyor. Elimden gelen her şeyi yaptım hatalarımın telafisi için uğraştım, gönlünü hoş tutmaya çalıştım. Fakat en ufak olayı büyüten, hatasını kabul etmeyen, kıran, kırdığında gönül almayı bilmeyen, kırdığını kabul etmeyen kısacası verdiği sözleri tutmayan birisi var hala benim karşımda. Onun hiç mi hatası olmadı sanki, elbet oldu fakat ben kindar biri değilim kolay affederim ve kolay unuturum. O ise unutmaz her fırsatta gözüme batırır, ısıtıp önüme koyar. Diyeceksiniz neden hala daha birliktesiniz, ilişkiniz çekilmez hal almış vs...
Bu zamana kadar ona hiç konduramadım aslında, hep her şey için kendimi suçladım. Onu çok seviyorum fakat artık o kadar yoruldumki uzaklaşmaya başladım ister istemez. Görmem gerekeni iyisiyle kötüsüyle görmek için kafa yordum. Beni sevdiğini hissediyorum, yan yana geldiğimizde kavga, tartışma olmadığı sürece hala çok iyiyiz ilgimizi şefkatimizi sevgimizi sunuyoruz birbirimize. Benim için en önemli olan şey sadakattir bir ilişkide. Bana o güveni verdi. Zor oldu ama kazandı güvenimi. Tek bir kusurunu görmedim. Bu sebeplede ona minnetle bağlıyım. O kadar yıpratan, yoran şeyler yaşadık ama bu yüzden birbirimizi bırakamıyoruzdur belkide çünkü çok sadığız birbirimize.

Bu ilişkide ben, sevgilimin eskisinin yaptığı şeylerin faturasını ödeyen kişi oldum gibi geliyor bazen. Yaptığım yüzlerce fedakarlığa rağmen bana reva mı bu. Hiç ona olduğu kadar destek olmadı, töleranslı olmadı bana. Onu sevdiği kadar sevmedi bile belkide beni. O şirret insan yüzünden mi hep temkinli olmaya çalıştı bana karşı diyorum acaba. sütten ağzı yanan yoğurdu üfleyerek yer misali.
Bence benim psikolojimin bozuk olduğu dönemde yaşattıklarım bunlar ve buraya yazamadığım yüzlerce sorunumun yansıması / dışa vurumuydu. Bu şekilde gerçekleşmesi benim hatam olduğu içinde düzeltmek için elimden geleni yaptım ve yapıyorum ama elde var sıfır.

Sadece koca ilişki boyunca tek hataları olan kişi benmişim gibi, bir şarta bağlıymışımda eğer benden beklenileni yapmazsam bitirirmiş gibi. Beni kaybetmekten korkmuyor gibi...
Neden ben bu kadar çok çabalarken o beni bir konuda kırsa dahi kırdığını kabul edemiyor. Benim kırılıp kırılamayacağıma bile niye kendisi karar veriyor. Neden sadece benden çaba bekleniyor bu ilişkide. Ben zamanında onu çok kıracak hatalar yaptım diye, benim artık bir şey istemeye hakkım yok mu? veya bir şey yapmasına gerek yok mu? Beni istediği gibi üzebilir, kırabilir mi?

Şu son günlerde yüz yüze görüşmüyoruz. İlk kez mesafe koyma kararı aldım.
Dün fark etti sanırsam, soğuk konuşmama takılmış. Bunun için trip yedim, sustum.
Bugün arkadaşlarımla dışarı çıktım, çıkacağımdan haberi vardı. İsim isim saymadığım için trip yedim. Sürekli yaptığım şey onun işine gelmiyorsa bedelini ödetiyor. Artık anladımki ancak “yaptığıma” bakıyor “neden”ine değil. Yaptığımda işine gelmeyen bir şeyse önemsiyor. Zira yaptığım iyi şeylerin genelde takdirini pek görmüyorum, iyiniyetimin karşılığında gördüğüm şey sadece nankörlük ve dargınlık.

