- 19 Ağustos 2015
- 3.627
- 2.143
- 53
Merhaba;
Zor Zamanlar gecirdim.tek cocuklu ve cok mutlu bır silem vardı. Cok rahat cok ıyı bır hayat yasarken;annemin hastalığı ile karabulutlar evımıze cöktü.
Küçüktüm anneme cok duskundum herseyımdı.. Gunden gune erıyordu. Herseyı bıraktık babamla elele verdık yurtdısı ve turkıyedeki işinin ehli tum doktorlar ile büyük bır mucadeleye gırdık. 3 gun ömur verdıklerı annemi 5 yıl yasattık. Tv ler gazeteler tıp dergılerı hepsınde annem bır mucıze olarak gecıyordu. Herkes mucadelemızı takdır edıyordu. 5 yıl sonunda annem vefat ettı. Sonrakı 1 yıl bıtkısel hayatta gıbıydım konuşamadım yıyemedım kalkamadım. Acı oyle bır acıydıki anlatılamaz yasanmasıda tarıfsızdi.
Hala yutkunamadığım yumruktur boğazımda annem. Bunca seyı yasarken yanımızda kımse yoktu ananemler dayılarım teyzelerım babanem halam amcam vs vs. Es dost hep yanımızdaydı ama.. Şöförsuz yanımıza gelmeyen dayı teyze musvettelerini o an silmiştim. Bır ev anahtarı bırakıp nolur yardım edın dıye ameliyata gorın dıye agladıgımız doktorlara mılyarlar verırken onların pAra beklemesınden tiksindimmm. Basımıza kalacak korkusuyla hasta bulasır gıbı sacmalıklar uzaklasan babanemden ise utandım nefret ettım. 3 ay hıc eve gitmeden hastanelerde kalıyorduk uyumuyordum yemıyordum her an bişi olursa korkusuyla perısandım. Bır gun bıle Ailemi cagırıp sadece banyo yapabılecegım zamanım olmadı. Iyıkı olmadı zaten. Bız ölüme inat gezdık agrılara inat hayatı yasadık dolu dolu. Şimdi annem yok dayım ananem teyzem hLam herkez var!! Ben sildim hepsını evıme bıle sokmuyorum vıcdan azabı cekıyorlar kapımı asındırıyorlar . Affedemıyorum
konuşamıyorum olmuyor o hastane gecelerı geliyor aklıma yalnızlığım caresızlığım..şimdi herkes affet dıyor . Onlar senin ailen!! Helal etmıyorum hakkımı .. Kimse kimssnın ne yasadıgını bılmedıgınden affet dıyorlar.. Gormedıgım buyuklugu benım gostermemi istıyorlar kırli cıkarcı vicdanlarını rahatlatayım istıyorlar. Bunu şuan ben yapsamda cocuklugum yapamaz
Zor Zamanlar gecirdim.tek cocuklu ve cok mutlu bır silem vardı. Cok rahat cok ıyı bır hayat yasarken;annemin hastalığı ile karabulutlar evımıze cöktü.
Küçüktüm anneme cok duskundum herseyımdı.. Gunden gune erıyordu. Herseyı bıraktık babamla elele verdık yurtdısı ve turkıyedeki işinin ehli tum doktorlar ile büyük bır mucadeleye gırdık. 3 gun ömur verdıklerı annemi 5 yıl yasattık. Tv ler gazeteler tıp dergılerı hepsınde annem bır mucıze olarak gecıyordu. Herkes mucadelemızı takdır edıyordu. 5 yıl sonunda annem vefat ettı. Sonrakı 1 yıl bıtkısel hayatta gıbıydım konuşamadım yıyemedım kalkamadım. Acı oyle bır acıydıki anlatılamaz yasanmasıda tarıfsızdi.
Hala yutkunamadığım yumruktur boğazımda annem. Bunca seyı yasarken yanımızda kımse yoktu ananemler dayılarım teyzelerım babanem halam amcam vs vs. Es dost hep yanımızdaydı ama.. Şöförsuz yanımıza gelmeyen dayı teyze musvettelerini o an silmiştim. Bır ev anahtarı bırakıp nolur yardım edın dıye ameliyata gorın dıye agladıgımız doktorlara mılyarlar verırken onların pAra beklemesınden tiksindimmm. Basımıza kalacak korkusuyla hasta bulasır gıbı sacmalıklar uzaklasan babanemden ise utandım nefret ettım. 3 ay hıc eve gitmeden hastanelerde kalıyorduk uyumuyordum yemıyordum her an bişi olursa korkusuyla perısandım. Bır gun bıle Ailemi cagırıp sadece banyo yapabılecegım zamanım olmadı. Iyıkı olmadı zaten. Bız ölüme inat gezdık agrılara inat hayatı yasadık dolu dolu. Şimdi annem yok dayım ananem teyzem hLam herkez var!! Ben sildim hepsını evıme bıle sokmuyorum vıcdan azabı cekıyorlar kapımı asındırıyorlar . Affedemıyorum
konuşamıyorum olmuyor o hastane gecelerı geliyor aklıma yalnızlığım caresızlığım..şimdi herkes affet dıyor . Onlar senin ailen!! Helal etmıyorum hakkımı .. Kimse kimssnın ne yasadıgını bılmedıgınden affet dıyorlar.. Gormedıgım buyuklugu benım gostermemi istıyorlar kırli cıkarcı vicdanlarını rahatlatayım istıyorlar. Bunu şuan ben yapsamda cocuklugum yapamaz
