- 23 Ağustos 2016
- 5.861
- 3.700
- 93
- Konu Sahibi aysegulxxx
-
- #21
anlıyorum çok tuhaf olmuş senin için
artık problem çıkarmıyor madem sen de kendini zorla mutlaka her gün 30 dk da olsa dışarı çık alıştır kendini
anlıyorum çok tuhaf olmuş senin içinOrada normal davranıyor buradaki gibi değil, Batmanda yaşıyorum sessiz sakin bi şehir benim gördüğüm kadarıyla inanın neden böyle davrandığını ben bile anlamıyorum
Niye apt dışına cikmak yasak mi?Çok konuştum bu konu için sadece acıyor bana komşularla falan tanış dedi o kadar.
Canım kendine gel hemen toparla kendini!Merhaba, 22 yaşındayım ve bir senelik evliyim. Eşimin işi nedeniyle doğuda bir şehirde yaşıyoruz. Ailelerimiz farklı şehirde dolayısıyla birbirimizden başka kimsemiz yok diyebilirim.
Severek ve isteyerek evlendim. Aramızda çok yaş farkı yok, buna rağmen eşim beni aciz bir bebek gibi görüyor. İlk zamanlar bu konu üzerinde hiç durmadım. Ama zaman geçtikçe artık bende kendimi öyle görmeye başladım.
Evimin altındaki markete bile yalnız gidemez oldum bütün gün boyun sadece temizlik yemek yapıp ağlıyorum. Onunla bu konuyu defalarca konuştum, gerek tartışarak gerek sakince ama hiç bir sonuca varamadık.
Bir sene içerince belki on defa bile dışarı çıkmamışızdır, çıktığımız zamanlardada ya suratı asık diye ya karşıdan karşıya geçerken dikkat etmedim diye kavga edip eve dönmüşüzdür.
Nasıl olduysa dün akşam arkadaşı davet edince eşleriyle birlikte yemek yedik, ama kadınlar hiç birşey anlatmadığım halde halime o kadar acıdılar ki ağlamamak için kendimi tuttum ama nasıl tuttuğumu bi ben bilirim sonrada uyuyakalmışım bende anlamadım nasıl uyudum. Bunun üzerine arkadaşı "yenge hiç dışarı çıkmıyor galiba, öyle görünüyor " demiş. Çok utanıyorum, kendimi yabani hayvan gibi görüyorum.
Artık ne yapacağımı bilemez haldeyim komşularla tanışayım belki bu şehire alışırım dedim olmadı.. Önce hep evde olduğum için rapunzel diye dalga geçtiler, sonra konuşmadığım için sıkılıp gittiler. Onlarda haklı dedikleri gibi kendinden aciz bi insan oldum çıktım. Gülsem mi ağlasam mı bilemedim.
Dört buçuk aylık hamileyim, hastaneye tek gitmem gerekti ilk defa evden tek başıma çıktım gelene kadar her yerde ağladım, sabahları eşimi işe gönderdim arkasından ağladım, gece uyudu yarın gidicek diye ağladım, annemi babamı özledim tek başıma gidemeyeceğim için ağladım, artık gözlerim ağlmaya o kadar alıştı ki iyi birşey olsa bile ağlıyorum.
Sizlere içimi dökmek istedim, okuyan okumayan herkese teşekkür ederim.
Merhaba hanımefendi, konuyla alakasız olucak ama konulara verdiğiniz sert tepkileriniz her zaman hoşuma gitmiştir. Buraya yeni üye oldum fakat uzun süredir takipteyim. Benim konumada cevap verdiğiniz için teşekkürlerNiye apt dışına cikmak yasak mi?
Dısarı cıkmak sizin icin bir fobi haline gelmis sanırım. Fobileri üstüne giderek yenmek en kalıcı cözüm bana göre. Her gün mutlaka canınız istemese bile dısarı cıkın, yürüyün. Markete girin, markette dolanın biraz. Bir sey alacakken market görevlilerine "bu marka mı daha iyi yoksa şu mu" tarzında ufak çaplı sorular sorun ki tanımadıgınız insanlarla iletisim kurmaktan cekinmemeye baslayın. Parka gidin, oturun. Gazete, dergi vs okumaya baslayın. Esinizin davet ettigi kisileri eve davet edin. Böyle böyle aşarsınız, eminim.Merhaba, 22 yaşındayım ve bir senelik evliyim. Eşimin işi nedeniyle doğuda bir şehirde yaşıyoruz. Ailelerimiz farklı şehirde dolayısıyla birbirimizden başka kimsemiz yok diyebilirim.
Severek ve isteyerek evlendim. Aramızda çok yaş farkı yok, buna rağmen eşim beni aciz bir bebek gibi görüyor. İlk zamanlar bu konu üzerinde hiç durmadım. Ama zaman geçtikçe artık bende kendimi öyle görmeye başladım.
Evimin altındaki markete bile yalnız gidemez oldum bütün gün boyun sadece temizlik yemek yapıp ağlıyorum. Onunla bu konuyu defalarca konuştum, gerek tartışarak gerek sakince ama hiç bir sonuca varamadık.
Bir sene içerince belki on defa bile dışarı çıkmamışızdır, çıktığımız zamanlardada ya suratı asık diye ya karşıdan karşıya geçerken dikkat etmedim diye kavga edip eve dönmüşüzdür.
Nasıl olduysa dün akşam arkadaşı davet edince eşleriyle birlikte yemek yedik, ama kadınlar hiç birşey anlatmadığım halde halime o kadar acıdılar ki ağlamamak için kendimi tuttum ama nasıl tuttuğumu bi ben bilirim sonrada uyuyakalmışım bende anlamadım nasıl uyudum. Bunun üzerine arkadaşı "yenge hiç dışarı çıkmıyor galiba, öyle görünüyor " demiş. Çok utanıyorum, kendimi yabani hayvan gibi görüyorum.