Kalbimiz bir olsada hem mental açıdan hem ruhen bu kadar uzak ve zıt olmamız ve bu yaşadıklarımız ilişkinin gidişatı hakkında, bize ne olacağı hakkında bana hiç bir kesinlik veremiyor. Her şey çok belirsiz. Ya da gözüme öyle bir perde indiki ben hiç bir şey göremiyorum veya boşluktayım ve boşluğa bakıyorum. Bilmiyorum... Uzun oldu farkındayım ama gerçeken yardımınıza ihtiyacım var. Ben ne yapmalıyım, ne düşünmeliyim. Bu ilişkinin bir geleceği var mı, sevgilime ne yapsam işe yarar nitelikte olur, nasıl beni anlamasını sağlarım. Oturup konuşmakta fayda etmiyor. Onu ve ilişkimizi 3 yılımı emeğimi bir çırpıda silip atmak istemiyorum kurtarmak ve onunla mutlu olmak istiyorum. Okuyan ve yazan herkede şimdiden teşekkür ederim.
Senin bütün iyi niyetini kullanmaya başlayan çıkarcı birine dönüşmüş.
Eskisi gibi olur mu bilmiyorum, pek sanmıyorum.
 
Arkadaş cılkını çıkartmış. Kendini toplasın böyle nereye kadar. Saçma sapan şeylerle seni kırmaya hakkı yok. Zaten yapabileceğini yapmışsın . Mesafe koymak filan kurtarmaz direk ayar lazım artık derdinizi anlatın ben tükenme noktasına geldim deyip iletişim kurmayın. Onda da bir şey yapmıyorsa yallah deyin, şükredin. Böyle ömür mü geçer hakettiğiniz bu mu ?

Ya bunu yapsam bile kendisini o kadar haklı görüyoki bi yolunuda bulup beni haksız cıkarıyor. Kaç kez konustum ettim konuşmanın sonunda bi bakıyorum o istediğini almaya yakınken yine isteğime uzak olan benim
 
Senin bütün iyi niyetini kullanmaya başlayan çıkarcı birine dönüşmüş.
Eskisi gibi olur mu bilmiyorum, pek sanmıyorum.

Bu ara ayrıldı ayrılacak gibi zaten. Olur olmadık bir şekilde ayrılırsa hiç bir şekilde geri dönüş yapmayayım, eğer kendisi dönersede ciddi şekilde konusup üstüne düşeni yapacaksa devam edeyim diyorum. Zaten ayrılıpta ben yazmadım etmedim diye gurur veya baska sebepten bana dönmezsede kendisi kaybeder cunku asla bu kez ayrılırsa ben adım atmayacağım
 
Mesajı görünce ya nasıl tontiş bişey çıktı bu kız dedim :KK22: konuya geldim yine destan. Ama ayıp olmasın diye okudum artık :KK23::KK71:
Sana ananemin özlü sözüyle giriş yapayım. Deveye diken, insana s... yaranır. Bu sözü aklından çıkarma. Kaçan kovalanırın daha vurgulusu sadece.
Bak o sana neler yapıyor hala adamın peşindesin, ilişkiyi kurtarmaya çalışıyosun. Bence elinden geleni de yapmışsın bugüne kadar. Artık ya hep ya hiç durumunu kabüllenip restini çekme zamanın. Baktın ayrılmak istemiyor, sürt burnunu sürtebildiğin kadar.
Ama sana şunu söyleyeyim bu yazdıklarına göre o senden ayrılmak istiyor bence. Hareketleri seni yıldırıp o cümleyi senden duymak. Böylece sen istemiştin ayrılmak, benim bir suçum yok deyip kendini rahatlatacak.
 
