Aynılar demekki

benimki 2 buçuk senelik bir hikayeydi bitii. Yine de Allah kimseye yaşatmasın, herkes mutlu huzurlu olsun yuvasında. Ama benim hiç yuvam olmamıştı. Çok afedersiniz biz birlikte yatağımızda uyumazdık bile. Ben akşam gider yatardım, o tvnin karşısında elinde telefon dana GB yatardı. Gece uyanırdım ki bakardım yanımda yok, çocugum GB gecenin Bi vakti koltuktan kaldırıp yatağımıza geçirirdim. Zıkkım olasıca herşeyim böyleydi benim. Bi kere bilmem ki o evde ben değerliyim. İşten eve gelince de üstümüzü değiştiririz, o yine tv karsısında uyur. Ben yemek yapar sofrayı hazırlar onu uyandırırdım.ya ben yine de razıydım mutlu da olurdum yaparken ama azcık ya ufacık bişiy olsun üstüme yürür, el havada zaten, ağzı da bozuk. He sonra ben de öle oldum üç kuruluk insanla üç kurusluk oldum. Ne hanımlık kaldı ne edep. En son Bi kez ayarlandı yine elini kolunu kaldırıp 'hayırdır koçum' demişim. Beni de eli belinde yapıstı iyice. Kafam sürekli ağırdı, yarın nolucam diye insan hergün düşünür mü ya, ben düşünüyordum. Bide beni sürekli ama sürekli evden kovardı. Sürekli boşanıcam imzalıcaksın anlaşmalı dilekçeyi diye hakaret, dayatma. Evden giitm bu sefer de dedi, eften püften yuvamı yıktın sen ve ailen. Bilmiyorum ki hastalık mı kötü kalp mi. Bilmiyorum ki. Çok isterdim bir çocugumun olmasını, ama benimkini anası ablası sürekli tembihlerdi ne olacağınız belli değil, sakın çocuk yapma diye,adam değil düzeltmeye calusmak son 6 ay yanımda bile yatmadı. Ne diim yaşanması grekiypmus