- 3 Ocak 2015
- 183
- 54
- 33
- 42
Evliyim, çocuğum var eşimi seviyorum onunla mutluyum ama yine de kendimi yanlız hissediyorum, insan konuşacak dertleşecek bi arkadaş bir akran istiyor. Neden olmuyor bilmiyorum insanlara sıcak ve yardımsever davranıyorum ama yetmiyor. Herkes kendi akrabasını kendi çevresini biliyor dışarıdan kimseyle samimi olmak istemiyor. Kız kardeşi kuzeni çevresi olana kalabalık ailelere gıpta ile bakıyorum. Benim yok bari arkadaş edineyim dedim. Bu koca şehirde o da olmuyor. Herkes o kadar soğuk ki samimi olmak belli ki kimse istemiyor. Evleneli 5 yıl oldu apartmanda tanıdığım kimse yok. Kek yapıp komşulara dağıttım tanışmak için öyle de kaldı. Anca zorlayarak bisiler olursa oluyor. Ben de bu durumdan çok yoruldum artık. Takımıyım diyorum ama aklıma gelmiyorda değil evde ölsem kalsam kimse farkında olmiyacak. Memur çocuğuyum hayatım tam bir düzene alismisken ordan kopup yenisine alışmaya çalışmakla geçti. Velhasıl sağlam arkadaşım hiç olmadı. Üniversite desen şehir dışında okuduğum için tüm arkadaşlarım turkiyenin çeşitli illerine dağıldı gitti. Okul bittiğinde yine yapayalnızdım. Ama çok dert edinmedim. Ama insan yeri geldiğinde arıyor. Çocuğumun mevlûdunu yapamadım bu koca şehirde ne acı... Asıl böyle durumlarda insanın zoruna gidiyor. Gerçekten bir ben miyim acaba bu durumda olan...