oturdum ağlıyorum her zaman ki gibi...isyan etmiyorum ama çok zor dayanmak için gücüm kalmadı o'nu istiyorum....meleğimi istiyorum...her anne gibi onu kucağıma almak istiyorum onu öpüp kucaklamak istiyorum onu çok özledim meleğim eğer yaşasaydı yarın tam bir aylık olacaktı bana gülücükler saçacaktı ağlayacaktı ben onu susturmaya çalışcaktım ama olmadı evet her şer de bi hayır var diolar mantığım bunu kabul ediyo ama kalbim kabul etmiyor edemiyor benimle birlikte hamile olanlar şimdi çocuklarını seviyorlar ama ben sevemiyorum her anne bebeğine ninni söylerken ben bi yastığın üzerine bebeğimin fotoğrafını çıkarttırdım her gece ona ninni söylüyorum delirdiğimi düşünebilrsiniz ama bende kızıma ninni söyledğimi hayal ederek yastığa ninni söylüyorum 3 günlük dünya derlerdi de inanmazdım ama dünya gerçekten 3 günlükmüş benim için o 3 günde kızımın yaşadığı 3 günmüş canım acıyor hayatımı yağmur'uma göre kurmuştum ben herşeyim onun üzerine dayalı döşeliydi şimdi ise hayat diye birşey yok benim için çare yok...öleceğim günü bekliyorum her gün yaşadıkça biraz daha avı çekiyorum olmuyor yapamıyorum daha gençsin diyorlar bi da olur diyorlar delirecek gibi oluyorum olur mu yağmur'umun yerini tutar mı ben bi eşyamı kaybetmedim ki bi da olur diyeyim ben evladımı kaybettim

( onu kucağıma almaya kıyamazken kara toprağa verdim benim kızım artık toprak kokuyor benim kızım artık bi melek...geçen gün hava soğuktu rüzgar vardı o gece gözüme uyku girmedi acaba kızım üşüyor mudur diye küçücüktü benim kızım o beyaz çarşaf ısıtmış mıdır onu benim sardığım gibi sarmış mıdır çarşaf bedeni belki de artık buz gibi oldu kızımın...insanlar çaresizim diyorlar ya asıl çaresizlik bu özleyip dokunamamak büyüdğünü asla görememek her geçen gün daha da özlemek... Rabbim bana akıl ver bana sabır ver...beni daha fazla kızımsız bırakma allah'ım(amin)