• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Mutsuzum

MissGranger

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
27 Ekim 2017
8
2
1
30
Kendimi bildim bileli mutsuzum, yorgunum, sinirliyim. En ufak bir şeye sinirlenip, trip atmaya başlıyorum, alınıyorum. Insanlarla aramda aşamadığım duvarlar örüyorum. Arkadaşlarım var, her zaman vardı, bu konuda bayağı şanslıyım. Beni benden çok düşünen, bana ulaşmak için sürekli çabalayan, neredeyse her gün bir şeylerden şikayet etmeme rağmen neşelendirmek için gözlerimin içine bakan, zorla konuşturmaya çalışan dünya iyisi dostlara sahibim. Ama ben beceremiyorum işte. Kimseyle yakınlık kuramıyorum. Deniyorum ama hep duvarlarım var, kimseye yaklaşamıyorum. Neden bilmiyorum, hep böyleydim, çevremdeki insanlar sürekli bu huyumdan şikayetçi. Insanlarla yalnız kalmaktan korkuyorum çünkü biliyorum muhabbet hep beni teselli etmeye dönecek, sıkılacağız. "ee sen anlatsana biraz da" "ne anlatayım ki aynı her şey, şunu izledim sen de izle güzelmiş" ve bitiş. Insanlar yoruldu artık anlatamayışlarımdan, mesafelerimden. Gerçekten, olmuyor.

Her şeyi denedim. Filmler izledim, kitaplar okudum, spor yapıyorum, şarkılar dinliyorum, kurslara katılıyorum. Yok olmuyor hep mutsuzum, hep şikayet hali, sonra sinirlenip trip atmalar. 1 gün mutlu ve gülüyorsam, ki nedense o günlerde sarhoş gibi ne yaptığımı bilmez şekilde oluyorum, beş gün değilim. Fiziksel sorunum yok, kan değerlerim normal. Ama hayattan zevk alamıyorum işte. Ailem de böyle herkes kendi kabuğunda, işten gelip uyurlar, uzağız. 23 oldum, 10'umdan beri böyleyim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Var mı benim gibi olan veya çevrenizde tanıdığınız? Tavsiyelere ihtiyacım var, kafamı bir yerlere vurup parçalamayı düşünmeye başladım, yıldım cidden.
 
aile yapısıyla alakalı bence. mesela ben babamı örnek alırım. her şeye pozitif bakar,hep güleryüzlüdür. ben de onun gibiyim. her şeyin iyi tarafına bakıyorum,yoksa da kendim uyduruyorum iyi bir şey :)

sizin gibi insanlar var çevremde aslında pek sevilmiyorlar. bence siz o kadar da soğuk değilsiniz ki sizi seven bir sürü insan var. aşılmayacak bir şey değil gibi duruyor. bu da moda oldu demeyin ama terapi almayı düşünmez misiniz? sonuçta insanlar sizi seviyor ve konuşmak istiyor yani siz de kendinizi geri çekmemek adına belki bu şekilde aşabilirsiniz.
 
aile yapısıyla alakalı bence. mesela ben babamı örnek alırım. her şeye pozitif bakar,hep güleryüzlüdür. ben de onun gibiyim. her şeyin iyi tarafına bakıyorum,yoksa da kendim uyduruyorum iyi bir şey :)

sizin gibi insanlar var çevremde aslında pek sevilmiyorlar. bence siz o kadar da soğuk değilsiniz ki sizi seven bir sürü insan var. aşılmayacak bir şey değil gibi duruyor. bu da moda oldu demeyin ama terapi almayı düşünmez misiniz? sonuçta insanlar sizi seviyor ve konuşmak istiyor yani siz de kendinizi geri çekmemek adına belki bu şekilde aşabilirsiniz.
ah keşke ben de isterdim pozitif bir ailem olsun. Çok iyi insanlar ama mutsuzlar onlar da. Onlar gibi olmak istemiyorum o yüzden ama zamanla daha da onlara benzemeye başladım :(