Artık ne yapacağımı bilemez haldeyim komşularla tanışayım belki bu şehire alışırım dedim olmadı.. Önce hep evde olduğum için rapunzel diye dalga geçtiler, sonra konuşmadığım için sıkılıp gittiler. Onlarda haklı dedikleri gibi kendinden aciz bi insan oldum çıktım. Gülsem mi ağlasam mı bilemedim.
Dört buçuk aylık hamileyim, hastaneye tek gitmem gerekti ilk defa evden tek başıma çıktım gelene kadar her yerde ağladım, sabahları eşimi işe gönderdim arkasından ağladım, gece uyudu yarın gidicek diye ağladım, annemi babamı özledim tek başıma gidemeyeceğim için ağladım, artık gözlerim ağlmaya o kadar alıştı ki iyi birşey olsa bile ağlıyorum.
Sizlere içimi dökmek istedim, okuyan okumayan herkese teşekkür ederim.
Değil mi ? İnanın bende böyle düşünüyorum fakat bir yıl kısa bi zaman değil sürekli evde olmak beni bunalttı. Birde farklı şehir farklı insanlar gözüm korktu açıkçasıDısarı cıkmak sizin icin bir fobi haline gelmis sanırım. Fobileri üstüne giderek yenmek en kalıcı cözüm bana göre. Her gün mutlaka canınız istemese bile dısarı cıkın, yürüyün. Markete girin, markette dolanın biraz. Bir sey alacakken market görevlilerine "bu marka mı daha iyi yoksa şu mu" tarzında ufak çaplı sorular sorun ki tanımadıgınız insanlarla iletisim kurmaktan cekinmemeye baslayın. Parka gidin, oturun. Gazete, dergi vs okumaya baslayın. Esinizin davet ettigi kisileri eve davet edin. Böyle böyle aşarsınız, eminim.
Tabiki 1 yıl dısarı cıkmayınca gözünüz korkmustur. Ancak merak etmeyin, etraf hala sizin 1 yıl öncesinde gördügünüz gibi. Insanlar hala aynı. O yüzden korkacak hicbir sey yok. Kendinize güvenin, giyinin süslenin ve karnınızdaki bebisinizle birlikte dolasmaya baslayınDeğil mi ? İnanın bende böyle düşünüyorum fakat bir yıl kısa bi zaman değil sürekli evde olmak beni bunalttı. Birde farklı şehir farklı insanlar gözüm korktu açıkçası
Teşekkür ederim cok sert tepkiler vermiyorum aslinda ama bazen abuk kocalara sallayasim geliyorMerhaba hanımefendi, konuyla alakasız olucak ama konulara verdiğiniz sert tepkileriniz her zaman hoşuma gitmiştir. Buraya yeni üye oldum fakat uzun süredir takipteyim. Benim konumada cevap verdiğiniz için teşekkürler
Eşiniz ne iş yapıyo ?Merhaba, 22 yaşındayım ve bir senelik evliyim. Eşimin işi nedeniyle doğuda bir şehirde yaşıyoruz. Ailelerimiz farklı şehirde dolayısıyla birbirimizden başka kimsemiz yok diyebilirim.
Severek ve isteyerek evlendim. Aramızda çok yaş farkı yok, buna rağmen eşim beni aciz bir bebek gibi görüyor. İlk zamanlar bu konu üzerinde hiç durmadım. Ama zaman geçtikçe artık bende kendimi öyle görmeye başladım.
Evimin altındaki markete bile yalnız gidemez oldum bütün gün boyun sadece temizlik yemek yapıp ağlıyorum. Onunla bu konuyu defalarca konuştum, gerek tartışarak gerek sakince ama hiç bir sonuca varamadık.
Bir sene içerince belki on defa bile dışarı çıkmamışızdır, çıktığımız zamanlardada ya suratı asık diye ya karşıdan karşıya geçerken dikkat etmedim diye kavga edip eve dönmüşüzdür.
Nasıl olduysa dün akşam arkadaşı davet edince eşleriyle birlikte yemek yedik, ama kadınlar hiç birşey anlatmadığım halde halime o kadar acıdılar ki ağlamamak için kendimi tuttum ama nasıl tuttuğumu bi ben bilirim sonrada uyuyakalmışım bende anlamadım nasıl uyudum. Bunun üzerine arkadaşı "yenge hiç dışarı çıkmıyor galiba, öyle görünüyor " demiş. Çok utanıyorum, kendimi yabani hayvan gibi görüyorum.
Artık ne yapacağımı bilemez haldeyim komşularla tanışayım belki bu şehire alışırım dedim olmadı.. Önce hep evde olduğum için rapunzel diye dalga geçtiler, sonra konuşmadığım için sıkılıp gittiler. Onlarda haklı dedikleri gibi kendinden aciz bi insan oldum çıktım. Gülsem mi ağlasam mı bilemedim.
Dört buçuk aylık hamileyim, hastaneye tek gitmem gerekti ilk defa evden tek başıma çıktım gelene kadar her yerde ağladım, sabahları eşimi işe gönderdim arkasından ağladım, gece uyudu yarın gidicek diye ağladım, annemi babamı özledim tek başıma gidemeyeceğim için ağladım, artık gözlerim ağlmaya o kadar alıştı ki iyi birşey olsa bile ağlıyorum.
Sizlere içimi dökmek istedim, okuyan okumayan herkese teşekkür ederim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?