Mesajı görünce ya nasıl tontiş bişey çıktı bu kız dedim :KK22: konuya geldim yine destan. Ama ayıp olmasın diye okudum artık :KK23::KK71:
Sana ananemin özlü sözüyle giriş yapayım. Deveye diken, insana s... yaranır. Bu sözü aklından çıkarma. Kaçan kovalanırın daha vurgulusu sadece.
Bak o sana neler yapıyor hala adamın peşindesin, ilişkiyi kurtarmaya çalışıyosun. Bence elinden geleni de yapmışsın bugüne kadar. Artık ya hep ya hiç durumunu kabüllenip restini çekme zamanın. Baktın ayrılmak istemiyor, sürt burnunu sürtebildiğin kadar.
Ama sana şunu söyleyeyim bu yazdıklarına göre o senden ayrılmak istiyor bence. Hareketleri seni yıldırıp o cümleyi senden duymak. Böylece sen istemiştin ayrılmak, benim bir suçum yok deyip kendini rahatlatacak.

teşekkür ederimm beni kırmayıp yorum yaptığınız için :KK54:

dediğiniz gibi belkide suçlu hissetmemek ve pişman olmamak için ben ayrılayım istiyor. işin garibi çok çok uzun süredir böyleyiz. yani bir insanın niyeti buysa sevmiyodur ve sevmiyorsa nasıl bu kadar süre sabreder sırf benden duymak icin o cümleyi.. işte hep kafamı karıştıracak bir şey buluyorum mutlaka. böyle konuşmaklada artık çözülmeyecek gibi. belirsizlikten sıkıldım netlik istiyorsam dediğiniz gibi restimi çekmem lazım gözümü karartıp
 
Merhaba arkadaşlar. İlişkimde 3. yılımızdayım. Ben 22 sevgilim 23 yaşında.
İlişkimizin ilk ayları çok iyiydi, doğru insanı bulduğumu düşünüyordum. Birbirimize olan tavrımız, sevgimiz, saygımız vs... her şey olması gerektiği gibiydi.
5. ayımıza kadar her şey güzeldi fakat eski sevgilisi tam bir psikopattı. Yapılabilecek her türlü pisliği yapmaya çalıştı. Ben izin vermedim. Onun yüzünden benden önceki tanıştığı kişilerle sevgili olamamış. Ben kendimi ve onu korudum resmen ve onu bu beladan kurtardım. 5. ayımızdan sonraysa yaşadığı maddi sıkıntılardan dolayı hayatı kotuye gidiyordu bana karşı tavrı bozuldu mutsuzlugu yuzunden. Hiç mantığıma uymayacak şekilde ve zıt davranmaya başladı. Hem bunları yaşamak, hem onun bozulan tavrı beni o dönem çok yıprattı ve üzerine maddi, ailevi sıkıntılarım eklenince psikolojim bozulmaya başladı.
Psikolojimin bozuk olduğu dönem ona karşı çok sert, acımasız ve duygusuz davranıyordum. Düzeltmek için çok kez konuştuk, uğraştık. Birbirimize her şeyin eskisi gibi iyi olacağına dair sözler verdik. O sözünü tutmayınca bende tutmuyordum. Dahada üstüne gittim her konuda. Abartılarım oldu. Bir süre dayanabildi sonrasında ayrılık yaşadık. Hatalarımın farkına vardım ve psikolojik yardım almaya ikna oldum. İlaç tedavisine başladığımı söyleyince barıştık. Her şeyin düzeleceğine, eskisi gibi olabileceğimize dair bir umuttu bu bizim için.

