Merhaba Hanımlar,
Çok büyük bir dert değil ama artık çıldırmanın eşiğine geldim bende. Nasıl davranacağımı ve ne yapacağımı bilemiyorum. Bir çıkış yolu arıyorum.
Üniversite öğrencisiyim, geçen yıl Üniversitenin bir Avrupa programına katıldım geldim, alttan tonla ders kaldı, ortalamam çok düştü. Bir yıl geriden gidiyorum şimdi, haftada her gün memur gibi 8 ve 5 arası derse giriyorum, haftasonları Formasyon derslerim var, ve ayriyetten Formasyon için staja gidip bir lisede öğretmenlik yapıyorum.
Neyse asıl mevzu bu da değil aslında, yılın başında çok sessiz sakin bir biçimde derslerime gidip geldim, kafam çokta rahattı açıkcası. Sonra benden 3 yaş küçük biri ile tanıştım sınıftan, bir iki kere arkadaşça çıktık vs. yaşına göre çok olgun bir çocuk, ilişkiye başladık ama ben artık tek kelime ile boğuldum. En kaba tabiri ile çok "Mıç mıç." Önce şöyle açıklayayım, hakikaten çok düşünceli ve merhametli birisidir, anlayışlıdır ve bana her konuda yardım eder, sunumlarımda, sınav kağıdı okumamda ya da ev işlerinde yardım etme gibi, çok yardımcı olur. Ama gel gelelim o hayatıma girdiği günden beri ders çalışmak mı? Hak getire... Çağırsam her gün bize gelecek, çıldırmak üzereyim. Gelince gitmek bilmez Allahım düşündükçe çıldırıyorum, ağlamak istiyorum. O da ders çalışmıyor, bir tek kitabı bile yok, sınavlardan geçiyor tamam ama düşük bir puanla, e benim hedefim o değil ki... Ben Yüksek Lisans düşünüyorum, YDS, IELTS tarzı dil sınavlarına hazırlanmak istiyorum, ALES vb şeyler var, not ortalaması çok önemli ama ben tek birşey yapamıyorum. Zaten Formasyon başlı başına bir dert, sunumlar ve staj. Erkek arkadaşım bazen yorgunlugumdan yakınıyor, çoooookk konuşuyor, anlatıyorum derdimi anlamıyor. Sabah 7'de işe gidiyorum, akşam derse giriyorum, okuldan çıkıyorum evde hala öpme, sarılma derdinde, birinin beni bu kadar çok sıkması sinirimi bozuyor. Dişlerimi fırçalamaya gidiyorum arkamdan geliyor, koltuğa oturuyorum yanımda bitiyor ve sürekli sürekli öpmek istiyor. Bende "Şu işi yapmam lazım" yok "Odamı toparlayayım" vs derken buluyorum kendimi. Mesela okuduğumuz şehirden 1 saat uzaklıkta başka bir şehire gitti oy kullanmaya, beni özlediğini söyleyip oyunu bile kullanmadan geri geldi. Halbuki çok konuşan eşini annesine yollayan koca gibi sevinmiştim yaa 2 gün kafa dinleyeceğim diye. Dün gece geldi mesela, bir iki saat durur giderim dedi, bu gün oldu en son 1 saat önce gitti. Dün gece burada kaldı yani, hadi dedim kalsın sabahtan erken gider ama yok yok... Ders çalışacağımı da biliyor gitmiyor çıldırdım. Kaç kere konuştum, güzellikle hem de kızgın bir mizaçla, "Sen bana gitmemi söyle giderim" diyor, işte bende birine alenen git diyemiyorum. Karşımdakinin biraz anlamasını bekliyorum, ben kimsenin evinde 1 saatten fazla kalamıyorum hatta. Ne yapacağım ya, bir de seneye birlikte yaşayalım diyor. Çığlık atsam karşıdaki dağlar yıkılır, seviyorum kendisini ama beni boğuyor resmen içime içime ağlıyorum. Ne olur bana yardım edin, henüz çok yeniyiz de ayrılamıyorum, ayrılcak kötü bir hareketi de yok hatta. Ama sanki birşeyler elimden kayıp gidiyormuş gibi...
boyle hayat gecmez
