Zorla biraz suyundan içirdim. Aslında 2 gün öncesine göre daha iyi. şehir dışından gelmiştim. geldiğimde boncuğumu o halde görünce çok kötü oldum ölecek sandım. ama beni görünce o da biraz düzeldi sanırım. eskisine nazaran daha zinde görünüyor.
Ama öncesinde ben kafesinin kapağını açar açmaz hemen çıkardı, şimdi çıkmak istemiyor sürekli kafesinin içinde. ama buna da şükür.. iyi olacak inancı var içimde. dediğin gibi kafesinin içine bir kase su koyacağım. istediği zaman yıkansın diye. suyuna papatya çayı kattığımı söylemiştim. suyun rengi sarardı doğal olarak belki ondan dolayı içmiyordu. suyunu tazelicem tekrar ilaç katarım suyuna. işte böle berivan :)
insanın çocuğu aileden bir parçası oluveriyorlar. hiç bi zaman kaybetmek istemiyoruz. sevgileri büyük değil mi?