Eskiye kıyasla ben daha iyiyim fakat onda yarattığım tahribat geçmek bilmiyor. Elimden gelen her şeyi yaptım hatalarımın telafisi için uğraştım, gönlünü hoş tutmaya çalıştım. Fakat en ufak olayı büyüten, hatasını kabul etmeyen, kıran, kırdığında gönül almayı bilmeyen, kırdığını kabul etmeyen kısacası verdiği sözleri tutmayan birisi var hala benim karşımda. Onun hiç mi hatası olmadı sanki, elbet oldu fakat ben kindar biri değilim kolay affederim ve kolay unuturum. O ise unutmaz her fırsatta gözüme batırır, ısıtıp önüme koyar. Diyeceksiniz neden hala daha birliktesiniz, ilişkiniz çekilmez hal almış vs...
Bu zamana kadar ona hiç konduramadım aslında, hep her şey için kendimi suçladım. Onu çok seviyorum fakat artık o kadar yoruldumki uzaklaşmaya başladım ister istemez. Görmem gerekeni iyisiyle kötüsüyle görmek için kafa yordum. Beni sevdiğini hissediyorum, yan yana geldiğimizde kavga, tartışma olmadığı sürece hala çok iyiyiz ilgimizi şefkatimizi sevgimizi sunuyoruz birbirimize. Benim için en önemli olan şey sadakattir bir ilişkide. Bana o güveni verdi. Zor oldu ama kazandı güvenimi. Tek bir kusurunu görmedim. Bu sebeplede ona minnetle bağlıyım. O kadar yıpratan, yoran şeyler yaşadık ama bu yüzden birbirimizi bırakamıyoruzdur belkide çünkü çok sadığız birbirimize.

Bu ilişkide ben, sevgilimin eskisinin yaptığı şeylerin faturasını ödeyen kişi oldum gibi geliyor bazen. sütten ağzı yanan yoğurdu üfleyerek yer misali. Hiç ona oldugu gibi toleranslı olmadı bana. Ona oldugu kadar destekte oldugunu sanmıyorum bana.
Bence benim psikolojimin bozuk olduğu dönemde yaşattıklarım bunlar ve buraya yazamadığım yüzlerce sorunumun yansıması / dışa vurumuydu. Bu şekilde gerçekleşmesi benim hatam olduğu içinde düzeltmek için elimden geleni yaptım ve yapıyorum ama elde var sıfır.

Sadece koca ilişki boyunca tek hataları olan kişi benmişim gibi, bir şarta bağlıymışımda eğer benden beklenileni yapmazsam bitirirmiş gibi. Beni kaybetmekten korkmuyor gibi...
Neden ben bu kadar çok çabalarken o beni bir konuda kırsa dahi kırdığını kabul edemiyor. Benim kırılıp kırılamayacağıma bile niye kendisi karar veriyor. Neden sadece benden çaba bekleniyor bu ilişkide. Ben zamanında onu çok kıracak hatalar yaptım diye, benim artık bir şey istemeye hakkım yok mu? veya onun bir şey yapmasına gerek yok mu?

Şu son günlerde yüz yüze görüşmüyoruz. İlk kez mesafe koyma kararı aldım.
Yine trip üstüne trip yiyorum. Neden böyle oldugumu sormadı bile. Sürekli yaptığım şey onun işine gelmiyorsa bedelini ödetiyor. Artık anladımki ancak “yaptığıma” bakıyor “neden”ine değil. Yaptığımda işine gelmeyen bir şeyse önemsiyor. Zira yaptığım iyi şeylerin genelde takdirini pek görmüyorum, iyiniyetimin karşılığında gördüğüm şey sadece nankörlük ve dargınlık.

Bu yaşadıklarımız ilişkinin gidişatı hakkında, bize ne olacağı hakkında bana hiç bir kesinlik veremiyor. Her şey çok belirsiz. Bilmiyorum... Uzun oldu farkındayım ama gerçeken yardımınıza ihtiyacım var. Ben ne yapmalıyım, ne düşünmeliyim. Bu ilişkinin bir geleceği var mı, sevgilime ne yapsam işe yarar nitelikte olur, nasıl beni anlamasını sağlarım. Oturup konuşmakta fayda etmiyor. Onu ve ilişkimizi 3 yılımı emeğimi bir çırpıda silip atmak istemiyorum kurtarmak ve onunla mutlu olmak istiyorum. Okuyan ve yazan herkede şimdiden teşekkür ederim.