Aslında soğuk birisi değilim, işte bunu bile tam anlatamıyorum. Çok rahat bir şekilde insanlarla tanışırım hatta başlarda bayağı samimiyimdir, durup dururken birisine gülümserim mesela ama iş insanlarla samimiyet kurmaya, uzun sohbetler etmeye gelince beceremiyorum işte. Tükeniyorum, robota dönüşüyorum. Bu da beni çileden çıkarıyor.
 
tiroidi mi kastediyorsunuz acaba? endokrinolojiye gitmiştim zamanında bazı testler için ama sorun olmadığını söyledi

Tiroid olabilir evet ama baska nedenlerden dolayı da olabilir. Tekrar bi gidebilirsiniz bence

Orası temiz çıkarsa bir psikiyatrist ya da psikolog düşünebilirsiniz. Belki de bikac seansta hallolur :) ya da belki de bu kadar abartacak bir durumunuz olmadığını görürsünüz? :)
 
Bu halinizle cevrenizde insan olmasi ve sizin icin ugrasmalari cidden bir şans. Ben sizin gibi insanlarla kesinlikle gorusmem cunku. Bence psikolojik yardim alin geçiştirmeyin bu durumu.
 
Bu halinizle cevrenizde insan olmasi ve sizin icin ugrasmalari cidden bir şans. Ben sizin gibi insanlarla kesinlikle gorusmem cunku. Bence psikolojik yardim alin geçiştirmeyin bu durumu.
evet dediğiniz gibi karşıma çıkan insanlar konusunda çok şanslıyım. ne kadar da açıksözlüsünüz, kesinlikle görüşmezsiniz yahu ona ne şüphe. Terapiyi uzun zamandır düşünüyorum aslında, maddi açıdan sıkıntılarım var yaza doğru başlayacağım bakalım. Sağolun
 
Tiroid olabilir evet ama baska nedenlerden dolayı da olabilir. Tekrar bi gidebilirsiniz bence

Orası temiz çıkarsa bir psikiyatrist ya da psikolog düşünebilirsiniz. Belki de bikac seansta hallolur :) ya da belki de bu kadar abartacak bir durumunuz olmadığını görürsünüz? :)
umarım ben abartıyorumdur, bilmiyorum. tek istediğim insanlarla sağlıklı ilişkiler kurup, hayattan biraz keyif almak gerçekten:110:
 
Kendimi bildim bileli mutsuzum, yorgunum, sinirliyim. En ufak bir şeye sinirlenip, trip atmaya başlıyorum, alınıyorum. Insanlarla aramda aşamadığım duvarlar örüyorum. Arkadaşlarım var, her zaman vardı, bu konuda bayağı şanslıyım. Beni benden çok düşünen, bana ulaşmak için sürekli çabalayan, neredeyse her gün bir şeylerden şikayet etmeme rağmen neşelendirmek için gözlerimin içine bakan, zorla konuşturmaya çalışan dünya iyisi dostlara sahibim. Ama ben beceremiyorum işte. Kimseyle yakınlık kuramıyorum. Deniyorum ama hep duvarlarım var, kimseye yaklaşamıyorum. Neden bilmiyorum, hep böyleydim, çevremdeki insanlar sürekli bu huyumdan şikayetçi. Insanlarla yalnız kalmaktan korkuyorum çünkü biliyorum muhabbet hep beni teselli etmeye dönecek, sıkılacağız. "ee sen anlatsana biraz da" "ne anlatayım ki aynı her şey, şunu izledim sen de izle güzelmiş" ve bitiş. Insanlar yoruldu artık anlatamayışlarımdan, mesafelerimden. Gerçekten, olmuyor.

