Arkadaşlar benim çok ama çok mutlu bi evliliğim vardı 2 yıl boyunca çok az moralim bozulmuştur.
Ama çocuk olduktan sonra sanki hayatım değişti.Eşim çok anlayışlı yardımsever biriydi. Ama şimdi çok az yardım ediyor. Evde yemek bulamadıysa gülerek bazen laf sokuyor. Kilo verdim zayıfladım vs diye konuşuyor. Halbuki eskiden ne isterse yapardı bana yardım etmek için . Asıl şimdi yardım etmesi gerekmez mi? Çünkü çocuğum çok az uyuyor ve ben onun başından ayrılmıyorum. Haftanın 4, günü yemek yaptıysam geriye kalan 3 günü önemsiyor ne zaman yemek yaptın ki bu hafta diyor. Çok ağrıma gidiyor.
Evi haftada 2 kere temizleyebiliyorum bazen de 1 kere.ama yapmadığım bi gün gelip şu evi bi süpür ya diyor.
Ne zamandır susuyorum yapmıcam sana bişey diyorum ama yine yapıyorum.dayanamıyorum sevgimden...
Benim hiç küsme tavır yapma gibi davranışlarım olmaz. olursa da yanıma yaklaşsa hemen sarılan bi tipim. Ki bunun da evlilikler için iyi bir özellik olduğunu düşünüyodum ama şimdi karar veremiyorum.
Doğumdan sonra , 6,7 kilom kaldı. Ve benimle kilomu bahane ederek espriler yapıyor. Yine de hiç darılmadım hatta beraber güldük ama şimdi beni beğenmiyor gibi geliyor bana. bilemiyorum. eskiden gelip gidip öperdi şimdi öpen sadece benmişim gibi peşinde dolanan benmişim gibi oldum.
Bebekle oynamayı fln çok sever hatta beraber banyo yaptırırız ara sırada olsa ben zorla mama içir veya altını değiş de ben mutfağı toplayım diyorum yapıyor ama en zor anlarımda yardımcı olmuyor.
Bebeğim çok ağladığı zaman susturamadım diye kızıyor uyutamadığım zaman sen uyutmayı bilmiyosun diye kızıyor arabada ağlasa
o çocuk sıcaktan ağlıyor bilmiyosan öğretiyim her doğuran anne değildir diyor bunlar bana çok batmaya başladı kızlar.
Ben elimden gelen herşeyi fazlasıyla yapıyorum hatta sadece bebeğim için de değil o mutlu olsun gülsün diye de elimden geleni yapıyorum.
Son zamanlarda böyle oldu işte. sorduğum sorulara bazen cevap vermiyor. bişey söylesem hep kızarak cevap veriyor. yutmaktan gına geldi artık...hep kadın alttan alacak diye bişey mi var....
bir keresinde diklenme bana diye elime vurdu sonra da çok üzülerek özür diledi ben niye böyle biri oldum dedi. Bilmiyorum belki ailesinin baskıcı tutumundan sıkıldı bana patladı ya da değişti bilemiyorum iç yüzünü...eskisi gibi oturup güzelce sohbet edemiyoruz sanki.
En son dünde bebeğin mamasını yaptım akşam. al içir de namazımı kılıyım dedim (Kİ daha oturmamıştım yerime ve de kendime bu yüzden bakamıyorum) daha namaza var sen içir dedi uzandı televizyon izlemek için. Benim de o kadar içime dokundu ki artık dayanamadım yazıklar olsun sana dedim ağlayarak arka odaya gittim bebeğimle..
eskiden olsa gelirdi yanıma şimdi umrunda değil. tvyi izlerken gülme sesleri bile geliyodu.
Gece de bebeğimle biz yatakta yattık. baktım gelmemiş salonda uyumuş. sabah çıkarken de yanımıza gelmedi. yüzüğünü de takmamış.
bilemiyorum artık ne yapmalıyım o gelmeden bi mektup yazıp arkadaşıma mı gitsem akşama kadar orda kalsam? ne olur ki?
Canım çok sıkkın sizce hüsnü kuruntu mu yapıyorum lütfen cevap verin o gelmeden bişeyler yapmalıyım ki kırıldığımı anlayabilsin