Kaybetme korkusu siz de var ama onda yok , bu yüzden bu kadar rahat davranıyor önemsemiyor işine gelmeyenleri. verdiğin emekleri görmeyen biriyle sence ne kadar daha sürdürebilirsin? İlişkideki tüm hatalar senin ama güzellikler ikinizin. Kulağa bile itici geliyor. 22 yaşındasın daha. Bırak herşey oluruna varır. Seni anlamak için çabalamıyorsa ne yapabilirsin? Ne kadar daha bütün olumsuzluklar senden kaynaklanıyor gibi hissettirmesine göz yumabilirsin? Düzeleceğine inanıyorsan ( fikrimi sorarsan en başından beri böyleyse zor) devam et, yok bu düzelmez daha fazla yıpranmanın anlamı yok diyorsan daha fazla uzatmanın anlamı yok
 
Konuyla alakası yok ama yazı dilin çok güzel, üşenmeden okudum. Kendini çok güzel ifade ediyorsun.

İlişkini gayet objektif yorumluyorsun, aslında burada sana göstermemiz gereken pek bir şey yok; sen hepsini görmüşsün. Sanırım sadece "neden böyle" kısmında takılıyorsun. İlişkinin günah keçisi sensin. Bu da sevgilinin işine gelmiş, çünkü kendini kusursuz zanneden bir herifçioğlu. Hatalarını kabul edip, değişmeye çalışmaktansa, başkasını suçlamak daha kolaydır. O da bunu yapıyor.

Ne yazık ki genel olarak kadınlar daha tavizkar. Hormonlarımızdan, anaç yanımızdan filan olabilir; hayatına soktuğu erkeğe destek olma, onu akıllandırma, olgunlaştırma çabası bir çok kadında var. Oysa bu büyük bir hata. Duygusal dünyamızın yanında mantığımız da var. Duygularımıza göre hareket etmek bize zarar vermeye başladığında, kendimizi mantığımıza teslim etmeyi bilmek gerekiyor. Ne diyor sana mantığın? Bu adam değişir diyor mu? İlişki için verdiğin birkaç yıl emek için, önündeki yılları da heba etmen akıllıca diyor mu? Hak etmediğin davranışlarla sana psikolojik eziyet eden biri için çabalamak, seni yıpratmaktan başka bir işe yaramaz diyordur kesin. Bence o yanına kulak ver.

Kırılıp kırılmadığına bile kendi karar verebilen adam, senin duygularını önemsemiyordur, net değil mi? Önemsese zaten senin kırılman onu da incitirdi, nasıl tamir ederiz kısmının peşine düşerdi. Adamın en büyük hobisi yönetmek olmuş. Oysa sen her hareketini, her duygusunu yönetebileceği bir kukla ya da onun oyuncağı değilsin.
 
Konuyla alakası yok ama yazı dilin çok güzel, üşenmeden okudum. Kendini çok güzel ifade ediyorsun.

İlişkini gayet objektif yorumluyorsun, aslında burada sana göstermemiz gereken pek bir şey yok; sen hepsini görmüşsün. Sanırım sadece "neden böyle" kısmında takılıyorsun. İlişkinin günah keçisi sensin. Bu da sevgilinin işine gelmiş, çünkü kendini kusursuz zanneden bir herifçioğlu. Hatalarını kabul edip, değişmeye çalışmaktansa, başkasını suçlamak daha kolaydır. O da bunu yapıyor.

