Kızlar ben 23 yaşındayım, yaşadığım hayat o kadar boktan geliyor ki. Anlatsam çok uzun olacak. Kısa keseceğim. Çalışıyorum işten eve evden işe geliyorum. Bı babaannem var her üç ay da bı bı çocuğunda kalıyor ve iki buçuk aydır bizde kendisi alzaymir. Benim bı odam yok , içeride yatıyorum. Faksr aşırı derecede ses takıntım olduğu icin annemler odayı bana bıraktı onlar içeride yatiyor. İki buçuk aydır sadece odadayim , komşularımız aşırı iğrenç insanlar gece 1lere kadar ses yapıyorlar. Ben dışarıda çok mutlu neşeli esprili inssnimdir ama eve gelince kafayı yiyorum. Annem bana batıyor sanki. Kadın ne söylese ters anlıyorum aşırı üzülüyorum kızlar. Kendime engel olamıyorum. Annemle konusamiyoruz artık, sürekli nasihat vermesinden bıktım sürekli temizlik muhabbetinden bıktım . Konuşulmuyor artık ve ben de bunu ona düzgün bı dille söyleyemiyorum. Ne olursa olsun o benim annem , ama onu çok kiriyorum kızlar elimde olmadan. Kafayı yicem artık dışarı da mutluyum eve bı giriyorum dünyam başıma yikiliyor sanki. Bıktım bu ruh halinden. Yardım edin bana lütfen