Çocuklarrr?
Ben küçük kardeşime baktığım sıralarda çok küçüktüm,belki bu ablanın en büyük çocuğundan bile küçüktüm.
Küçük kardeşim vardı.
Annem babamı evden kovduğunda apar topar sıradan bir işe girmek zorunda kaldı.
Para ya da saat seçme lüksü yoktu.
Çoğu zaman gece yarılarına kadar mesaiye kalırdı,çünkü para lazımdı. 2 çocuk,ev kira. Bakacak kimse yok. Yardım mı? Açlıktan ölse yine de gidip yardım için kapı kapı dolaşmazdı,ki dolaşmadı da. Annemin çantasında makarna ya da ekmek almak için bozuk para arayıp bulamadığımız günleri biliyorum yahu ben,annemin gözünün içindeki burukluğu biliyorum.
Annem mesaiye kaldığı sıralarda küçük bebek olan kardeşime ben baktım.
Dışarıda oyun oynayacağım zamanlarda ben evde oturup kardeşime yemek yapıyordum,yediriyordum,evi kendimce toplamaya anneme yardımcı olmaya çalışıyordum.
Velhasıl kelam; annem birkaç yıl içinde babamın yüklü miktardaki bıraktığı borcunu gece gündüz çalışarak ödedi. Ve bize gül gibi baktı.
Ben asla bu durumdaki insanlara acımam,bahane diye düşünürüm. Çünkü benim o zamanlar vasıfsız olan annem gece gündüz çalışıp 2 evladına baktıysa bu abla da yapar,bu abla da bakar. Bunlar sadece laf laf laf.
(Annemi soracak olursanız şuan kendisi mevki sahibi;Sıfırdan başlayınca da insanlar yükselebiliyormuş değil mi? Saygılar.)