Ne yazık ki genel olarak kadınlar daha tavizkar. Hormonlarımızdan, anaç yanımızdan filan olabilir; hayatına soktuğu erkeğe destek olma, onu akıllandırma, olgunlaştırma çabası bir çok kadında var. Oysa bu büyük bir hata. Duygusal dünyamızın yanında mantığımız da var. Duygularımıza göre hareket etmek bize zarar vermeye başladığında, kendimizi mantığımıza teslim etmeyi bilmek gerekiyor. Ne diyor sana mantığın? Bu adam değişir diyor mu? İlişki için verdiğin birkaç yıl emek için, önündeki yılları da heba etmen akıllıca diyor mu? Hak etmediğin davranışlarla sana psikolojik eziyet eden biri için çabalamak, seni yıpratmaktan başka bir işe yaramaz diyordur kesin. Bence o yanına kulak ver.

Kırılıp kırılmadığına bile kendi karar verebilen adam, senin duygularını önemsemiyordur, net değil mi? Önemsese zaten senin kırılman onu da incitirdi, nasıl tamir ederiz kısmının peşine düşerdi. Adamın en büyük hobisi yönetmek olmuş. Oysa sen her hareketini, her duygusunu yönetebileceği bir kukla ya da onun oyuncağı değilsin.

Çok güzel yazmışsınız teşekkür ederim hislerime tercüman olduğunuz için. Bazı gerçekleri artık daha iyi görmeye başladım zaten ve ona göre bir yol izleyeceğim. Hatalarımın telafisini yapmaya devam etmek yerine tek yapacağım şey hata yapmamak. Bu süreçte bu ilişkinin kurtarılmaya değecek bir yanı var mı, onun değişeceği var mı veya yok mu. Bu ve benzeri şeyler gözlemleyeceğim. Bu zamana kadar hep duygularımın esiriydim, duygularıma göre hareket ettim. Ama üzülen yine ben, yine ben. Kendimi mantığıma teslim etmekten korktum zira mantığım yüzünden onu kaybetmekten korktum. Mantığımı dinleyecek cesaretim bile yoktu bu yüzden çünkü hoşuma gitmeyen şeyler söylüyor mantığım bana hep fakat kendimi bir yalanla avutacağıma bir gerçekle acıtmaya hazırım. O acıyı bir zırh yapmayada hazırım. Bu seni neyden koruyacak derseniz, belkide daha büyük bir acıdan koruyacak...
 
Erkeklerin çoğunluğunda imrendiğim bir özellik var o da hatalarından ders alabilmeleri.
Geçmişteki ilişkisinin acısını ben çekiyorum bana karşı neden daha toleranslı değil diye düşünüyorsunuz ya aslında doğru olanı burada erkekler yapıyor. Hemcinslerimiz genelde bu konuda basireti bağlı gibi davranıyorlar.
İlişki için doğrusunu yapmamış olsa da kendisi için doğrusunu yapıyor.
Bu demek değil ki geçmişinde aldatılan erkek güvensiz olsun, sürekli sorgulasın haklıdır. Taviz vermemeyi, tolere etmemeyi öğrenmiş.
Siz de öğrenirseniz kendinize iyilik edersiniz.
Toparlanmanız, hatalarınızı düzeltmeniz ilişkiniz için değil kendiniz için olmalı.
İki taraf da hatalarından pişman ve düzelmişse orta yolu bulur ancak. Tek taraflı yürümez. Yani siz yapacağınızı yapmışsınız. Kendinizi kanıtlamanıza gerek yok. Seviyor olsa, geçmişi aşabilse devamı güzelce gelirdi zaten.
 
Erkeklerin çoğunluğunda imrendiğim bir özellik var o da hatalarından ders alabilmeleri.
Geçmişteki ilişkisinin acısını ben çekiyorum bana karşı neden daha toleranslı değil diye düşünüyorsunuz ya aslında doğru olanı burada erkekler yapıyor. Hemcinslerimiz genelde bu konuda basireti bağlı gibi davranıyorlar.
İlişki için doğrusunu yapmamış olsa da kendisi için doğrusunu yapıyor.
Bu demek değil ki geçmişinde aldatılan erkek güvensiz olsun, sürekli sorgulasın haklıdır. Taviz vermemeyi, tolere etmemeyi öğrenmiş.
Siz de öğrenirseniz kendinize iyilik edersiniz.
Toparlanmanız, hatalarınızı düzeltmeniz ilişkiniz için değil kendiniz için olmalı.
İki taraf da hatalarından pişman ve düzelmişse orta yolu bulur ancak. Tek taraflı yürümez. Yani siz yapacağınızı yapmışsınız. Kendinizi kanıtlamanıza gerek yok. Seviyor olsa, geçmişi aşabilse devamı güzelce gelirdi zaten.

