Merhabalar,
Ben 26 yaşında enerjik birçok işte çalışmış üni mezunu kendi ayakları üzerinde duran biriyim. Şuan 2 yıldır iş ortamında tanıştığım biriyle nişanlıyım. Kendisi 34 yaşında, eli ayağı düzgün çalışkan ve çevresi tarafından bayaa güvenilen sayılan birisi. Ama aynı zamanda kıskanç ve sıradan hayat isteyen biri. Banada o kadar iyi ki sanki annemden sonra benimle bu kadar ilgilenen herşeyime bu kadar dikkat eden kimse olmamıştı. Bir bebek gibi bakiyor bana, ne istersem yapiyor, bana birşey olduğunda sanki canı benden daha çok yanıyor öyle biri. Sanki annem babammış gibi aslında öyle hissettiriyor. Her yönden mutlu ediyor beni. Evlensek benden rahatı olmaz herhalde ama ben onu sevip sevmediğimi anlayamiyorum. Aynı zamanda kötü birşey olduğunu biliyorum ama eski sevgilimle konuşup görüşüyorum. Onu aklımdan atamiyorum ve ayni şekilde eski sevgilimde bana karşi öyle. Ayrilali 4 yıl oldu ama bikaç ayda bir illaki bi taraf arıyo yada bişekilde buluyo diğerini ve konuşuyoruz kopamiyoruz yani. O kadar çok istiyorumki onu tamamen silebileyim ama olmuyor. Aslında onunda şuan nişanlı durumunda olduğu biri var. Hayatlarimizdaki bazi durumlar sebebi ile şuanki nişanlilarimiz mantık olarak en iyisi bizim için ( yani ben ve eski sevgilim). Ama mantık bu diyip bi süre yoluna devam etsende bi şarkı çaliyo bi söz duyuyosun yada bi eşya görüyosun ve o mantık uçup gidiyo sonrasinda dayanilmaz bi istekle ona gitmek istiyorum. Aynı şekilde eski sevgilimde öyle. Çünkü diyorum ki bak görüşüp tekrar eski hayatlarimiza dönünce en az bi hafta kendime gelemiyorum diyorum. Eski sevgilim de bana cevap olarak seninle bi gün geçireyimde bi ayımın kötü geçmesine razıyım diyor. Nişanlimdan ayrilmayi kaç defa denedim her seferinde üzüldü ağladi. Koakocaman adam ki kaya gibi denebilecek biri böyle yıkılır gibi oldu. Neyi bahane ettiysem düzeltti. Ben işi yokuşa sürdükçe o yoluna getirdi. Beni bu kadar sevmeseydi keşke diyorum hep. Ama onun gibi birisi insana zor denk gelir. Diğer yandan eski sevgilimle arkadaş gibiyiz kavgalarimizda oluyor arada tabi ama nişanlim kadar ilgilenemiyo sevgisini belli etmekte zorlaniyor ama sevdigini biliyorum beni. Sevgililik dönemimize göre bayaa bi farkliyiz artik arkadaşlik daha ağir basiyor sorumluluklara göre davraniyoruz felan. Şu kafamiz o dönemde olsaydi evlenmiştik şimsi felan diyoruz birbirimize. O da içinden atmaya çabaliyo beni ama olmuyo. Kendi nişanlisi içinde mantik diyo çünkü ailesini kabul edebilecek biri gerekiyor. Ikimizde ayrilip beraber olmaya kalksak banada çok güvenemiyor ya tekrar birakip gidersen diyor ama seni sevdigimi de bil unutma diyor.
Böyle karisik muhabbet yani. Evleneyim mi nişanlimla yoksa eski sevgilime mi döneyim yada (bazen şeytan diyor birak herşeyi sıfırdan bi hayata başla) bilmiyorum. Lütfen bana yol gösterebilecek yorumlarınızı bekliyorum.
Ben 26 yaşında enerjik birçok işte çalışmış üni mezunu kendi ayakları üzerinde duran biriyim. Şuan 2 yıldır iş ortamında tanıştığım biriyle nişanlıyım. Kendisi 34 yaşında, eli ayağı düzgün çalışkan ve çevresi tarafından bayaa güvenilen sayılan birisi. Ama aynı zamanda kıskanç ve sıradan hayat isteyen biri. Banada o kadar iyi ki sanki annemden sonra benimle bu kadar ilgilenen herşeyime bu kadar dikkat eden kimse olmamıştı. Bir bebek gibi bakiyor bana, ne istersem yapiyor, bana birşey olduğunda sanki canı benden daha çok yanıyor öyle biri. Sanki annem babammış gibi aslında öyle hissettiriyor. Her yönden mutlu ediyor beni. Evlensek benden rahatı olmaz herhalde ama ben onu sevip sevmediğimi anlayamiyorum. Aynı zamanda kötü birşey olduğunu biliyorum ama eski sevgilimle konuşup görüşüyorum. Onu aklımdan atamiyorum ve ayni şekilde eski sevgilimde bana karşi öyle. Ayrilali 4 yıl oldu ama bikaç ayda bir illaki bi taraf arıyo yada bişekilde buluyo diğerini ve konuşuyoruz kopamiyoruz yani. O kadar çok istiyorumki onu tamamen silebileyim ama olmuyor. Aslında onunda şuan nişanlı durumunda olduğu biri var. Hayatlarimizdaki bazi durumlar sebebi ile şuanki nişanlilarimiz mantık olarak en iyisi bizim için ( yani ben ve eski sevgilim). Ama mantık bu diyip bi süre yoluna devam etsende bi şarkı çaliyo bi söz duyuyosun yada bi eşya görüyosun ve o mantık uçup gidiyo sonrasinda dayanilmaz bi istekle ona gitmek istiyorum. Aynı şekilde eski sevgilimde öyle. Çünkü diyorum ki bak görüşüp tekrar eski hayatlarimiza dönünce en az bi hafta kendime gelemiyorum diyorum. Eski sevgilim de bana cevap olarak seninle bi gün geçireyimde bi ayımın kötü geçmesine razıyım diyor. Nişanlimdan ayrilmayi kaç defa denedim her seferinde üzüldü ağladi. Koakocaman adam ki kaya gibi denebilecek biri böyle yıkılır gibi oldu. Neyi bahane ettiysem düzeltti. Ben işi yokuşa sürdükçe o yoluna getirdi. Beni bu kadar sevmeseydi keşke diyorum hep. Ama onun gibi birisi insana zor denk gelir. Diğer yandan eski sevgilimle arkadaş gibiyiz kavgalarimizda oluyor arada tabi ama nişanlim kadar ilgilenemiyo sevgisini belli etmekte zorlaniyor ama sevdigini biliyorum beni. Sevgililik dönemimize göre bayaa bi farkliyiz artik arkadaşlik daha ağir basiyor sorumluluklara göre davraniyoruz felan. Şu kafamiz o dönemde olsaydi evlenmiştik şimsi felan diyoruz birbirimize. O da içinden atmaya çabaliyo beni ama olmuyo. Kendi nişanlisi içinde mantik diyo çünkü ailesini kabul edebilecek biri gerekiyor. Ikimizde ayrilip beraber olmaya kalksak banada çok güvenemiyor ya tekrar birakip gidersen diyor ama seni sevdigimi de bil unutma diyor.
Böyle karisik muhabbet yani. Evleneyim mi nişanlimla yoksa eski sevgilime mi döneyim yada (bazen şeytan diyor birak herşeyi sıfırdan bi hayata başla) bilmiyorum. Lütfen bana yol gösterebilecek yorumlarınızı bekliyorum.