- 7 Ağustos 2013
- 1.191
- 154
- 93
- Konu Sahibi findiklinescafe
- #1
ben önceden çok mutluydum, pek fazla her şeyi kafaya takmazdım. ailemin arkadaşlıkları bana yeterdi. babam arkadaşım gibiydi, en yakın arkadaşımdı. sonra ne oldu bilmiyorum ama artık benimle konuşmuyor. annem zaten sinirli bi kadın, benimle anlaşamaz. kötü bişey olduğunda, kendimi kötü hissettiğimde hep babamla konuşurdum. bir de en yakın arkadaşım vardı. o da benim adıma yanlış şeyler söyledi, haketmediğim halde. çok yalnız olduğumu hissediyorum. artık ağlayamıyorum. beni kimse istemiyomuş gibi hissediyorum. ve gerçekten çok yalnızım. artık babam bile beni sevmiyor. önceden her gün işteyken arardı nasıl olduğumu sorardı. artık işten geldiğinde odama bile girmiyor. annem için yükmüşüm gibi hissediyorum. çünkü ne yapsam suçmuş gibi. sorumlusu ben miyim bilmiyorum. temizlik olduğunda yardım etmek istiyorum ama ayağımın altından çekil gibi sözlerle uzaklaştırıyor beni. benim için "şunu, şu" kelimelerini kullanıyor ve çok üzülüyorum onu üzücek veya bana karşı bunları söylemesi gerektiricek ne yaptım bilmiyorum. beni kimse anlamıyor sanırım. birlikte bişeyler konuşabileceğim kimsem yok, en çok bu acıtıyor canımı. bazen intihar etmeyi bile düşündüğüm oluyor, ama tabi yapamam; yapamıyorum. bu durumdan nasıl kurtulabilirm bilmiyorum. en ufak şeyden mutlu olmaya hazırım ama sanırım bulamıyorum. bu hislerim nasıl son bulacak? 