Çok doğru bir noktaya parmak bastınız her zaman önceliği kendisidir zaten. Kendisi için doğru olanı yapıyor, eski ilişkisindeki iyi niyetinin suistimal edilmesi yüzünden. Fakat faturasını neden ben ödüyorum benim suçum neydi. Eskisi çok tehlikeli ve ciddi düzeyde ruh hastalıkları olan birisiydi. Onu o beladan ben kurtardım yoksa başkadıyla adam akıllı sağlıklı bir ilişkisi olması mümkün değildi. Yaptığım fedakarlığın karşılığını bu şekilde mi ödeyecektim. Ben onun için ve ilişkimiz için doğru olanı yapmaya çalışırken kendim doğrularımı unutmuş ve çiğnemiş biriyim. Benim hatam önceliği ona ve ilişkime vermek oldu demekki. Sadakatine duyduğum minnet yüzünden kendisine olan bağlılığım ve dahası sevgim, birbirimize olan aşkımız bizi bir ömür aynı çatı altında buluşturabilir sandım. Ona çok güvendim, beni bırakmaz dedim. Bırakması ise artık an meselesi. Hayallere kapılmışım gözümü kör etmiş bazı şeyler belkide. Kendisi için en doğruyu yapmaya çalışırken bana ve ilişkimize yaptığı yanlışları görmezden geliyor. Bir gün beni ve bu güzel ihtişamı kaybettiği için pişman olur mu diye soruyorum kendime. Duygularım olur diyor, mantığım ise olmaz çünkü o kendi doğrusunun peşinde olduğunu düşündüğü için yine bi doğrunun içinde sanacak kendini, üzülmez bile diyor... O ancak karşısına kendi gibi biri çıktığında ve taviz vermek zorunda kaldığı bir ilişki kurarsa empati yapabilecek fakat her şey için çok geç olacak...
 
Hiç kendinizi boşuna yorup, üzmeyin Teklifin kimden geldiğinin önemi yok.Siz bırakın bu adamı. Karşınızdaki son derece bencil ve enerji emici biri bence. Yaşınızın küçük olması hasebiyle aslında birbirinize uygun olmadığınızı bile anlayamamış ve bu zamana gelmişsiniz.Bundan sonrası sizin için daha önemli.Bir ilişki insana sürekli huzursuzluk ve mutsuzluk veriyorsa bitmelidir.
 
Çok doğru bir noktaya parmak bastınız her zaman önceliği kendisidir zaten. Kendisi için doğru olanı yapıyor, eski ilişkisindeki iyi niyetinin suistimal edilmesi yüzünden. Fakat faturasını neden ben ödüyorum benim suçum neydi. Eskisi çok tehlikeli ve ciddi düzeyde ruh hastalıkları olan birisiydi. Onu o beladan ben kurtardım yoksa başkadıyla adam akıllı sağlıklı bir ilişkisi olması mümkün değildi. Yaptığım fedakarlığın karşılığını bu şekilde mi ödeyecektim. Ben onun için ve ilişkimiz için doğru olanı yapmaya çalışırken kendim doğrularımı unutmuş ve çiğnemiş biriyim. Benim hatam önceliği ona ve ilişkime vermek oldu demekki. Sadakatine duyduğum minnet yüzünden kendisine olan bağlılığım ve dahası sevgim, birbirimize olan aşkımız bizi bir ömür aynı çatı altında buluşturabilir sandım. Ona çok güvendim, beni bırakmaz dedim. Bırakması ise artık an meselesi. Hayallere kapılmışım gözümü kör etmiş bazı şeyler belkide. Kendisi için en doğruyu yapmaya çalışırken bana ve ilişkimize yaptığı yanlışları görmezden geliyor. Bir gün beni ve bu güzel ihtişamı kaybettiği için pişman olur mu diye soruyorum kendime. Duygularım olur diyor, mantığım ise olmaz çünkü o kendi doğrusunun peşinde olduğunu düşündüğü için yine bi doğrunun içinde sanacak kendini, üzülmez bile diyor... O ancak karşısına kendi gibi biri çıktığında ve taviz vermek zorunda kaldığı bir ilişki kurarsa empati yapabilecek fakat her şey için çok geç olacak...
Ayrılırsınız ileride pişman olur ya da olmaz bu onu bağlar.
Siz kendi iyiliğinizi düşünün.
Ayrıca bir ilişkide sadakat duygusu sarsılmadı diye minnet duyulmamalı. Zaten olması gereken bu.
 
