Merhabalar ,
Aslında gizliden gizliye bu forumu takip ederdim ancak konu açacağım açıkçası aklıma gelmezdi. Belki yaşayan vardır belki önerisi olan vardır bellide sadece içimi dökmek için bile iyi gelir diye yazıyorum bilmiyorum.
12 yıllık evliyim bir çocuğum var .eşimle uzun yıllar flört ederek evlendik çocuktan kaynaklı her ailede olan sorunlar bizde de vardı ama eş olarak mutlu bir çifttik yani 1,5 ay öncesine kadar öyle olduğunu sanıyordum . Yoğun iş temposunda çalışıyorum ve işim gereği sorumluluk stres oldukça fazla iş yerimde . Kah is sıkıntıları eve yansıdı , kah çocuğun davranışları , kah ödevi vs çalışmaktanda söylenir oldum yani yanlışlarım oldu tabi .
1,5 ay önce eşimle yine çocuktan dolayı ev işlerinden dolayı yine bir gerilme yaşandı her zamanki gibi bir tartışmaydı ama biseyler olduğunu anlayamadım bir gün ona yanaşmaya çalıştım hastayım dedi yattı . Hastalığındadır dedim sustum ertesi gün oldu erken yattı dedim uykusu geldi heralde , 3. Gün oldu yattığımızda sarıldım sarılmadı o an anladım biswyler olduğunu , ertesi gün aramadı beni hiç sorun mu var dedim cevap vermedi ama biliyorum ki telefonu elinden düşmez . Yineledim sorumu aksam konuşuruz dedi . Akşam oldu eve gittim başladı içine attığı sorunları anlatmaya . Yok ev işleri , çocukla ilgilenmem , çalışmam , olumsuz enerjim , tek çalışan benimiymişim , tek çalışan anne benimiymişim , hep stres hep olumsuzluk artık ses tonum , yürüyüşüm hersey itici geliyormuş , soğumuş , kadınlık yapmıyormuşum , seksten soğutmuşum , cilvem yokmuş bunlar yuzeysel anlattıklarıymis derinlere girse daha kırıcı olabilirmiş kırmamak için söylemiyormuş falannnnn filan . Geçer dedim bekledim , susayım diyorum içim içimi yiyor iletişim kurmaya çalışıyorum beni rahat bırak ben kendimle kalmak istiyorum bu şekilde daha mutluyum sende kendi hayatına bak diyor . Ayrılmak mı istiyorsun diyorum bu bu seçenek olabilir diyor ama net bir ifadesi yok . Biri mi var dedim çok çok çok kızdı , bunu ona yakıştırmama o zaman ne diyorum rahat ver diyor . Konuşma çok diyor ben doğal bir insanım içimden gelmedikçe bosey yapamam seks mi istiyorsun görev olarak yapayım ama içimden gelmez diyor yani hem kendime kızıyorum hem durumu anlamaya çalışıyorum anlayamadıkca saldırgan oluyorum offff sıkıştım kaldım . Seviyorum diyorum hayır sevmedin hiç diyor beni yollarca yanlız bıraktın şimdi 1,5 ayin hesabını mı tutuyorsun diyor . Gel terapiste gidelim diyorum benim buna ihtiyacım yok beni rahat bırak diyor . Soğudum senden diyor . Takil kafana göre beni yalnız bırak sürekli bu konuyu açma diyor ben ne yapayım . Artık şaşırdım kendimi gururumu da ayaklar altına aldım utanıyorum kendimden . Kendimi bu duruma soktuğum için çok kızıyorum kendime . Kocamı seviyorum ama hiç bunu ona histtetirmemisim heralde hatalarım çok olmuş ama bende görmemişim bisey ki böyle olmuşum bilmiyorum akıl verin fikir verin ne yapayım da evliliğim düzene girsin artık . Küçük çocuğum var boşanmak istemiyorum ama tamam desem itiraz etmeyecek onunla farkındayım ne yapabilirim ben . Özgüvenimi yitirdim artık
Genel yorumlarda hemen başkası vardır boşan demelerini ağzım açık, gözlerim baygın okuyorum. Ne alakası var yani anlattıklarınızdan asla bu çıkmıyor. Aile hayatının temelleri vardır. Her ne sıkıntı, zorluk olursa olsun bunların sağlam kalmasına özen göstermek gerekir. Şahsen anne babamın çalıştığı, ablamın da okul ve sonrasında da dershaneye gittiği bir evde herkesin farklı bir hayatı varmış gibi büyüdüğüm için eşinizin ne demek istediğini anlayabiliyorum. Herkes eve geldiğinde stres topu gibi olur. Daha kapıdan girerken herkesin birbirine sataşacak bahanesi vardır. Mesela annem gelir, "Yorgun argın işten geldim, emek ediyorum, bir şunu yapamadınız mı?, Bir yemek koyamadınız mı? vs" gibi çemkirerek kapıdan girer. Ordan tabii babamın ashabı bozulur. Tartışma bilmem ne. Herkes kendi köşesine çekilir. Halbuki işindeki, dışarıda yaşadığı stresi