Merhaba arkadaşlar
Sizlerden akıl almak, önerilerinizi dinlemek icin, içinde bulunduğum girdabı burda paylaşmaya karar verdim.
Gece uyuyamıyorum ve gündüzse oldukça geç kalkiyorum. Bunu degistirebilecek yöntemler aklıma gelse de uygulayacak gücüm yok. Ailemle son 2 haftadır birlikte yaşıyoruz, daha öncesinde İstanbul da kendim yaşıyordum ,calisiyordum . Onlar çok uzuldukleri için ve daha güvenli diye nihayetinde Ankara'ya geldim. Kendi isteğimden çok onların ısrarı ile. Oysa ben ailemle yaşamayı hic istemeyen birisiyim cunku kendimi hapiste gibi hissediyorum. Kendi kuruntum mu bilmiyorum ama benim hakkımda karar almalari, davranış şekilleri, geçmişte olanlar yüzünden onlardan oldukça uzak hissediyorum kendimi ve bana bencilce geliyorlar . Geçmişte hep kavga eden bir aile olduğu içinde sanki her an kavga çıkacakmış gibi bir hisse sahibim, gülümsemek dahi gelmiyor içimden . Bu mutsuzluk elimi kolumu bağlıyor .yapmam gereken şeyler var ancak onlari yapacak enerjim yok, sürekli ertelemeye geçiyor zaman ve ben kendi hayatımdan kaybediyorum.
Sorum şu ; bakış acimi nasıl değiştirebilirim, bu duruma ve hayata nasıl bakmalıyım ki ruh gibi yaşamayayim ? Aileme karşı tavrim nasıl olmalı ? Konuş onlarla derseniz, inanın bana yıllarca konuştum. Hic bir zaman konuşmadan direk asice vs davranmadim. Tam tersi konustuklarim hep havaya gitti.
Bu arada 24 yaşındayım. Bir sevgilim var uzun süredir ancak o İstanbul da ve evlenmeyi ikimiz de şu an istemiyoruz, belki ilerde .
Sizlerden akıl almak, önerilerinizi dinlemek icin, içinde bulunduğum girdabı burda paylaşmaya karar verdim.
Gece uyuyamıyorum ve gündüzse oldukça geç kalkiyorum. Bunu degistirebilecek yöntemler aklıma gelse de uygulayacak gücüm yok. Ailemle son 2 haftadır birlikte yaşıyoruz, daha öncesinde İstanbul da kendim yaşıyordum ,calisiyordum . Onlar çok uzuldukleri için ve daha güvenli diye nihayetinde Ankara'ya geldim. Kendi isteğimden çok onların ısrarı ile. Oysa ben ailemle yaşamayı hic istemeyen birisiyim cunku kendimi hapiste gibi hissediyorum. Kendi kuruntum mu bilmiyorum ama benim hakkımda karar almalari, davranış şekilleri, geçmişte olanlar yüzünden onlardan oldukça uzak hissediyorum kendimi ve bana bencilce geliyorlar . Geçmişte hep kavga eden bir aile olduğu içinde sanki her an kavga çıkacakmış gibi bir hisse sahibim, gülümsemek dahi gelmiyor içimden . Bu mutsuzluk elimi kolumu bağlıyor .yapmam gereken şeyler var ancak onlari yapacak enerjim yok, sürekli ertelemeye geçiyor zaman ve ben kendi hayatımdan kaybediyorum.
Sorum şu ; bakış acimi nasıl değiştirebilirim, bu duruma ve hayata nasıl bakmalıyım ki ruh gibi yaşamayayim ? Aileme karşı tavrim nasıl olmalı ? Konuş onlarla derseniz, inanın bana yıllarca konuştum. Hic bir zaman konuşmadan direk asice vs davranmadim. Tam tersi konustuklarim hep havaya gitti.
Bu arada 24 yaşındayım. Bir sevgilim var uzun süredir ancak o İstanbul da ve evlenmeyi ikimiz de şu an istemiyoruz, belki ilerde .