Söze nasıl başlayacağımi bilemiyorum ama evet bir derdim var benim de .. 2 yıllık evliyim dünyalar tatlısı bir kızım var,iyiki var.O olmasaydi bende yoktum şimdi. Liseyi bitirip üniversiteye gittiğimde dünyalar benim olmuştu,çünkü bu küçük şehirden kurtulacak geleceğime kimsenin yardımı olmadan yön verecektim. Öyle olmadı, 1 yıl okuyup bıraktım çünkü o ortam bana göre değildi yapamadım,memleketime geldiğimde tekrar sınava hazırlanma planları kuruyordum,ama hayat ışte yine bi yerden vuracakmis demek ki..Kardeşimi,canımı,küçüğümu trafik kazasında kaybettik. O dönem hayat durmuş gibiydi benim için. Bütün hayallerim bi anda yok olmuş gibiydi. Ben eski ben değildim. Hayatta kalmak için çok mücadele verdim. Annem üzülmesin diye gizli gizli ağladığımi bilirim ben. Herşeyden vazgeçtim okumaktan hayallerimden. O dönem 5 yıl dostum dediğim insanın çok desteğini gördüm. Her an benimle bir tlf kadar yakındı. Sonradan beni 5 yıl sevdiğini öğrendim. Evet benim ona dostça yaklaştığım zamanlar o hep beni sevmis. Evlenelim dedi , o süreç benim için dönüm noktasiymis meğer bilemedim. Oysaki o bana ailesini hiç anlatmamisti. Kabul ettim . Hani ben Herşeyden vazgecmistim hani hayat durmuş gibiydi. Sonradan anladım ki zaten kendimde olsaydım evlenme gibi bi yanlışa düşmezdim o durumda o ruh halinde. Evlendik. Daha ilk günden ben nerdeyim dedim. 3 ay gibi bi nişanlılık surecimiz oldu bu arada. Eşimle sitenin bahçesine inmek yasak, kapı önüne çıkmak yasak, beraber bi yerlere gitmek yasak, kapıyı çalan yabancı bi erkekse o kapıyı açmak yasak, akrabalarla görüşmek yasak,annemlere bile onlar izin verdiği zaman gidebilirdim. Onlar dediğim eşimin babası ve annesi. Bu arada bi evde 13 kişi kalıyorduk. Eşimin anne babasi, iki ablası,iki erkek kardeşi,abisi yengesi ve iki yeğeni. Giyimim desen tamamen değişti,hayatım bir günde ne hale geldi. Haketmiş miydim bilmiyorum. 6 aylık hamileyken bu saçmalığa dayanamayıp baba evinin yolunu tuttum. Intihara kalkistim o halimle. Lütfen yadirgamayin sağlıklı düşünsem yapabilir miydim? Eşim cok iyi bi insan,belki de ben en çok buna kandim, onlar ailecek hatta sulalecek kadınları hor görürken o beni hep el üstünde tuttu. Bi gün olsun kimsenin yanında kırıcı konuşmadı,ama kaynim öyle mi, o eşini her ortamda yerin dibine koyan hatta döven biri. Bu yüzden hep eşime yüklendiler adam değil gözüyle. Halbuki o hepinizden adam o kadına deger veren kimseyi kirmayan adam gibi adam. Şimdi ev yaptık tasinacaz yakında.Yine herkes aynı yerde olacaz ama daireler ayrı. Eşime çok yüklendim evet kimsenin yanında tartismadik ama hep birbirimizi yedik durduk defalarca kızımı alıp gitmeyi düşündüm, yapabilirdim gözü karayim ama eşimi nasıl bırakırım,o beni bizi seviyor, burda olduğumuz sürece idare et kendi evimize geçtiğimizde herşey düzelecek diyor. Ama benim inancım yok biliyorum yine ensemizde olacaklar yine gittiğimiz her yere karisacaklar. Ben yuvami yıkmak istemiyorum ama gücüm kalmadı,bu hayata alisamiyorum,kendimi bıraktım suan 1 yaşındaki kızımın gelecegini düşünmeye başladım,hickimsenin kızımın hayatını yönlendirmesine izin vermicem, umarım okursunuz bu yazdıklarımı, yorumlariniza cok ihtiyacım var. Ne yapmalıyım bu saatten sonra. Bu hayatı kabullenmeliyim?