hergün eve getirmese ve bir selam vererek girip de nasılsınız diye sorsa, bir güler yüz gösterse insan ne kadar farklı olur. Ev işi, yemek bilmem ne el birliğiyle de yapılır. Ama sürekli devam eden, insanın enerjisini sömüren, soğutan diyaloglar ailedeki iletişimi öldürüyor, bireyleri birbirinden soğutuyor. Hele eleştiri zaten saygıyı da sevgiyi de kökünü kazıyor. Eve gelip de "Ben bütün gün çalıştım, çalışmaktan da bıktım, biraz da sen ilgilen çocuğun ödeviyle, evle mi ilgileneyim, neyle ilgileneyim, sen neye yarıyorsun, yeter artık, şunu yapmıyorsun, bunu yapmıyorsun, şöylesin, böylesin bilmem ne" gibi sesinizi yükselterek sürekli bir tartışma, kaos ortamı var ise kim olsa soğur. Veya eşiniz yakınlaşmak istediğinde siz de onu reddetmiş miydiniz? Bu da çok incitici bir şey. Ve eşiniz çoğu anlamda yalnız kalmış hissettiğini söylüyor. Evet hayat şartları zor, ikinizin de çalışması gerekebilir. Ancak bu çalışmanızın hayatınızı idame ettirmek, güzelleştirmek için olduğunu unutup da aile hayatınızı bir kenara atıp robot gibi yaşamaya başlarsanız ortada aile hayatı kalmıyor. Insan duygusal bir varlık. Eşinizin de hataları vardır. Çok detaya girmediğiniz için inceliklerini bilemiyorum. Ama evde bazı kaideler olması lazım. Akşam ailecek bir yumurta kırıp birlikte kahvaltı çay da olsa hep birlikte oturup yemek yemek gibi. Veya az da olsa hergün oturup bir kahve içip güzel 3-5 kelam etmek gibi. Çocuğunuzla az da olsa oturup gününü anlatması, sizin de dinleyip konuşmanız gibi. Sabah mümkünse birlikte tost da olsa bir kahvaltı etmek gibi. Güler yüzle, hoş sohbetle geçirilebilen, birbirinizle güzel iletişim kurabildiğiniz, hayat koşturmacası içerisinde "nasılsın" deyip bir dertleşebildiğiniz, eğlenip gülebildiğiniz anlar olmalı. Yukarıda "her zamanki tartışma" gibi bir tabir kullanmışsınız. Birbirinizle bu kadar az vakit geçirebilirken ve de bütün gün stresli geçmişken bir de evde "her zamanki tartışmalar" ile huzurunuz bozulacağına, eviniz nefeslendiğiniz, huzur bulduğunuz, rahat edebildiğiniz, mutlu olabildiğiniz bir ortam olsa daha iyi değil mi? Çok zor değil aslında. Işi işte bırakın, gelin evinize oh evime geldim, şöyle bir gülümseyin geride bırakın gün içindeki sorunları. Birlikte güzel bir yemek yiyin, güzel vakit geçirin. Biraz sarılın sarmaşın deşarj olun ailecek. Size de yazık, ailenizle güzel vakit geçirmek sizin de hakkınız. Sürekli hayat pahalı, hayat zor, onu yapmam lazım bunu yapmam lazım, hangi birine yetişeyim, olmuyor etmiyor kafasında olursanız hem size hem etrafınıza zarar. Küçük şeylerden mutlu olabilmeyi ve mutlu olmak için çabalamayı bilmeliyiz. Ve hayatımızı idame ettirmek için uğraştığımız gibi bunun için de uğraşmalıyız ki mutsuz olmayalım. Çocuğunuzun da kavga gürültülü annesi babası mutsuz bir ortamda büyümesini istemezsiniz. Işler bir şekilde halloluyor fakat kırgınlıklar kolay geçmiyor. O sebep ile biraz farkındalık, birlikte biraz daha sözlerinize ve tavırlarınıza dikkat ederek, karşılıklı isteklerinizi ve sorunlarınızı paylaşıp önemseyerek, az veya çok birbirinize vakit ayırmayı ihmal etmeyerek çok şeyler değişebilir. Eşinizle yürekten, samimi bir konuşma ile sorunlarınız çözülebilir. Mesela " Bak ben burada şöyle yaptım, seni kırdığımın farkındayım. Gerçekten üzgünüm ve şunları telafi etmek istiyorum. Sende de şu durumdan rahatsız oluyorum. Buna daha dikkat etmeni istiyorum. Şöyle olsa daha güzel olur. Şunu şu şekilde yapsak daha iyi olur. " gibi bu şekilde konuşarak inşallah sorunlarınızı halledersiniz. Tabii ki buradan tam aranızda geçen geçmeyen nedir bilemem. Tahmini yazdıklarınıza nazaran düşüncelerimi paylaştım. Umarım faydası olur.
ne olursa olsun ama yuvalar daim olsun bakış açısı da normal değil bence. Konu sahibi istiyorsa çözme yollari dener, kendi icinden geliyorsa yapar bunu, aman yuvam dagilmasin cunku bundan sonraki buldugumun kim bilir ne dertleri olacak gibi enteresan düşüncelerle değil 
