- 21 Mayıs 2016
- 372
- 298
- 23
Son zamanlar herkes birseylerden sikayetci.. Ya KV KP, ya aile yada esleriyle sorun yasayanlar var aramizda. Elbette herkesin kendine gore problemleri ve sorunlari vardir. Psikolijik destek al diyoruz, paylas diyoruz ama gecen sene cok yipranmis biri olarak sunu soyleyebilirim: HERSEY KENDI KAFAMIZDA BITIYOR.
Hayatimizdaki olumsuzluklari kafamizda dahada olumsuzlastirabiliyoruz. Vah benim ailem niye boyle, vah su niye soyle diye aglayip sizliyoruz. Aslinda durumu oldugundan dahada kotulestiriyoruz. Kafamizdaki dusunceler degisince inanin tum hayatimiz degisiyor. Gucluyum, kendi ayaklarimin uzerinde durabiliyorum ve ayrica bana deger vermeyip uzenler ailem dahi olsa katlanmak zorunda degilim diyerek hayatimiza devam etsek hersey okadar farkli oluyor ki.
Beni burda bilenler bilir. 27 yasimda ailemden siddet gordum. Duymadigim kufurler sozler kalmadi. Ustune evden atildim, kedi yavrusu gibi evsiz kaldim. Bir yandan gucluydum bir yandanda yarim hissediyordum kendimi. Psikologa falan gittim. Bir kac gun faydasi oluyordu. Ardindan evlendim durduk yere aglamalar, yasadiklarimi dusunmekten mutsuzdum. Etrafimda donen, beni mutlu etmeye calisan bir esim vardi ve ben sadece olumsuz kafamda soru isaretleriyle (neden? neden? neden?).
Sorulara cevap aramaktan ve olanlari dusunmekten vazgectim. Esimin ve onun ailesinin kiymetini bildim. Gucluyum dedim. Onlar benim annem babamsa kardeslerimse, bende onlarin evladiyim. Ben ozluyorsam onlar ozlemiyorsa ben ne yapabilirim ki? Mutluyum dedim, cunku okulumu bitirdim iyi bir is sahibi oldum. Esim benim icin herseyden vazgecti ve her zaman yanimda oldu, mutluyuz dedim. Annem babam birakti ama kv ve kp sahip cikti bunlari gor dedim kendime ve her anin tadini cikarmaya basladim. Lutfen hayatinizdaki guzel seyleri gorun.
Belki ben bu yonden sansliydim. Yalniz kalmayanlardandim. Kalirsanizda kendi ayaklarinizin uzerinde durun, duramiyorsaniz durmaya calisin. Hayatin ne getirecegini bilemezsiniz. Bugun var dedikleriniz yarin birden yok olabiliyor. Onun icin fazla takilmayin, sizi uzenleri hayatinizdan cikarin ve devam edin..
Sadece paylasmak istedim :)
Hayatimizdaki olumsuzluklari kafamizda dahada olumsuzlastirabiliyoruz. Vah benim ailem niye boyle, vah su niye soyle diye aglayip sizliyoruz. Aslinda durumu oldugundan dahada kotulestiriyoruz. Kafamizdaki dusunceler degisince inanin tum hayatimiz degisiyor. Gucluyum, kendi ayaklarimin uzerinde durabiliyorum ve ayrica bana deger vermeyip uzenler ailem dahi olsa katlanmak zorunda degilim diyerek hayatimiza devam etsek hersey okadar farkli oluyor ki.
Beni burda bilenler bilir. 27 yasimda ailemden siddet gordum. Duymadigim kufurler sozler kalmadi. Ustune evden atildim, kedi yavrusu gibi evsiz kaldim. Bir yandan gucluydum bir yandanda yarim hissediyordum kendimi. Psikologa falan gittim. Bir kac gun faydasi oluyordu. Ardindan evlendim durduk yere aglamalar, yasadiklarimi dusunmekten mutsuzdum. Etrafimda donen, beni mutlu etmeye calisan bir esim vardi ve ben sadece olumsuz kafamda soru isaretleriyle (neden? neden? neden?).
Sorulara cevap aramaktan ve olanlari dusunmekten vazgectim. Esimin ve onun ailesinin kiymetini bildim. Gucluyum dedim. Onlar benim annem babamsa kardeslerimse, bende onlarin evladiyim. Ben ozluyorsam onlar ozlemiyorsa ben ne yapabilirim ki? Mutluyum dedim, cunku okulumu bitirdim iyi bir is sahibi oldum. Esim benim icin herseyden vazgecti ve her zaman yanimda oldu, mutluyuz dedim. Annem babam birakti ama kv ve kp sahip cikti bunlari gor dedim kendime ve her anin tadini cikarmaya basladim. Lutfen hayatinizdaki guzel seyleri gorun.
Belki ben bu yonden sansliydim. Yalniz kalmayanlardandim. Kalirsanizda kendi ayaklarinizin uzerinde durun, duramiyorsaniz durmaya calisin. Hayatin ne getirecegini bilemezsiniz. Bugun var dedikleriniz yarin birden yok olabiliyor. Onun icin fazla takilmayin, sizi uzenleri hayatinizdan cikarin ve devam edin..
Sadece paylasmak istedim :)