Ne yapacağımı bilmiyorum.

melek_3535 .!.:

Herkese merhabalar.28 yaşında ve bekarım.Bütün arkadaşlarım, hatta benden küçükler bile evlendi.Ben konuşacak birini dahi bulamıyorum.Konustugum insanlarla da uzun süreli olmuyor zaten bir süre sonra konuşma bitiyor.Ciddi düşünen, özellikle ülke sartlarindan dolayi evlenmek isteyen erkek hiç kalmamış artık.Evlenenler de uzun sureli iliskisi olan insanlar zaten.Bunlar yetmezmiş gibi etrafımdaki insanlar (ailem en yakin arkadaslarim,isyerimdekiler özellikle)da ne zaman evleneceksin,evde kaldın,30 olmadan birini bulmazsan kimse seni istemez artık,yaşıtların evleniyor sen hala evlenemedin,çocuğun olunca gec anne olacaksın enerjin olmayacak,kısmetin kapanmış,yasin geciyor evlenmen lazım gibi yorumlar yapıyor.Ben bu islere hep nasip gozuyle bakardım olmuyorsa vardir bir hayır derdim.Evlenip mutsuz olacagima zamaninda dogru insanla olsun derdim.En baslarda takmıyordum hep boyle dusunuyordum ama artık bu durum beni çok zorlamaya başladı.Geceleri korkuyla uyanıyorum ya kimse beni istemezse ya evlenemezsem gec kaldim niye kimse beni beğenmiyor ne yapacağım diye.Yine gündüz gelen anksiyete atakları da cabası.Isyerinde de çok erkek ortamı olmadığı için şirketten de bulamıyorum.Arkadaslarim evlendiği için ve yoğun çalışma tempomdan dolayi artık haftada bir gün kafeye çıkmak dışında bir sosyal aktivite de yapmıyorum
İyice eve kapandım.Bu şekilde birini zaten bulamam diye düşünüp duruyorum.Artık çok yoruldum Yalnız kalma korkusu,evlenememe korkusu derken kendimi çok yorgun ve güçsüz hissediyorum.

Genişletmek için tıkla...

melek_3535 .!.:

Herkese merhabalar.28 yaşında ve bekarım.Bütün arkadaşlarım, hatta benden küçükler bile evlendi.Ben konuşacak birini dahi bulamıyorum.Konustugum insanlarla da uzun süreli olmuyor zaten bir süre sonra konuşma bitiyor.Ciddi düşünen, özellikle ülke sartlarindan dolayi evlenmek isteyen erkek hiç kalmamış artık.Evlenenler de uzun sureli iliskisi olan insanlar zaten.Bunlar yetmezmiş gibi etrafımdaki insanlar (ailem en yakin arkadaslarim,isyerimdekiler özellikle)da ne zaman evleneceksin,evde kaldın,30 olmadan birini bulmazsan kimse seni istemez artık,yaşıtların evleniyor sen hala evlenemedin,çocuğun olunca gec anne olacaksın enerjin olmayacak,kısmetin kapanmış,yasin geciyor evlenmen lazım gibi yorumlar yapıyor.Ben bu islere hep nasip gozuyle bakardım olmuyorsa vardir bir hayır derdim.Evlenip mutsuz olacagima zamaninda dogru insanla olsun derdim.En baslarda takmıyordum hep boyle dusunuyordum ama artık bu durum beni çok zorlamaya başladı.Geceleri korkuyla uyanıyorum ya kimse beni istemezse ya evlenemezsem gec kaldim niye kimse beni beğenmiyor ne yapacağım diye.Yine gündüz gelen anksiyete atakları da cabası.Isyerinde de çok erkek ortamı olmadığı için şirketten de bulamıyorum.Arkadaslarim evlendiği için ve yoğun çalışma tempomdan dolayi artık haftada bir gün kafeye çıkmak dışında bir sosyal aktivite de yapmıyorum
İyice eve kapandım.Bu şekilde birini zaten bulamam diye düşünüp duruyorum.Artık çok yoruldum Yalnız kalma korkusu,evlenememe korkusu derken kendimi çok yorgun ve güçsüz hissediyorum.

Genişletmek için tıkla...

gunesvemai .!.:

Evliliğe bir görev gibi bakarsanız hata edersiniz diye düşünüyorum. Uygun biri çıktığında da sırf baskılar var diye evlenecek misiniz mesela? Eğer duygularınız olmazsa ve herkes evlendi ben de vezneden sıra bulmuş gibi evleneyim derseniz zaten anksiyeteniz ve şu anki huzursuzluğunuz katlanarak devam edecek. Yaşınız çok geç değil ve bazen geç olsa da hayırlısı olur.