Ayrılın. Bu kadar sağlıksız bir ilişkiyi "kurtarmaya" değecek ne bir sevgi nede insan var ortada. Boşuna hayat, zaman ve enerji israfı
 
Ayrılırsınız ileride pişman olur ya da olmaz bu onu bağlar.
Siz kendi iyiliğinizi düşünün.
Ayrıca bir ilişkide sadakat duygusu sarsılmadı diye minnet duyulmamalı. Zaten olması gereken bu.

Evet olması gereken bu ama günümüzde o kadar ihanetler, aldatmalar, dolandırmalar bir sürü şey duyuyoruz olması gerekeni yaptığı için minnet duyuyorum ister istemez benimde başıma gelebilirdi ve beni en çok yıkıma uğratacak şeydir ihanet
 
Kaybetme korkusu siz de var ama onda yok , bu yüzden bu kadar rahat davranıyor önemsemiyor işine gelmeyenleri. verdiğin emekleri görmeyen biriyle sence ne kadar daha sürdürebilirsin? İlişkideki tüm hatalar senin ama güzellikler ikinizin. Kulağa bile itici geliyor. 22 yaşındasın daha. Bırak herşey oluruna varır. Seni anlamak için çabalamıyorsa ne yapabilirsin? Ne kadar daha bütün olumsuzluklar senden kaynaklanıyor gibi hissettirmesine göz yumabilirsin? Düzeleceğine inanıyorsan ( fikrimi sorarsan en başından beri böyleyse zor) devam et, yok bu düzelmez daha fazla yıpranmanın anlamı yok diyorsan daha fazla uzatmanın anlamı yok

Bugün telefonda konuştum döktüm içimdekileri ilk başta anlamak istemedi kendini savunmaya aldı sonra whatsapptan konuştuk. Gerçekten artık ya hep , ya hiç dedim. Bir şeyler güzelleşsin istiyorsak üstümüze düşeni yapmamız lazım. Olcaksa tam olsun olmayacaksa hiç olmasın istiyorum dedim. Saçmalıyorsun, kendi kendine kurulup yazıyorsun bana diyerek büyüttüğümü, ilişkimizin o kadar berbat bir halde olmadığını ima etmeye çalıştı sanırsam. Yarın yanıma gelecek ve konuşacağız. Sanırım niyeti ayrılmak değil, niyeti ayrılmak olan insan evime gelmez kanımca. Dışarıda konuşup bitirir. Umarım yarın düzgün ve verimli sonuçlar elde ederim...
 
Ayyyy darlandım, atlayarak okudum üzgünüm. İlişki mutlu olmak için yaşanır mutsuz olmak için değil. Sana ayrıl diyenler cok acımasızca gelecek biliyorum ama ayrılmalısın. Yok ilişkimi kurtarayım bilmem ne bak bakalım karşında ki adam bu çabaya değer mi?
 
X