İyi geceler hepinize ..
Benim çok büyük bir sorunum var.
Eşimin kendi içerisinde çözemediği problemler var bazı şeyleri fazla kafaya takıyor , bana değil eşyalara daha çok önem veriyor ve takıntıları var. İlk zamanlar böyle değildi. Her kavgada doktora gidip tedavi opmak istediğini söylüyordu. Kavganın ertesi günü hadi gidelim dediğimde de ben deli değilim sen git senin ihtiyacın var diyip kenara atıyor beni. 6 haftalık hamileyim. Bugün çok sancım oldu hareket edemedim resmen. Kanamam olmadı ama o an can çekişirken bana bön bön bakıyordu. Hadi doktora gidelim canım acıyor dedim yanıma oturdu salak gibi yüzüme baktı. Tamam gitmeyelim de bana bakma uzaklaş benden dedim niye gitmiyoruz sen ne sanıyorsun kendini böyle annelik olmaz diye üstüme gelmeye başladı bu sefer. Ne yapsam ters tepiyor. Doktorlara soruyorum onu dinlemeden çözüm bulamıyorlar. Boşanalım diyorum kabul etmiyor. Bebeği aldıralım ben gidiyim diyorum ona da yok diyor. Benim bir ailem yok kızlar , gidicek eşim dostum arkadaşım da yok. Evi bana açık olan kimse yok anlayacağınız. Bana bu kadar kırıcı davranmaya nasıl hakkı olur ? Bu yaşıma kadar ailemden beterlerini yaşadım ama dayandım . Ama artık gücüm tükendi. Git gide yalnızlaşıyorum. İçimde kötü bir kalp yok, kimseye kötü söz söylemem kalbini kırmam , bundan adımı bildiğim kadar eminim. Bana sevgi verene katlayarak severim ama eşimin sevgisi o kadar azaldı ki ona bakıp gülmek bile içimden gelmemeye başladı. Bir insanın kalbi bu kadar kırılmaz ! Bir de ben ne yaptım ki diyip duruyor.Bari erkek gibi kabullen de çözüm bulalım. Kızlar benim bir çarem yok , ne yapmalıyım diye soramıyorum, sadece yazmak istedim.
Benim çok büyük bir sorunum var.
Eşimin kendi içerisinde çözemediği problemler var bazı şeyleri fazla kafaya takıyor , bana değil eşyalara daha çok önem veriyor ve takıntıları var. İlk zamanlar böyle değildi. Her kavgada doktora gidip tedavi opmak istediğini söylüyordu. Kavganın ertesi günü hadi gidelim dediğimde de ben deli değilim sen git senin ihtiyacın var diyip kenara atıyor beni. 6 haftalık hamileyim. Bugün çok sancım oldu hareket edemedim resmen. Kanamam olmadı ama o an can çekişirken bana bön bön bakıyordu. Hadi doktora gidelim canım acıyor dedim yanıma oturdu salak gibi yüzüme baktı. Tamam gitmeyelim de bana bakma uzaklaş benden dedim niye gitmiyoruz sen ne sanıyorsun kendini böyle annelik olmaz diye üstüme gelmeye başladı bu sefer. Ne yapsam ters tepiyor. Doktorlara soruyorum onu dinlemeden çözüm bulamıyorlar. Boşanalım diyorum kabul etmiyor. Bebeği aldıralım ben gidiyim diyorum ona da yok diyor. Benim bir ailem yok kızlar , gidicek eşim dostum arkadaşım da yok. Evi bana açık olan kimse yok anlayacağınız. Bana bu kadar kırıcı davranmaya nasıl hakkı olur ? Bu yaşıma kadar ailemden beterlerini yaşadım ama dayandım . Ama artık gücüm tükendi. Git gide yalnızlaşıyorum. İçimde kötü bir kalp yok, kimseye kötü söz söylemem kalbini kırmam , bundan adımı bildiğim kadar eminim. Bana sevgi verene katlayarak severim ama eşimin sevgisi o kadar azaldı ki ona bakıp gülmek bile içimden gelmemeye başladı. Bir insanın kalbi bu kadar kırılmaz ! Bir de ben ne yaptım ki diyip duruyor.Bari erkek gibi kabullen de çözüm bulalım. Kızlar benim bir çarem yok , ne yapmalıyım diye soramıyorum, sadece yazmak istedim.