Her şeyi denedim. Filmler izledim, kitaplar okudum, spor yapıyorum, şarkılar dinliyorum, kurslara katılıyorum. Yok olmuyor hep mutsuzum, hep şikayet hali, sonra sinirlenip trip atmalar. 1 gün mutlu ve gülüyorsam, ki nedense o günlerde sarhoş gibi ne yaptığımı bilmez şekilde oluyorum, beş gün değilim. Fiziksel sorunum yok, kan değerlerim normal. Ama hayattan zevk alamıyorum işte. Ailem de böyle herkes kendi kabuğunda, işten gelip uyurlar, uzağız. 23 oldum, 10'umdan beri böyleyim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Var mı benim gibi olan veya çevrenizde tanıdığınız? Tavsiyelere ihtiyacım var, kafamı bir yerlere vurup parçalamayı düşünmeye başladım, yıldım cidden.
Ailedenden kaynaklı canım bence . En güzel çocukluk dönemlerin ilgisiz geçmiş bence o yüzeen böylesin. Nasıl aşabilirsin bu konuyu bilmiyorum ama bi psikolaga gitmeni tavsiye ederim
 
Kendimi bildim bileli mutsuzum, yorgunum, sinirliyim. En ufak bir şeye sinirlenip, trip atmaya başlıyorum, alınıyorum. Insanlarla aramda aşamadığım duvarlar örüyorum. Arkadaşlarım var, her zaman vardı, bu konuda bayağı şanslıyım. Beni benden çok düşünen, bana ulaşmak için sürekli çabalayan, neredeyse her gün bir şeylerden şikayet etmeme rağmen neşelendirmek için gözlerimin içine bakan, zorla konuşturmaya çalışan dünya iyisi dostlara sahibim. Ama ben beceremiyorum işte. Kimseyle yakınlık kuramıyorum. Deniyorum ama hep duvarlarım var, kimseye yaklaşamıyorum. Neden bilmiyorum, hep böyleydim, çevremdeki insanlar sürekli bu huyumdan şikayetçi. Insanlarla yalnız kalmaktan korkuyorum çünkü biliyorum muhabbet hep beni teselli etmeye dönecek, sıkılacağız. "ee sen anlatsana biraz da" "ne anlatayım ki aynı her şey, şunu izledim sen de izle güzelmiş" ve bitiş. Insanlar yoruldu artık anlatamayışlarımdan, mesafelerimden. Gerçekten, olmuyor.

Her şeyi denedim. Filmler izledim, kitaplar okudum, spor yapıyorum, şarkılar dinliyorum, kurslara katılıyorum. Yok olmuyor hep mutsuzum, hep şikayet hali, sonra sinirlenip trip atmalar. 1 gün mutlu ve gülüyorsam, ki nedense o günlerde sarhoş gibi ne yaptığımı bilmez şekilde oluyorum, beş gün değilim. Fiziksel sorunum yok, kan değerlerim normal. Ama hayattan zevk alamıyorum işte. Ailem de böyle herkes kendi kabuğunda, işten gelip uyurlar, uzağız. 23 oldum, 10'umdan beri böyleyim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Var mı benim gibi olan veya çevrenizde tanıdığınız? Tavsiyelere ihtiyacım var, kafamı bir yerlere vurup parçalamayı düşünmeye başladım, yıldım cidden.
bibolar olabilir misin ki ama bence sana ask lazim
 
bibolar olabilir misin ki ama bence sana ask lazim
ablacığım aşk lazım da her şeye burun kıvırırken aşk teğet geçiyor işte beni, gençlik elden gidiyor :KK68:

bipoları duymuştum aslında hem de bayağı ciddi bir rahatsızlık olarak. Eğer bende varsa tedavisi de vardır umarım, yoksa kafayı yemem yakındır.
 
ya öyle olmuyor işte her yolu denedim ben, bu bambaşka bir şey

hayatta henüz hiç birşey görmemişsin yaşadıkların çok normal bu başka demek için çok erken ben de 24 yaşındayım ama yaşadıklarım çok ağır ama buna da şükür dertlerimi anlatmaya kalksam benimki de dert mi dersin çok küçüksün mutsuz olmak için çok erken emin ol çok erken.
 
Back
X