Bence sizi üzen şey hayatınızda biri olmaması, yani genç bir kadın olarak beğenip beğenilme arzusunun olmamasını garipsiyorsunuz. Bunda hakkınız var. Ama bence kimse karşınıza rüzgardan savrulup düşmez, hayatın gerçeklerinden biri de bu sanırım, istediğin şey için bir harekette bulunmak, yani filmlerdeki gibi olmuyor maalesef. Evli arkadaşlarınıza durumu çıtlatın, illa ki çevrelerinde birileri olmalı. Evlilikler/tanışmalar zaten bir yaştan sonra bu yolla oluyor, yolda çarpışamazsınız. Hatta çok daha samimi oldugunuz bir arkadaşınız filan varsa (her şeyinizi anlatabileceğiniz) doğrudan bu niyette olduğunuzu söyleyin, bu güvendiğiniz bir akraba/yakınınız da olabilir. O da kendi arkadaşına söyler mesela date dedikleri meseleye gelirsiniz. Bir de uyuz oluyorum bir yaşına kadar bekar kalmış kişilere baskı kuranlara. Bildikleri iyi biri varsa tavsiye etsinler madem çok iyilik düşünüyorlar.

Genişletmek için tıkla...

melek_3535 .!.:

Herkese merhabalar.28 yaşında ve bekarım.Bütün arkadaşlarım, hatta benden küçükler bile evlendi.Ben konuşacak birini dahi bulamıyorum.Konustugum insanlarla da uzun süreli olmuyor zaten bir süre sonra konuşma bitiyor.Ciddi düşünen, özellikle ülke sartlarindan dolayi evlenmek isteyen erkek hiç kalmamış artık.Evlenenler de uzun sureli iliskisi olan insanlar zaten.Bunlar yetmezmiş gibi etrafımdaki insanlar (ailem en yakin arkadaslarim,isyerimdekiler özellikle)da ne zaman evleneceksin,evde kaldın,30 olmadan birini bulmazsan kimse seni istemez artık,yaşıtların evleniyor sen hala evlenemedin,çocuğun olunca gec anne olacaksın enerjin olmayacak,kısmetin kapanmış,yasin geciyor evlenmen lazım gibi yorumlar yapıyor.Ben bu islere hep nasip gozuyle bakardım olmuyorsa vardir bir hayır derdim.Evlenip mutsuz olacagima zamaninda dogru insanla olsun derdim.En baslarda takmıyordum hep boyle dusunuyordum ama artık bu durum beni çok zorlamaya başladı.Geceleri korkuyla uyanıyorum ya kimse beni istemezse ya evlenemezsem gec kaldim niye kimse beni beğenmiyor ne yapacağım diye.Yine gündüz gelen anksiyete atakları da cabası.Isyerinde de çok erkek ortamı olmadığı için şirketten de bulamıyorum.Arkadaslarim evlendiği için ve yoğun çalışma tempomdan dolayi artık haftada bir gün kafeye çıkmak dışında bir sosyal aktivite de yapmıyorum
İyice eve kapandım.Bu şekilde birini zaten bulamam diye düşünüp duruyorum.Artık çok yoruldum Yalnız kalma korkusu,evlenememe korkusu derken kendimi çok yorgun ve güçsüz hissediyorum.

Genişletmek için tıkla...

melek_3535 .!.:

Herkese merhabalar.28 yaşında ve bekarım.Bütün arkadaşlarım, hatta benden küçükler bile evlendi.Ben konuşacak birini dahi bulamıyorum.Konustugum insanlarla da uzun süreli olmuyor zaten bir süre sonra konuşma bitiyor.Ciddi düşünen, özellikle ülke sartlarindan dolayi evlenmek isteyen erkek hiç kalmamış artık.Evlenenler de uzun sureli iliskisi olan insanlar zaten.Bunlar yetmezmiş gibi etrafımdaki insanlar (ailem en yakin arkadaslarim,isyerimdekiler özellikle)da ne zaman evleneceksin,evde kaldın,30 olmadan birini bulmazsan kimse seni istemez artık,yaşıtların evleniyor sen hala evlenemedin,çocuğun olunca gec anne olacaksın enerjin olmayacak,kısmetin kapanmış,yasin geciyor evlenmen lazım gibi yorumlar yapıyor.Ben bu islere hep nasip gozuyle bakardım olmuyorsa vardir bir hayır derdim.Evlenip mutsuz olacagima zamaninda dogru insanla olsun derdim.En baslarda takmıyordum hep boyle dusunuyordum ama artık bu durum beni çok zorlamaya başladı.Geceleri korkuyla uyanıyorum ya kimse beni istemezse ya evlenemezsem gec kaldim niye kimse beni beğenmiyor ne yapacağım diye.Yine gündüz gelen anksiyete atakları da cabası.Isyerinde de çok erkek ortamı olmadığı için şirketten de bulamıyorum.Arkadaslarim evlendiği için ve yoğun çalışma tempomdan dolayi artık haftada bir gün kafeye çıkmak dışında bir sosyal aktivite de yapmıyorum
İyice eve kapandım.Bu şekilde birini zaten bulamam diye düşünüp duruyorum.Artık çok yoruldum Yalnız kalma korkusu,evlenememe korkusu derken kendimi çok yorgun ve güçsüz hissediyorum.

Genişletmek için tıkla...