Hepinize ayrı ayrı çok teşekkür ederim, iyi ki varsınız.
Bugün psikoloğumla görüştüm, boşanma kararımı bildirdim, o öfkeyle aldığım yanlış bir karar olduğunu, eşime de yazık olduğunu, evet müdahale etmeli ama siz nasıl ki sınırlarınızı aşamıyorsanız, o da aşamıyor, tarzında bir şeyler söyledi. Ona göre eşimle sorun olmadığı sürece tepkilerimin dozunu, onlar anlayana dek arttırmalıymışım.
Kararımdan vazgeçmedim, kimsenin laftan sözden anlayacağı yok, tüm bu olayların bir tık ötesi seviyesizlik, kavga-dövüş. Bunun da huzur getireceğine inanmıyorum.
Kayınvalidemler birkaç gün önce oturduğumuz yere taşındılar, ağır işlerde ben ve eşim haftasonu yardımcı olduk, sonrasında iki gündür armadık, gitmedik, bugün kv beni aradı ve azarlayarak, “ne oldu sürekli karışık, bir sorun mu var, iki gündür hiç aramıyorsun, sesin çıkmıyor” dedi. Ben de tıpkı onun üslubuyla “hiçbir şey yok, aramak istemedim, aramadım.” dedim. Birden üslubu değişti, “merak ettik kızım, bir şey mi oldu diye” dedi, ben de bir şey olmadı merak etmeyin, iyiyiz deyip kapattım.
Uzatmalı mıydım bilmiyorum. Pes ettiğim için, artık hiçbir şeyin önemi olmadığını düşünüyorum.
Eşim adına da, çocuğum adına da üzgünüm ama kendi adıma çok mutlu olacağım.
