Merhaba arkadaşlar,ablalar... 21 yaşındayım 14 yaşından beri uzaktan bir akrabamizi seviyorum . Şuan üniversitedeyim ama hiç evden çıkmak istemiyorum sürekli evde olmak istiyorum , okula bile gitmek istemiyorum. Ozguvenim sıfır , cevremdekiler beni beğenir ama benim ozguvenim sıfır bir topluma girince sanki herkes bana bakıyor , aciyorlar gibi hissediyorum.surekli aklımda o kişi var , çevremde birilerini sevdigiyle görünce hep aklıma niye bnim istediğim tek şey niye olmuyor geliyor . Sanki su kocaman dünyada tek vasimayim ister istemez bu üzüntüm cevremide etkiliyor kimseye tahammulum kalmadı artık. Belki hakkımda hayırlısı olmamasıdır ama ben onu unutmak istemiyorum her gün dua ediyorum . Bazı olaylar yaşandı artık akrabalık bagimuz pek kalmadı gibi , 1 2 yerde yanyana gelebiliriz ama konuşma fln olmaz artık . Ben bu durumda nasıl ona duygularımı belli edebilirim ki ? Şuan uzuldugum tek nokta olmamasının dışında bu durumun artık benim normal yaşantıma , kendine saygima , oz güvenine kadar beni mahvetmesi ve bunun çözümü bende yok , lütfen en ufak bir fikriniz bile varsa yazar mısınız ?