- 21 Mayıs 2014
- 766
- 307
- 123
Haksızlığa uğradıktan sonra birde sesimi çıkarmayınca içimde hep bi yara olarak kalıyor sanırım sizde de öle olmuş. Onlarda güçlendiriyor bizi diyerek pozitif bakmak lazım ne yapılır ki başka. Benimde böle şeyler geliyor başıma ya mutfakta hamur yoğuruyor yardım ediyim dedim. or..luk yapıyamuşum hamur yoğurarak.. İlk uyduğumda dayanamadım güldüm bu nedir ya.Benim annem de zor bir anneydi. Ben sesimi çıkarmazdım.
Büyüdüm. Uzak ve büyük bir şehre üniversiteye gittim. İyi bir okul kazanmıştım. Kimsenin gık diyemeyecegi bir okul.
Baktım ki farklı hayatlar var. Farklı anneler. Farklı davranış biçimleri. Ufkum açıldı. Özgüvensiz biri olmadım hiç. Ama ruhum yaralandi tabii.
Annemi seviyorum. Vicdanlidir. Özünde iyidir. Ama eleştirel ve negatiftir hep. 20 ki yaşların başında onu eleştirmeye başladım. Kimi zaman yumuşak bir şekilde, kimi zaman sertçe. Sana tavsiyem sessiz kalma ama onun kalbini de kırma. De ki "anne yanlış yapıyorsun. Sen bile beni begenmezsen kimse begenmeZ"
Mesela ergenken benle yaşıt kız kuzenimle bir akşam eve geç kalmıştık. Sebebi de kuzenimdi. Hoslandigi çocuk ve arkadaşı bizi bir seyler içmeye çağırdı. Kuzenim gidelim nolur dedi, kiramadim. Muhabbet ederken sarjlarimiz bitti. Akıllı telefon da yok o zaman. Yaz günüydü. 6 gibi eve gitmemiz beklenirken 8 e doğru gitmiştik. Kapıdan girdik. Kuzenimin anne ve babasinda ses yok, sadece surat asiyorlar. Benim annem bana bir bağırış bir çağırış... kuzenime tek laf eden yok. Kuzenim de demiyor ki onun suçu yok, ben istedim.
Hayır sürekli bu tip sorunlar yaratan bir kız olsam neyse. Yine benden bildiler dicem. Gayet çalışkan sevimli sosyal bir çocuktum. Ama anneme göre hep sucluydum.