Muhtemelen çocuk 4-6 yaş aralığındadır. Dövüyoruz bile demişler ki bir çocuk ne kadar şiddet görürse durdurulması o kadar zorlaşır. Yazık bir de siz şikayet ettiğiniz için dayak yemiştir, eşiniz bir de babasına söylesin daha fazla dayak yesin çocuk. Dayakla terbiye olmaz.
Daha öncesinde de aynı sorunla karşılaşsaydınız muhtemelen daha önce konu açardınız diye düşünüyorum. Şu karantina günlerinde çocukları biraz anlamaya çalışmak lazım. Tam oyun yaşındalar, koşup oynayıp enerjilerini atmaları lazım, ama hepsi 2 aydan fazla süredir evlerde 4 duvar arasında sıkışıp kaldılar. 5 yaşında kızım var, her gün 2 ye kadar okula, okuldan sonra parka(okulumuzun yanında park var gördüğü için oynamak istiyordu), hafta sonları da jimnastik, bale ve dans kursuna, oyun alanlarına giderken evde olduğumuz zamanlarda gayet sakin oluyordu; ama 2 aydan fazla süredir evde ve bu zamanda koşuyor, hopluyor, zıplıyor... Kitap okuyoruz, film izliyoruz, resim yapıyoruz, bebeklerle oynuyoruz, yoga yapmaya çalışıyoruz, esneme hareketleri vs. ama çocuğun enerjisini atabileceği bir dış mekan yokken de çocuğu sakin tutabilmenin belli bir sınırı var. Belli bir saatten sonra daha sakin etkinlikler yapmaya özen gösteriyorum ama örneğin, haydi şimdi hamurlarını getir de oynayalım, dediğim kızım odasına koşarak gidebiliyor.
(Kendi çocuğumdan örnek verdim o küçük çocuğu anlayabilmeniz için-çocuğunu döven aileyi savunmayacağım)
Son olarak siz çocuklu bir aileden sizin kadar sessiz olmalarını bekliyorsunuz (biz de çocuksuzken üst katımızda yalnız yaşayan bir teyze vardı onun adımlarını bile duyardık). Yaşamadan eleştirmek, yargılamak çok kolay. burada yazış şeklinize ve üst kat komşunuza olan hakaret barındıran sözlerinize bakarsak onların kapısına çıktığınızda da pek de sakince söylememişsiniz gibi duruyor.